De weemoed van een tafel
Veel heeft een tafel
niet nodig
om gelukkig te zijn.
Een paar marginale dichters
aan de zijkant. Een kopje koffie.
En een blauw potlood met een gommetje.
Ik vermoed dat in haar soberste ego
ze nog liever blank is.
Als een strand in november.
Vanochtend laat ik onnodig lang
het licht branden boven haar vlakte.
Net een vrolijke vlinder.
Ik weet dat ze nu weemoedig wordt.
En terugdenkt aan haar jeugd.
Toen ze omringd werd door luide gasten.
Ach, een tafel heeft ook zo haar zwakke momenten.
64.030
02-10-10
Woensdag wordt een weemoedige dag.
Ik laat mijn tafel vertrekken.
Gelukkig komt ze goed terecht.
Het bezit van mijn dochter wankelt op haar poten.
Maar ik moet de waarheid durven schrijven.
Niet omwille van mijn familiale gulheid,
zend ik haar het huis uit.
Maar wegens ontrouw.
Na 23 jaren van een intense band.
Ik ben een affaire begonnen.
Toen ik ze zag, was ik meteen verkocht.
Ik twijfelde, maar ging terug en terug.
Ik kon haar niet achterlaten.
Rond en het blad van witte marmer.
Met gekromde geslepen poten. Uit massief hout.
Zo was ze verdwaald in de ‘Kringloopwinkel’.
Een beetje hautain stond ze daar sjiek te wezen.
Voor een habbekrats. Tussen de afgedankte spulletjes.
Duidelijk niet op haar gemak.
Hopelijk krijgen we de dame woensdag op mijn ‘bel etage’.
PS.
Omwille van vier antieke stoelen moest ik er nog een massieve tafel
bijkopen. We vinden wel een onderdak.
187287
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 