een manier van kijken

.

Foto Internet the red shoes

.

Sommigen zullen zelfs misschien voor het eerst de keukenklok horen tikken. Na oor­verdovende jaren, uithuizig in eigen huis.
Het kan moeilijk anders of wij beleven nu massaal nieuwe ‘manieren van kijken’, maar ook van luisteren, aanraken, ontmoeten.
Het is ontwaken uit een soort blindheid.
Althans zo lees ik nu, in een ander daglicht, de volgende regel van het gedicht:
‘Er is niets te zien,’ schrijft de dichter, ‘en dat moet je zien.’

Uit: Si & la – Bernard Dewulf – Het Weekblad van De Standaard – 18 april 2020

.                                                                           °°°

Voyage autour de mon jardin

Mijn tuin is ongemanierd en onbeschaamd.
Tussen de tulpen en de struiken,
bloeien de druivelaartjes blauw.

Als meisjes die hinkelen
tussen onbestaande perkjes.
Van hen hou ik schaamteloos lang.

En van die ene wilde roos
die met allure
op de herfst wacht.

Alsof ze Proust las. En Godot was.

.                                                                                                       °°°

Een oefening in verliezen.

Wacht zij op later
wanneer zij zo groot zal zijn
als de schoen van mama.

Of luistert zij
naar een verhaal
van vallen en opstaan.

Hinkelen naar morgen
en vergeten
dat het geen spel was.

Maar een oefening in verliezen.