Foto MO Magazine
.
.
Zo onweerstaanbaar
als je hem neerschrijft
zo vreemd zal hij blijven
tussen het wit
van de lakens
en de regels van je handschrift
je zal hem zoeken
waar hij niet is
maar vinden
waar je hem niet verwacht
kwetsbaar als een espenblad.
.
PS.
Interactie.
Waar houdt de Muze zich schuil?
In het woord van een ander.
Foto in DS – © Getty Images
Mijn zomerjurken gaan de kist in. Die zal ik niet meer nodig hebben. Ik droeg ze toen ik jou zag, niet eens zo lang geleden. Telkens had ik mij zo mooi mogelijk gemaakt, mijn schoonheid had ik tot aan de limiet van haar mogelijkheden gerekt. Mijn kleren netjes gestreken, net als mijn haar, mijn kop, mijn karakter, alle zinnen die mijn mond verlieten. Mijn gezicht had ik bepoederd met een kleur als gouden zand uit een land waar ik nooit kwam en nooit komen zal.
Ik voelde me jong, jonger dan de wereld. Mijn ogen had ik omcirkeld met een prangende laag zwart, mijn wimpers aangezet met een opslag als een vraagstuk. Mijn lippen waren roze en nooit droog, geen koude herfstwind die mijn mond verweerde. Het was leuk om haar te zijn, die vrouw. Een aantrekkelijke vreemdeling voor mezelf. Elizabeth Taylor op vakantie in Italië. Ze gaat onherroepelijk de kist in. Allemaal theater. Ik ben haar niet. Vroeg of laat verandert elk sprookje in een pompoen.
Citaat uit: column: De wissel – Nele Van den Broeck – Nele Needs A Holiday – De Standaard – 26 september 2022
.
°°°
.
.
For if the longing goes the pain will too... NVDB
.
De goden op een voetbalveld.
Of aan de meet.
Allemaal theater. Met wat zweet.
Zij rijden in metaal. Een pompoen. Zo kostbaar als een huis.
Dat een mens niet kan betalen.
Wij sparen.
Voor wat gas, een zoele douche of een lamp die brandt.
Ik trakteer mezelf. Op een halve graad warmte. Hoger dan gewenst.
.
.
PS.
Maar laat mij vooral Nele danken.
Zij verwarmt mijn ziel.
Hier op deze aarde. In deze onwerkelijke wereld.
Tussen de angst en de wanhoop, schrijft zij van de Schoonheid en de Troost.
.
 |
Nele Needs A Holiday · Song · 2017
open.spotify.com
|
Foto Griekenland.net
Ik zou het blauwe zeewater worden.
En jij het witte strand.
En de maan zou ons vertrouwen.
Met ebbe en vloed.
Komen en gaan.
Zo dikwijls wij wouden.
Onder het schuim van onze golven.
.
.
Herhaald opdat herinneringen niet zouden verloren gaan.
Tussen de dagen.
Van Hier en Nu. En Straks..
“Il n’y avait d’autre vie que les souvenirs.
Elle pensa soudain que la vie était uniquement ce qui était passé.
Rien n’existe hors de la mémoire.”.
De cello klaagt.
Bij Klara.
Misschien treurt ze wel.
Om vroeger.
Eeuwen van vergetelheid.
Gekreukte partituren.
Uren met Bach.
Tous les matins du monde.
11/01/2011
Staat op de eerste pagina
van het ‘vergeetboek’. In potlood.
‘Gekregen van …..’.
En dat ik niet meer weet
of het sneeuwde. Die dag.
Hoe zij me aankeek,
toen ze mij het boek cadeau gaf.
Vergeten is verdwijnen.
Uit je eigen bestaan.
PS.
En daarom moet ik blijven schrijven.
Of ik houd op te bestaan.
Lees meer…16-04-12
PS. Hoeveel tijd rest mij nog. In mijn bestaan. Vooraleer ik wit word. Zonder enig verleden.
162.342
23-03-13 | Permalink | Commentaren (2)
Mensen hadden sporen
doorheen het schilderij getrokken.
Ik zag het aan de verf. Vegen
door het veld. Platgetrapte vlekken.
God de Pointillist
had nochtans met zorg en geduld
de weide uitgestippeld…
View original post 522 woorden meer
.
Ergens leeft er een lezer.
M/V/X.Zij, volgens mijn vermoeden,
gidst mij
naar hier. Via haar algoritmen.Mijn tegenzin is niet verdwenen.
Nu nog wachten
op de verdwijning. Van mezelf..
Maar wat een plezier dat we weer voor de natuur mogen kiezen. Ton Lemaire was het coronavirus voor toen hij in 2019 het prachtige boek ‘Met lichte tred. De wereld van de wandelaar’ publiceerde. Zelf zou hij niet in een supergrote stad kunnen wonen: “Ik betreur het dat de hele aarde bedekt raakt met steden, alsof een wereld van steen, beton, asfalt en glas de normale huid van onze planeet is.” Waarna hij het protserige zelfbewustzijn van de stad met een heerlijk zinnetje ondermijnt: “Zelfs de grootste megalopolis is slechts een zandkorrel in de immensiteit van de kosmos.”
Een gedachte die de wandelaar overvalt als hij maar lang genoeg blijft stappen.
Uit HLN – Rik Torfs
+++
Ooit was ik een wandelaar…
daarna een flaneur, sinds Corona eerder een slenteraar
in afgebakende gebieden.
De stad werd onherbergzaam. Met maskers die het ademen insnoeren.
Zoals een korset de taille.
Mannen met…
View original post 80 woorden meer
Liefde met of zonder dt.
De man op de bank kent geen genade.
Voor een dt-fout.
En mensen die deze zonden plegen.
Alsof God de spellingregels schreef.
In de Groene Bijbel
waar woorden netjes alfabetisch
hun correcte schrijfwijze etaleren.
Ik vroeg hem om barmhartigheid. En schreef hem een brief.
°°°
.
Geloof me, beste C….,
PS.Verder wens ik je nog een mooie herfst.Want het zou wel eens kunnen dat, als er geen ‘Indian summer’ komt,jij mij niet meer zal vinden op een natte bank.Maar … het toeval is niet te stoppen. Ik gok op ‘serendipiteit’.
Foto De Standaard – © Kaat Pype
.
‘Toen hij nog kind was, had hij al vermoed dat hij bij het volwassen worden
veel zou vergeten van wat onmisbaar was voor het leven, voor het gelukkig beleven van het dagelijks leven.
Hoe juist bleek nu zijn intuïtie; hoe gegrond zijn panische angst om volwassen te worden.’
De tachtigjarige krimpt nog altijd ineen bij het woord. ‘Volwassen’, een bespottelijk sjabloon.
Al zeker de lichtvoetigheid van zijn kindertijd is hij zelf alvast nooit kwijtgespeeld.
Uit De Standaard der Letteren – Eric de Kuyper & – 10 september 2022
–
.
_
Later als ik groot ben
Ik ben nooit later geworden.
Bang voor de grote mensen.
Gebleven.
Zij die alles weten, durven en doen.
Ik stond langs de zijlijn.
Te kijken.
Naar hun gekweekte villa’s, zwembaden en gewichtigheid.
Hun duur fatsoen.
Aan de rand.
Kan je beter luisteren.
Naar het vertrappelen van voeten. Het stoten van ellebogen.
Hun pontificale woorden.
Ooit zal ik worden
wie ik was.
Een jongetje aan het venster.
Dat denkt aan vroeger. Toen later nog zachtmoedig was.
_
_
PS.
Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen.
Zeg dat wij kinderen maken ’s nachts
Om ze ’s ochtends zachtmoedig te kraken…
Leonard Nolens
.
En soms ben ik blij
dat het verleden nooit voorbijgaat.
In mijn bewaarde woorden.Want van het heden ben ik bang.
Ik laat ‘het’ achter.
Als een vakantiehond.
In mijn asiel.Van vergeten woorden.
.
Dit huis ademt anders.
Het ritueel hapert.
De stilte en de leegte passen zich aan.
Kleinzoon is de katalysator.
Gisteren samen Barça zien winnen.
Droom en weemoed. Onder één dak.
Toegedekt door de nacht.
De ochtend ontwaakt voorzichtig.
Zal ik de badkamerroutine maar uitstellen.
Beneden wachten koffie, speculoos en dichters.
Hij slaapt. Vredig. Zonder zussen. Zonder katten.
Het ontbijt wordt een eenvoudig feest.
Twee licht gekookte eitjes. Chocolademelk.
Nooit bij mama. Tekort aan tijd. Teveel aan gezeur.
Opa vertelt
over wat er niet was toen hij klein was.
Bijna alles. Van nu.
Jongen van twaalf heeft pukkeltje op neus. Hij glundert.
Binnenkort krijgt hij puistjes, zegt hij. Hij kijkt er naar uit.
Ach, wat zullen ze vlug rimpels worden.
91.886
Het antwoord.
Quote:
Cath* 09:33 op 10 januari 2013
De wijze dames in de wereld blijven graag jong en wijs tegelijkertijd.
Er is dan zelden winst te behalen, maar vooral een gevoel van spijt.Dat schoonheid en jeugd vergangelijk is,
niet te vangen valt wanneer de herfsttijd van het leven gekomen is.De wijsheid van vrouwen, zij etaleren dat graag in wat ze allemaal nog kunnen.
Mannen doen dan anders, ze ZIJN vooral.
Verwerven zich indien mogelijk een ‘jong ding’:-))
Voelen zich als in een 2-de spring.Volgens mij is oud worden anders dan oud zijn,
Vooral de levendigheid behouden, de liefde en de pijn.
Ik geniet het jonge, ongeduldige en hebberige volkje.
Soms willen ze luisteren, vaak is dat moeilijk,
maar het leven en werk stelt ze dezelfde vragen.Kortom, ik bemoedig, luister en ondersteun,
heb lief en vang op wat nodig is.
In deze tijd vraagt het leven als je 60 bent geheel iets anders.
Inleveren, plaatsmaken, gezond blijven en niet zeuren,
een klein pensioen, weinig ruimte en vooral, je eigen deun:-))
Een deun= een melodie in het dialect:-…
PS.
Moeder is reeds jaren dood.
En die ‘kleine negen’… groot..
De psychoanalyse zegt
‘De waarheid is te wreed, daarom moeten we ze bedekken om het leefbaar te houden’.
…
Geen geluk, maar wel contentement?
“Absoluut. Dat is het omgekeerde van wat Houellebecq ‘la jalousie, la peur et l’amertume’ noemt.
Dat is de ziekte van de tijd.
Niet alleen de depressie, maar ook de verbitterdheid, de slechtgezindheid, de jaloezie.
Contentement, veel meer dan geluk.
Ik luister graag naar de levenswijsheid van oudere mensen
en voel me een beetje kregelig door jonge knapen die kakelend van alles verkondigen.
Dan denk ik: leef eerst eens wat. … …
Wat dat betreft is het ook een heel persoonlijk boek.
Het gaat over mijn positie in de wereld en leeftijd is daarin belangrijk.
Mijn volgend boek zal hierop voortbouwen. Ik heb alleen nog maar een werktitel:
‘Laat ons alstublieft een klein beetje ongelukkig zijn’.”
Uit een interview met Dirk De Wachter – Bron: cfr. link…
View original post 122 woorden meer
.
Als je van poëzie
een vak wil maken.Om te slagen
of gebuisd te worden.Dan verdwijnt het gedicht.
Zonder reden van bestaan..
.
Foto HBLVL
_
_
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
Maar door het verleden wordt het bij elkaar
gehouden, als schapen door een herder.
Herman de Coninck
…
.
Demets’ gedichten roepen voortdurend zo’n gevoel van onbehagen op. Deze poëzie prikt.
Het sterke aan De klaverknoop is dat het niet slechts bij zo’n emotioneel spanningsveld blijft. Het gaat hier ook om een analytische, zelfs filosofische bundel, waarin de stemmen van poststructuralistische Franse denkers rondwaren. Het begint al bij het beeld van de knoop, dat gezien de titel een centrale rol in de bundel heeft.
‘In die knoop// zitten wij gevangen’, schrijft Demets in de cyclus ‘Vaderhand’: de gezinsband is niet te verbreken; de moeder ‘dirigeert ons nog als een halsstarrig koor’. De knoop is echter evengoed verbonden aan de psychoanalyticus Jacques Lacan, bij wie de werkelijkheid een kluwen is waarin het reële, het imaginaire…
View original post 312 woorden meer
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.