Toch is het vanzelf gegaan, althans in de herinnering van mijn lichaam. Langzaam, met de jaren van reiken en wijken, heb ik het wel begrepen. Dat er in wezen niets te begrijpen valt.
En dat ik precies dat moest proberen te begrijpen. In het verlangen naar de ander. Die ik tegelijk nooit zou vinden. Maar blijkbaar wel voortdurend wil zoeken.
Kortom, met of zonder internet in mijn zak, met of zonder sexting, fossiel of zakdoek in mijn broek: waarom leren wij elkaar niet, desnoods al op 13, nog in korte broek en met halve borstjes, wanneer we nog niet eens weten hoe een vrouw misschien klaarkomt of een man gewoon wil thuiskomen, dat we elkaar nooit zullen vinden, maar wel schitterend kunnen naderen?
Dat net daarin, in die eeuwige nadering, onze menselijkste schoonheid en onze uiterste samenkomst schuilen?
Dat niet ‘het ding’ zelf, maar al de pogingen, bewegingen en gissingen eromheen – dat net zíj onze hele zinnelijkheid, onze hele erotiek, onze hele vereniging zijn?
Waarom blijft het zo moeilijk om dat te begrijpen? Dat de ander een grens is waarlangs wij verlangen naar de overgang, die nooit zal plaatsvinden.
Uit Si & La – Bernard Dewulf
Het Weekblad van De Standaard – 17 juni 2017
De woorden hierboven had ikzelf willen schrijven.
Maar dan anders. Over verf. En over het lichaam.
En zijn t-rillingen. Bij het naderen.
Over kijken en begrijpen. Zonder te verstaan.
Maar mijn handen zijn geen verfborstels.
Doch soms lijken ze wel suppoosten.
Als ze heel teder zijn. Dan dragen ze haar gemis.
Maar neen, in een Museum… kan ik niet kijken.
Zoals een ander. Met de kennis van hun ogen geprangd
onder hun wetenschappelijke wimpers.
Ik kijk met mijn kloppend orgaan dat mij in leven houdt.
En als dat niet overslaat dan heb ik niets gezien. Noch minder
begrepen. Ik zie niet in termen van strepen of vegen,
van dichtbij of ver weg. Vooral niet binnen het kader van namen.
Maar van beelden en verbeelding.
Hoe vullen ze mekaar aan.
Hoe laten ze mekaar vrij.
‘Hoe’ is mijn bril. En ontroering mijn vergezicht.
Tracht deze woorden niet te vatten, lezer-es,
kijk ernaar als naar een doek.
Knijp je ogen dicht, enerveer desnoods een toevallige suppoost.
En lees vooral wat er niet staat.
PS.
De stilte van het licht van Joost Zwagerman is bijna verdwenen. Nog enkele pagina’s
en dan is het weer donker. In de taal van de leegte.
Joost Zwagerman schrijft, bijzonder en helder, moeilijk en onbegrijpbaar,
maar zo leesbaar boeiend.
Ik geraak niet tot aan zijn hielen. Zijn kennis overschaduwt mij.
Maar ik hou van de koelte onder het lover van zijn woorden.
Ik begrijp de stilte niet en al evenmin het licht. Maar soms nader ik de ontroering.
Daar ligt de grens van mijn verlangen.
“Langzaam, met de jaren van reiken en wijken, heb ik het wel begrepen. Dat er in wezen niets te begrijpen valt.”
Bernard Dewulf.
 |
youtu.be
Subscribe for our latest videos: http://mo.ma/subscribe Explore our collection online: http://mo.ma/art Plan your visit in-person: http://mo.ma/visit Filmed …
|
|
320666
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 