Witte rozen voor sentimentele mensen…

d’ And’re morgen bij zijn thuiskomst,
Zei kleine Jan: “Wat vreemd vandaag,
Kijk eens tante de gordijnen,
Zijn nog helemaal omlaag.”
Snikkend sprak zijn vader: “Jantje,
Nu heb je geen Moesje meer,
Zij ging vannacht met kleine zusje
Weg naar onzen Lieven Heer !”
En zachtjes legde Jan ‘t bouquet
Op ’t voeteneind van moeders bed.

En weenend zei toen Jantje:
” ‘k Bracht witte rozen mee,
Lieve Mam, hier lief klein zusje,
Die zijn nu voor jullie twee.”

°°°


Jaren veertig. Vlak na de Oorlog dus.
Moeder dweilde de eetkamer.
Ondertussen zong zij vrolijk een droevig deuntje samen met de radio.

Zo ging dat toen.

Ik luisterde aandachtig. Naar mijn kuisende godin.
En begon hartstochtelijk te wenen.
Ik zie het tafereel nog helder.

“Moeke, dat mag je nooit meer zingen.”,
huilde ik.
Ik heb haar het liedje nooit meer horen zingen.

Moeder kreeg nog een kindje. En ik een zusje.
Maar ze stierf niet.
Daar wachtte ze mee.

Tot ik een grote jongen was. En zij achtennegentig.

PS.
O, ik weet het. Je sais. We moeten het durven toegeven. Ook tranen hebben een klassenverschil.
Levensliedjes. Smartlappen. Tearjerkers. Ze produceren goedkope tranen.
Met een gebrek aan niveau. De snik van Hazes.

Neem nu een hoogopgeleide Bachofiel. M/V/O.
‘Erbarme dich‘. Het vocht dat je dan ziet glinsteren in hun ooghoeken. Noem het niet meteen een traan.
Het is eerder een parel van wiskundige ontroering. Een breekbare stelling van Pythagoras.

Mezelf zie ik liever als een strandjutter. Ik jat waar ik kan. Aan een zee van sentiment.

Willy Derby – Witte rozen.Willy Derby – Witte rozen. Opgenomen in 1935 op het Parlophon label B 17938 of Odeon A 164384. Matrijs nr. 149003. Her geperst rond 1950 op Zwarte Palophone DPH24 Muziek Tummers tekst E.Paoli. Met orkest begeleiding.www.youtube.com

