.
Zonder applaus, ga je dood…
.
Zij ligt
als een cello
tussen de lakens
een partituur
voor het spel
van strijkstok en snaren
kijk hoe zij ademt
als ik haar buig
tot aan
het applaus.
PS.
Hoe sommige dichters het alphabet betoveren tot een liegend konijn.
O, mijn god van de Muze,
zegen mijn woorden tot een zuchtende zwaan.
_
Uit de film ‘The weeping meadow’
Nothing compares to you
.
Zoals een vogel
die zijn lied verloor
zoals een tafel
die naar volk verlangt
zoals het lege kopje
dat van je lippen droomt
zoals de zetel poogt
je benen te herinneren
zoals een vers gestreken peluw
het lege bed troost
zoals de zee zichzelf verliest
op het strand
zo denk ik aan jou
.
.
.
Ooit was er een teller
die meticuleus noteerde als een secretarisvogel,
wie mij las
of langskwam.Ik keek naar de getallen
als waren het geliefden.
Terwijl ik amper kan tellen
tot tien.Nu tast ik in het donker van de leegte. Is er iemand die mij ziet?
.
‘À la recherche du temps perdu is misschien wel
de laatste grote roman. Tegelijkertijd realiseert het boek
het ideaal van Flaubert en Mallarmé: het gaat over niets.
Het is een totaalkunstwerk over niets, in een prachtige stijl.
Proust schreef er zijn hele leven aan.’
Y.M. Dangre
‘De Standaard der Letteren’ – vrijdag 5 juli 2013
…
Voilà. In deze uitspraak voel ik me thuis.
Niet alleen wat m’n eigen leven aangaat. Maar ook daarbuiten.
Sjonge, wat een leegte in kranten en televisie.
En in de woorden van experten en profeten
die dezer dagen hun ‘opinietje’ verkondigen over een ‘prins’.
Of hij nu meer of minder ‘houterig’ is of was. Dan de dag voordien.
Hoe ijl is de lucht in het hoofd.
Van de koninklijke ‘weten-schappers’.
Terwijl ‘de gewone man’ slechts in sprookjes gelooft.
Er was eens …
PS.
Dierbare lezer, jij die hier dagelijks of nu en dan langskomt,
jij…
View original post 62 woorden meer
.
…een col van 4de categorie.
Zo ziet de dag eruit.
Nu en dan.
In ‘le voyage autour de ma chambre’.Wolken als heuvels
of schapen
zonder herder.En waar trekken we vandaag naartoe? In mijn kamer.
.
Foto Michiel Hendryckx
.
.
In het gehucht Croisset, aan wat nu de Quai Gustave Flaubert heet, woonde de grote schrijver een leven lang in een imposant huis met uitzicht over de rivier. Flaubert schreef er zijn ganse oeuvre en overleed er ook in 1880 in alle eenzaamheid. Alleen het tuinpaviljoen bestaat nog. Wie het bezoekt, doet het vooral uit piëteit, niet om wat te zien.
…
Maar de mooiste van de drie tuibruggen voorbij Rouen is de jongste en de meest gewaagde. In 1995, het jaar dat de Pont de Normandie openging, was de sierlijk gebogen brug in de Ronde van Frankrijk een col van 4de categorie. Bij het maken van de foto heeft die wolk de regie van me overgenomen. En ziet u slechts de helft van de brug. Het beeld is meteen ook troost voor de thuisblijvers. Om mooie luchten te zien, moet je niet op reis…
View original post 152 woorden meer
Foto Michiel Hendryckx
In deze tijden van stoeptuintjes en benepen pleinvrees is de pier van Hastings een monument van weidse leegte.
Zeker op deze regenachtige middag. Midden in de zee en de grijze lucht verlies ik elk houvast.
Kom ik in een roes van gewichtloosheid met mezelf als enige ijkpunt in een vacuüm van grootse nietigheid. De reis waard.
Michiel Hendryckx – zaterdag 24 maart 2018 – Het Weekblad van De Standaard
°°°
_
_
IJkpunt
is mijn navel
het epicentrum
van mijn bestaan
en de reis waard
naar wie ik ben
aan de rand
van mijn grootse nietigheid
jij bent mijn enig houvast en zal het bepalen.
_
_
PS.
Gedichtendag.
Donderdag laatsleden, zei ik in de boekhandel:
“Er zijn meer dichters dan lezers.” Niet bijster origineel, maar toch.
Zijn collega van wie ik
het ‘poëziegeschenk’ mocht doorbladeren, stopte mij zijn ‘eigen broedsel’
in de handen.
Ik ben nu al bang voor zijn vragende ogen,
wanneer ik mij nog eens laat verleiden door de vitrines
van de burcht der boeken.
Ik wil géén recensent zijn. Dat clubje van
ornithologen die vogels herkennen aan hun pluimage.
Mààr niet kunnen vliegen.
Momenteel, zit ik nog maar eens in mijn Grote Twijfel-periode.
Waarom en voor wie
het onschuldige wit besmeuren. Met overbodigheden.
Het doet goed te weten
dat hier en daar toch iemand is die er wat aanheeft.
Even weg van de werkelijkheid. En de utilitaire dwingende dingen.
Zich onderdompelen in het nutteloze.
.
Auteursrecht: Foto: Het scheepvaartmuseum/Bart Lahr
Logboek
Als ‘roerloze reiziger’
tracht ik je woorden te vertalen. Ik blijf haperen.
Aan mijn heimwee.
Trekvogels lijden aan Fernweh.
Dat gevoel ken ik.
Wanneer ik straks naar de stad ga,
dan weet ik dat zij wacht. Ongeduldig.
Mijn stenen bruid. Met haar voeten geworteld in de grond.
En ik denk aan haar.
Met ingehouden haast.
Want gemis verhevigt het verlangen.
Enkel het tuindeurtje scheidt ons straks nog van elkaar.
.
+++
_
_
_
PS.
Jij weet dat ik tijdelijk wereldreizigster ben geweest? India, China, Cambodja, Bolivia, Argentinië enzovoort?
Wel, alles daarvoor, wat ik als een aanloop tot het willen wereldreizen beschouw, is samen te vatten in één woord: Erasmus, …
in combi met een niet onbelangrijke, andere ultra zware extra trigger, namelijk een diagnose MS, die twee vielen eigenlijk krak samen….
Uit Blog Mies Madeleine
.
.
Alsof Picasso
over de lucht een veeg zet.
Zonder woordende zon wegzakt.
Nog even
droomt de dichter.
Zijn leven.Buiten het kader ligt het eeuwige verleden.
PS.
Gelukkig moet ik niet leven van mijn woorden.
Ik zou immers verhongeren.Maar zelf blijf ik hongeren en dorsten.
Foto – Rik Torfs – Twitter – “Soms lijkt een avond een afscheid.“
‘Dag sprinkhaan,’ zei het schrijvertje. ‘Ik had je wel gezien.’ Hij prikte met een stokje in de grond tussen zijn voeten.
‘Moet je niet schrijven?’ vroeg de sprinkhaan.
‘Nee,’ zei het schrijvertje.
‘Waarom niet?’
‘Ik ben uitgeschreven.’
‘Uitgeschreven?’ vroeg de sprinkhaan verbaasd.
‘Ja,’ zei het schrijvertje. ‘Ik heb alles geschreven wat er te schrijven viel.’
‘O,’ zei de sprinkhaan.
Een tijd lang was het stil.
Uit: Het geluk van de sprinkhaan – pag. 35 – Toon Tellegen
. °°°
De dichters denken na, nog even voor het slapen gaan.
Bijna valt de dag
uit het kader. De zon trekt de avond over zich heen.
Het gras is uitgepraat.
De schrijver vindt geen woorden meer.
De nacht houdt alle gedachten in beraad.
Morgen als het wit het toelaat, herkauwt een dichter de dageraad.
PS.
Een tijd…
View original post 27 woorden meer
.
Vandaag her/lees ik deze woorden.
Met grote ogen van verwondering.Te midden van tulpen.
Zonder tranen..
Wij, het huis en ik, leven derhalve vaak van onze verbeelding.
…
Ik zou er weleens mijn oor tegen willen houden: dagcrème die diep haar vel indringt.
Toch kijken de ochtend, het huis en ik elkaar nog altijd als een sprakeloze drie-eenheid aan. Terwijl de ochtend maar doorgaat.
…
Intussen is nu zij verdiept in de krant, alsof de verwarming vanzelf is gaan tikken. Alsof niemand iets gehoord heeft die ochtend toen zij zich weer klaarmaakte. Terwijl ik inmiddels zelf boven sta onder het water, waar zij zonet nog stond. Maar het is heel ander water.
Intussen heeft zij geen idee. Wij eten het brood alsof er niets aan de hand is. Wat ook zo is. Maar dat is het nu net.
Intussen vergaat de ochtend zoals elke. Maar intussen.
…
Uit “Si & la” – Bernard Dewulf
Dagtaak – Het Weekblad van De Standaard
+++
Eigen foto
.
_
View original post 172 woorden meer
…
Om alles, het was om alles
Om de optelsom van wanhoop en verdriet
En angst, het was om alles, anders niet
Probeer maar niet te raden naar de feiten
Ik zal niemand overladen met verwijten
Wees gelukkig, pak een glas
En weet wat ik gedaan heb was
Om alles, om alles, om alles
Om alles, het was om alles
Breng me zonder al die vragen naar mijn graf
Als ik om alles zeg ben ik er vanaf
Ik geef geen stille wenken of terzijdes
Zodat niemand hoeft te denken
Het was om mij dus
Schudt het stof maar van je jas
En weet wat ik gedaan heb was
Om alles, om alles, om alles
Om alles, het was om alles
Alle eenzaamheid en wanhoop neem ik mee
Maar alle goeie dingen, leuke dingen nee
Ik had er geen houvast aan in mijn leven
Maar ik zal ze enthousiast aan jullie geven
Dus vergeet die ene dag, vergeet wat ik gedaan heb, lach
Om die vele andere dagen, al die andere andere dagen
Lach om alles, om alles, om alles
Om alles
Teksten: Ivo de Wijs, Muziek: Joop Stokkermans.
+++
_
_
PS.
Om alles
zwijg ik. Want alles dat is te veel.
Fien de la Mar
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fien_de_la_Mar
Foto internet: Tekenderwijs
.
Ik ben voor bijna alles bang geweest:
voor ’t donker, voor figuren op het kleed,
voor stilte, voor de schorre kreet
van de avondlijke venter, voor een feest,
voor kijken in de tram en voor mezelf.
Dat zijn nu angsten, die ik wel vertrouw.
Er is één ding gekomen, dat ik boven alles vrees
en dat mij kan vernietigen; dat ik bedelf
onder een vracht van rede, tot het wederkeert:
dat is het nuchtere gezicht van mijn mevrouw
wanneer zij ’s morgens in de kamer treedt
samen met het ontluisterd licht en dat ik weet
wat ze zal zeggen: nog geen brief, juffrouw.
Uit: M. Vasalis, Verzamelde gedichten
+++
_
.
“Laat ons veel brieven schrijven naar elkaar dan hoeven we intussen niet te leven…”
Herman de Coninck
Zoveel soorten brieven,
ik noem ze niet.
Behalve dan die ene
die nooit geschreven werd.
Maar waarop je wachtte.
Samen met de ochtend
en het kleppen van de brievenbus. De wind
en de regen. Die angst kan wassen
uit geschreven woorden.
Zoals een brief zijn inkt verliest.
_
.
PS.
Je kan ook niet schrijven.
Zoiets als zwijgen.
Voor het spreken.
Je schrijft de brief in je hoofd.
Maar je verstuurt hem niet.
Hij blijft.
Zoals een trekvogel. Met angst.
…
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
…
M. Vasalis
uit: Vergezichten en gezichten,
Van Oorschot 1954
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.