Een groepje joelende meisjes,
die neigden naar de veertig,
kruiste de lichtheid van mijn bestaan in de Diestsestraat.
Uitgelaten als schoolkinderen, zonder de meester.
“We kijken ze in de ogen, hé mannen.
Zie! Die daar heeft nen hoet op.”
En ze lieten hun lach los als salvo’s door de ochtendstraat.
Kwamen ze van Venus of waren ze ontsnapt uit mijn Kempenland?
Ach, ik zag hun haren nog gevlochten met schroom
en madeliefjes, wiebelend op de schommel.
En hun geloken ogen onder hun verwonderde wimpers.
Weggedoken voor de stoute jongens. Onder de appelboom.
PS.
‘Dane plastron moete eut doen, hé kerel, stuksken Anderlecht!’
Stoute jongens, tja. Daar zat hij dan in het bushokje.
Met een obees Marcelleken. En serene sletsen.
Mij de les te spellen. Ik gebaarde van krommenaas.
Ik vrees dat onze maatschappij in z’n geheel lijdt aan
een vorm van Conduct Disorders (CD). -In de publieke ruimte.-
Er is geen barricade meer tussen de ongefilterde gedachte en de brutale mond.
Schroom is een onbekend begrip. En pudeur niet van deze tijd.
O, ik weet dat er vroeger veel hypocrisie in de omgangsvormen zat.
Maar het was wel makkelijker om door één deur te geraken.
En minder kwetsend.
Je vous en prie, Monsieur.
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 