Als de dag uitgeschreven is

.

Alsof Picasso
over de lucht een veeg zet.
Zonder woorden

de zon wegzakt.

Nog even
droomt de dichter.
Zijn leven.

Buiten het kader ligt het eeuwige verleden.

PS.
Gelukkig moet ik niet leven van mijn woorden.
Ik zou immers verhongeren.

Maar zelf blijf ik hongeren en dorsten.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Foto – Rik Torfs – Twitter – “Soms lijkt een avond een afscheid.“

‘Dag sprinkhaan,’ zei het schrijvertje. ‘Ik had je wel gezien.’ Hij prikte met een stokje in de grond tussen zijn voeten.
‘Moet je niet schrijven?’ vroeg de sprinkhaan.
‘Nee,’ zei het schrijvertje.
‘Waarom niet?’
‘Ik ben uitgeschreven.’
‘Uitgeschreven?’ vroeg de sprinkhaan verbaasd.
‘Ja,’ zei het schrijvertje. ‘Ik heb alles geschreven wat er te schrijven viel.’
‘O,’ zei de sprinkhaan.
Een tijd lang was het stil.

Uit: Het geluk van de sprinkhaan – pag. 35 – Toon Tellegen

.                                                        °°°

De dichters denken na, nog even voor het slapen gaan.
Bijna valt de dag
uit het kader. De zon trekt de avond over zich heen.

Het gras is uitgepraat.
De schrijver vindt geen woorden meer.
De nacht houdt alle gedachten in beraad.

Morgen als het wit het toelaat, herkauwt een dichter de dageraad.

PS.
Een tijd…

View original post 27 woorden meer