Zopas dacht mijn herfstige ochtend dat het zomer werd…
met dank aan een mooi Blog:
Zichtbaar alleen
https://woutervanheiningen.wordpress.com/2020/10/08/voor-een-jonge-dichter/
.
Voor een jonge dichter
.
Aardige brieven, verzen met ‘iets’, een telefoontje,
en nu je naar me toe komt fietsen
schenk ik je gespannen kuiten,
ogen vol zeelicht van de kust
en een lok die telkens voorover valt.
.
Je stem klonk warm, geraffineerd, en daarom
schik ik perzen in het avondlicht
waarop je boeiend zou kunnen manoeuvreren.
Want als je bent als die stem, ben je zo:
bruin, met donzige oren, en brede
sleutelbeenderen in een open hemd
– een ruige vreemdeling – schrijf je ergens,
maar ik kan niet blind blijven, straks
sta je voor me, neem ik je papieren op
en zit je veel te dicht bij.
.
Straks praten we als twee vreemden,
misschien zeg ik wel u, maar nu
gun ik mij nog even de luxe
van een illusie, en dus ben je
een aardige jongen in de zomerregen
met een lok die telkens voorover valt.
.
PS.
Op de radio en in de kranten, bijt een zure wind de ochtend.
Weer om geen hond door te jagen.
Gelukkig kwispelt er hier en daar een oude dichter.
Die, al was het maar voor even,
mijn frêle haar door elkaar waait.
Ook al heeft de herfst het reeds duchtig verfomfaait.
Woorden, ach, ze kunnen alle kanten op.
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 
Plaats een reactie