De jager in een bos vol nimfen en Werkwoorden

.
Het ‘L-woord’.
Laat het slechts sporadisch onze lippen verlaten.

Opdat het niet aangetast zou worden.
Door gewenning en vanzelfsprekendheid.

Laat het woord uitzonderlijk blijven.
Opdat het zijn waarde niet zou verliezen.

Koester het als een zeldzame vlinder.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

 

“We willen alles perfectioneren, alles lijkt maakbaar,
als je maar hard genoeg je best doet. Zelfs in de liefde willen we de ander kneden,
zoeken we naar de perfecte relatie op maat. We zijn ziek in maakbaarheid.
We hebben God in de hemel afgeschoten en zijn zelf God geworden.
Dat is een vergissing. …”

Uit een interview met Dirk de Wachter.

.

.

Laat de liefde
geen betrekking of werk worden.
Een nine-to-five-job.
En daarna onbetaald in stand-by.

Tot het een klus en een karwei wordt.

De liefde heeft geen recht,
maar is een voorrecht.
Een cadeau.
Zonder CAO.

Geen jaarlijkse onderhandelingen
met je werk’gever.
Van wie je werk’zekerheid eist.
En zo niet, je een stakingsaanzegging indient.

Als de liefde
toch een werkwoord zou zijn,
laat het dan geen job worden.
Met een C4, voor als het over is.

Liefde koester je
als de warmte.
Je kan ze niet isoleren…

View original post 209 woorden meer

Schepen vergaan, maar brieven blijven bestaan

.

.
Vanochtend vond ik mijzelf terug, dankzij Google.
En zijn naarstige algoritmen.
Ik las en keek in een spiegel van papier.

Geloof mij, het was schrikken. Ik was mezelf totaal vergeten.

.

°°°

.

.07 jul 2007, 12:57

.

Dag lieveling,

Vanmorgen voerde ik buren naar de luchthaven.
Zij vliegen straks door de hemel, wat vroeger voorbehouden was aan engelen en goden.
Aan het vertrek van Brussels Airport hyperventileert de tijd. Europa is gehaast.
Reizigers kleuren Zaventem in wereldwijd coloriet.

Lieveling, blij terug thuis te zijn in de groene rust. Godzijdank.
Ooit was de tijd zo traag als de tred van een ezel.
Hij werd wakker met de zon en ging slapen met de maan.
Geduld had de snelheid van pen en papier. En gemis duurde een eeuwigheid.
Soms een leven lang.

De tijd veranderde van zonnetijd tot wijzers op een klok, een lichtflits of een knal.
De mens vliegt door de muur van het geluid. En leeft dag en nacht.
En toch is tijd zo veranderlijk en ongrijpbaar.
Neem nu ons beiden. Voelen wij de tijd als een afstand tussen ons?

Toen ik reeds de viriele stoppels van m’n gezicht scheerde,
lag jij nog belletjes te frazelen in je wieg.
Ik was reeds lang getrouwd toen jij nog je plechtige communie moest doen.
Met lange vlechten, in een wit onschuldig kleed. Dat vertellen mij de foto’s.

Jij bent nu nog vruchtbaar jong terwijl de ouderdom mij versiert
met al z’n kwaaltjes. Als een verdorde kerstboom.
En toch in elkaars armen voelen wij geen jaren van verschil.
In onze ogen lijkt tijd op eeuwigheid.

Straks wandel jij daar over de pier.
En je zult terug denken aan die avond dat ook onze stappen klonken over
het natte hout. Onder het al te luid geschreeuw van wakkere meeuwen.
Het was koud en laat. Maar jij wilde absoluut deze herinnering verzamelen voor straks.
Zodat ik voor altijd met je mee kon stappen. Later.

De regen liet ons dicht tegen elkaar onder een paraplu schuilen.
Ik zei je ooit: dat je ‘aan de regen verliefden kon herkennen’.
Ze lopen immers nog lang onder het regenscherm, ook als het niet meer regent.
Herinner je je dat nog?

Dag lieveling, deze dag begon te vroeg.
M’n ogen waren nog niet uitgeslapen. Ik doe ze even toe.

Jouw roerloze reiziger,

.

Oui, ma vie ce fût d’être celui qui souffle, et qu’on oublie

Foto Elias Rom

.

.

.

Deze ochtend, niet in de krantenwinkel (Humo!),
maar gezeten op een bank, gemaakt uit een rode beuk, aangetast door de tonderzwam,
las ik een wonderbaarlijk mooie zin.

Ik zat naast een eeuwenoude kapel en hoorde de stilte bidden onder het lover van hoge goden.
Enkele meters verderop,
had de tijd het Arenbergkasteel bekleed met verval.

Ik bladerde doorheen het ‘Gedichtendagessay’ van het Jaar Onzes Heren 2009.
Nog maar het tweede in zijn soort toen.
Het werd geschreven door Luuk Gruwez.

“Oui, ma vie ce fût d’être celui qui souffle, et qu’on oublie”.

Dit citaat komt uit Cyrano de Bergerac van Edmond Rostand.
Maar het was de francofiele opa van Luuk Gruwez die deze gedachte geregeld verzuchtte.

En dan schrijft hij verder op pag.33:
“Vergeten wordt uiteindelijk iedereen, maar misschien hebben zelfs minnaars een net iets langere houdbaarheidsdatum dan dichters.”

Ooit had ik een ander pseudoniem. Ik noemde mezelf: ‘de trage minnaar’.
Met de jaren werd ik nog trager.
Maar bleef desondanks een minnaar.

God moge het mij vergeven.

.

.

PS.
In dit citaat wil ik leven en sterven.
Ik heb nooit de eeuwigheid geambieerd. Behalve
toen ik mijn Eerste Heilige Communie deed.

Maar onderweg naar de Heer die vooraan geduldig op mijn zieltje wachtte,
verloor ik reeds mijn hoop en geloof,
toen ik, achter moeder, door de middenbeuk  naar voren slefte.

Mijn nieuwe schoenen, pas gekocht in Herentals, gingen in en uit, stijf als ijsschaatsen.
Alsof ze niet ter communie wilden gaan.
Ik dacht dat iedereen naar mij keek. En schaamde mij onuitputtelijk.

Later begreep ik dat dit slechts inbeelding was. En dat er veel meer moest gebeuren
om gezien te worden.
Ook in de liefde.

 

Geluk en verlangen

.
In de ‘statistieken’ van mijn dagboek,
zag ik heel wat beweging. Titels passeerden
als passanten in de stad.

Zelf nam ik hen
als een leeslint tussen mijn ochtend
en avond.

De harde cover van een dag. In mijn bestaan.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Foto Internet

9 Verlangen

Men heeft het wel eens over de oneindigheid van het menselijk verlangen. Het verlangen schuift op zodra het heel even heeft bereikt wat het leek te willen, het is als de horizon, waar je alleen kunt naar kijken, en nooit echt zijn.
Je kunt alleen verlangen wat je niet hebt. Dat lijkt nogal vanzelfsprekend. Maar toch, er zijn vreemde toestanden, zeldzame momenten waarop het verlangen zich richt op wat nochtans in feite reeds bezeten is, en zelfs volkomen, meer dan ooit bezeten.
Misschien is dat geluk: verlangen wat je al hebt, alsof je het nog niet had, met de hevigheid van het tekort en de vreugde van het bezit tegelijk.
Kanaries zingen niet wanneer ze het wijfje bij zich hebben. Men zegt: zie je wel, ze zingen niet van blijdschap, maar van verlangen. Maar een treurende kanarie zingt ook niet. Zie je wel.

Uit :…

View original post 145 woorden meer

de grens van het verlangen

.
Het wankele evenwicht.

De mensen die beschikken over de waarheid,
twijfelen niet.
Zij hebben die competentie niet.

Zelf zwalp ik nog steeds door de dagen.
Als een roerloos bootje.
Maar het verlangen is mijn kompas.

Het gemis mijn buitenboordmotor.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

…
Ons ingeboren verlangen naar de ander kan leiden naar de hemel en naar de hel. Talloos zijn de levens, de huwelijken, zelfs de vriendschappen waarin het verlangen naar de ander ons vernietigt.

Maar de grondtoon in mijn verlangen naar de ander is toch de onkenbaarheid van de ander. Nooit zal ik de vriend, de vrouw, niet eens mijn bloedeigen kind werkelijk ‘kennen’, laat staan dat ik er ooit mee zal samenvallen.

Zoals gezegd, ik beleef dat als zowat het meest bestendige verlangen in de dagen. Het uit zich even geestelijk als lichamelijk. Elke omarming is in gedachten een vereniging, maar in de armen zelf een mooie, moedige of armoedige poging. Toch beschouw ik het niet als een tragische kwestie.

Het zou, alweer, geen leven zijn.

Meer zelfs, met de jaren heb ik er de genade en de schoonheid van ingezien. Heb ik allengs begrepen dat net daarin, in die…

View original post 563 woorden meer

De weemoedige waarnemer

.

Hier in dit huis,

waar mijn vakantie woont,
mijn theater droomt over
gemis en verlangen,

kom ik heren van stand tegen.

Maar ook de verbeelding.
Met de werkelijkheid ga ik naar bed,
zij vertelt mij wie ik ben:

een weemoedige waarnemer.

.
PS.
Gisteren een nieuw zicht op de wereld gekregen.
108 cm diagonaal.
Met 2 jaar garantie. Wettelijk geregeld.

Hoelang nog is mijn ‘beperkte houdbaarheid’?

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Foto Wim Kayzer in 2014. ask uit De Standaard

…

Van wie hebben we eigenlijk geleerd dat het een doodzonde is om een verhaal te vertellen dat niet klopt, dat het een doodzonde is
om een leven te leiden dat van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt?
De waarheid over dit leven? Mogelijk schuilt ze alleen in het verzoenen van de leugens erover.

Uit ‘De waarnemer’ – pag.8 – Wim Kayzer

…

.

Misschien moet je wel een leven àchter je hebben
om deze zinnen te begrijpen. Te aanvaarden.
Misschien moet je ook wel zwak zijn. Geketend
aan twijfel. Vallen. En opstaan.

Maar ook getekend door mededogen.

Zeker, er leven sterke mensen.
Menners van de waarheid. Krachtpatsers met karakter.
De dagen strak aan de teugel.
Altijd binnen de wetten, het recht en de plichten.

Gevrijwaard van barmhartigheid.

Maar deze oude man in dit getrouwe huis
leefde temidden van zijn zwakheden.
Ook in…

View original post 87 woorden meer

C’est la nuit qu’il est beau de croire à la lumière.

Foto De Standaard – Alberto Pizzoli/afp

“Sommige ontredderende herinneringen hangen als de takken van een oude treurwilg over de mooie en glorieuze heen waardoor je die laatste dreigt te vergeten.
…
Toen Primoz z’n ketting af trapte, zag ik een tuimelende hooibaal, het zwiepende stuur van Sonny Colbrelli, een film van recente en vervlogen accidenten die zich in mijn hoofd afrolde als verband om een gehavend rennerslijf.
…
Wie al die jaren had opgelet, wist hoeveel moeite, pijn en hardnekkigheid dit roze truitje had gekost, hoeveel twijfel er geniepig in de scheurtjes van zijn geloof was geslopen, venijnig als kiezelgruis in een schaafwond. ”

De Standaard – 30 mei 2023 – Met liefde voor de koers schreef Bieke Purnelle hier elke week over de Ronde van Italië.

°°°

.

“C’est la nuit qu’il est beau de croire à la lumière. “
Chantecler (1910), II, 3, Chantecler de Edmond Rostand

<

<

Un Tour de Force

Ik ken een peloton dichters
dat op een bende waaierende amateurs lijkt,
wanneer Bieke Purnelle pedaleert op haar pen.

Ze rijdt ze gewoon uit het wiel.
Voor mij mag zij ‘de Herman de Coninckprijs voor Poëzie’ winnen.
Met lengtes voorsprong.

Op die tamme hazen in het Land van de Schildpad.

.
PS.
Tamme hazen? Ach, het kunnen ook ‘liegende konijnen’ zijn. Volgens een grote trainer.
Glimlach.

PS.
Uit 110 dichtbundels die in 2022 verschenen zijn, heeft de jury van De Grote Poëzieprijs een winnaar gekozen: “wilde dood”,
een bundel gedichten over rouw van de Nederlandse dichteres en beeldend kunstenares Marwin Vos.
De Grote Poëzieprijs bekroont de beste Nederlandstalige bundel van het jaar met € 25.000.

Uit: wilde dood

sterven. sterven. sterven in velden in huizen
in koelwagens in buiken van voertuigen. sterven
in vliegtuigen in cellen op straat. alles loopt door
elkaar. vier in een cel, achtenvijftig in een koelwagen.
aan de overkant Dover. in ballonnen trillingen opvangen
van wat gezegd wordt. tijdens de overtocht knapt de
ballon. het schip was zo licht je zag een twee kringels
en dan niets meer. sommigen kapseisden of liepen op
rotsen of werden onderschept op radar. hoe licht ook
van de kust zichtbaar. de kustmensen knikten en zeiden
los liever op …

Beter één vogel in de hand dan Torfs in de lucht

In die tijd…, pre-Corona,
kende de mens, het woord ‘vliegschaamte’ nog niet.
Het moest nog uitgevonden worden.

Hoewel ik in mijn overmoed, vergeef me,
enige bedenkingen formuleerde over
deze publieke figuur, ondertussen een gehonoreerde Twitteraar,
kon ik genieten van zijn scripta.

De heer Torfs is veel te slim en hoogstaand
om mij deze oprispingen kwalijk te nemen.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

16 november 2015 | Rik Torfs

Ik zit in Orly te wachten op de vlucht naar Madrid van 10.15 uur.
Ondertussen denkend aan de woorden en de stem
van Jacques Brel in een van zijn allerlaatste nummers:
‘La vie ne fait pas de cadeau! Et nom de Dieu!
C’est triste Orly le dimanche. Avec ou sans Bécaud.’

Het is geen zondag maar zaterdag.
De dag na de moordende aanslagen van vrijdag 13 november 2015.

09 november 2015 | Rik Torfs

Allerheiligen. Ik kijk uit het raam van mijn hotelkamer
en zie aan de overkant van de rue de Seine, nummer 61,
ter hoogte van een raam op de eerste verdieping een gedenkplaat hangen.
Hier schreef de grote Poolse dichter Adam Mickiewicz zijn meesterwerk Pan Tadeusz,
staat er te lezen in het Frans en in het Pools, hoewel ik dat laatste enkel vermoed.

02 november 2015 | Rik Torfs

Ik mocht…

View original post 629 woorden meer

verdwijnpunt

25 mei 2023

.

.

Wil het ooit weer iets worden

Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.

Wil het ooit weer iets worden
dan zal ik het zo moeten opschrijven
dat ik niet meer hoef
te zoeken, maar kan huilen.

Rutger Kopland, Alles op de fiets, Amsterdam, Van Oorschot

°°°

.

 

 

.

De ondraaglijke lichtheid van een bestaan

Dat is het dan
het leven
een grijze man op een bank

die zijn gedachten verbant
naar wat verbeelding
geschreven door een ander

zodat hij kan vergeten
wie hij was en is
maar nooit werd

nog even en hij is verdwenen.

 

.

 

 

.
PS.
“Niettemin is het een groot gebrek volmaakt te willen zijn
en niet te kunnen lijden dat eenieders lot is uiteindelijk vergeten te worden.”
…
Want wat hij gerealiseerd heeft, vergeet hij;
alleen wat hij niet tot stand heeft kunnen brengen, blijft hem altijd bij.”

Uit het ‘Gedichtendagessay’ van Luuk Gruwez – 2009 – pag. 26

.

swipen in het donker

Foto Johan Dockx

Geen stigma meer

Er was een tijd waarin we smoesjes verzonnen over hoe we onze nieuwe liefde hadden ontmoet. Bij de bakker, op café, via via … Alles om maar niet te hoeven verklappen dat het op Tinder was gebeurd. Die schaamte ligt gelukkig achter ons. Völker: ‘We beseffen allemaal dat het moeilijk is om een nieuwe partner te vinden. Voor vriendschappen geldt dat minder. Een vriendschapsrelatie is minder exclusief. Je kan drie, vier goeie vrienden hebben. Dan rijst snel de vraag: wat voor iemand ben ik als ik er niet eens eentje vind? Het is nog taboe om te zeggen dat je geen vrienden hebt.’

Nochtans is het normaal dat onze vriendschapsnetwerken doorheen ons leven veranderen, zo zegt Völker. ‘We spreken graag over “vrienden voor het leven”, maar meestal loopt het niet zo. Als mens evolueren we. We veranderen, nemen beslissingen, vinden dingen plots interessanter of net minder boeiend dan voorheen.

Uit De Standaard – Blog Uit het hart
Swipen op zoek naar de liefde doen we massaal. Staat hetzelfde te gebeuren voor vriendschap?

08/05/2023 – Hanna Van Thienen

 

 

°°°

 

 

 

 

 

schrijven in het donker

nog steeds
schrijf ik te luid
terwijl fluiten in het donker

mijn angst
verzwijgt
als geen ander

de liefde
is een troosteloze hobo
een lenige zwerver

tussen gemis en verlangen
terwijl ze zoekt
naar wat hij altijd al had

iemand om van te houden.

…

.

PS.
Ik verstop me. En tel tot tien.
Wie niet weg is, is gezien.

Niemand die mij ziet.

Is dat het groot verdriet?
Niet gevonden worden.