De tulp met groot verdriet

.

Vandaag her/lees ik deze woorden.
Met grote ogen van verwondering.

Te midden van tulpen.
Zonder tranen.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Wij, het huis en ik, leven derhalve vaak van onze verbeelding.

…

Ik zou er weleens mijn oor tegen willen houden: dagcrème die diep haar vel indringt.

Toch kijken de ochtend, het huis en ik ­elkaar nog altijd als een sprakeloze drie-eenheid aan. Terwijl de ochtend maar doorgaat.

…

Intussen is nu zij verdiept in de krant, alsof de verwarming vanzelf is gaan tikken. Alsof niemand iets gehoord heeft die ochtend toen zij zich weer klaarmaakte. Terwijl ik inmiddels zelf boven sta onder het water, waar zij zonet nog stond. Maar het is heel ander water.

Intussen heeft zij geen idee. Wij eten het brood alsof er niets aan de hand is. Wat ook zo is. Maar dat is het nu net.

Intussen vergaat de ochtend zoals elke. Maar intussen.

…

Uit “Si & la” – Bernard Dewulf

Dagtaak – Het Weekblad van De Standaard

+++

Eigen foto

.
_

View original post 172 woorden meer