.
Het is hard zwijgen, een gedicht.
Herman de Coninck+++++
Maar vanochtend
schrijft God de Vader een wit gedicht.
In alle stilte.Hij zwijgt al Zijn Bestaan lang.
Nu eens
met een sneeuwvlok. Of een donderwolk.
Dan weer in het blauw.Zo onduidelijk leesbaar als Zijn Hemel.
.
Het is hard zwijgen, een gedicht
Zo eenvoudig is heengaan:
je trekt een van mijn deuren
achter je dicht, en ik ben weer gesloten,
een soort conciërge in de kelder-
verdieping van mezelf, de rest
is te huur.
Overzichtelijk is het wel:
in mijn keuken staan alle kruiden-
potjes op hun plaats, met een etiket erop.
Zo moeten woorden zich voelen in een gedicht.
De plank met jij-liefje-schatje
is leeg.
Herman de Coninck
Mijn huis spreekt
vele talen.
Het gekibbel en gegiechel
van kleine meisjes.
Het rumoerige geroezemoes
van nageslacht.
Op zondag aan een gedekte tafel.
Die van de stilte.
Van een oude man.
De trappen en hun treden.
Van de wind. En de ramen op een kier.
Vreemd is ook de taal
van haar.
Die komt en gaat.
En het ontbreken dat blijft.
Zoals een gedicht van de Coninck
dat hardnekkig zwijgt.
PS.
De zon heeft het luikje geopend.
View original post 112 woorden meer
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 