Toen het zand
aan je navel likte
wou ik het epicentrum
van je lichaam zijn
maar de middelpuntvliedende
kracht van je gedachten
blies mij
als een zuchtje lucht
naar zee …
PS.
En dan vind je wat. Op een onverwachte plek.
En dan lees je dat. En ontdek je dat het je eigen woorden zijn.
En dan word je een lezer. Van je vreemde zelf.
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 