En het licht treurt onder de paraplu. Van grijze regen.
Hoe het huis mij binnenlaat als een bezorgde moeder.
Zoals een opa zijn telgen achterlaat op school.
En zichzelf.
°°°
PS. 2018 De zon schijnt en het is bibberkoud. Kleinkinderen gaan al lang alleen naar school. Mijn huis is nog altijd een bezorgde geliefde.
PS. 2019 Somber. Beton aan de hemel. En slechts woorden om het te doorbreken.
…
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide.
Moody Blues Nights in White Satin Lyrics Moody Blues Nights in White Satin Lyrics http://www.youtube.com
…
COLUMN | Nights in White Satin RIK TORFS In de lente vergeten we. In de herfst herinneren we ons.
Het moet rond 1979 zijn geweest. Ik was student, en ’s avonds laat luisterde ik met een half oor naar de radio. Welk programma het was, weet ik niet meer. Mensen mochten vertellen over een plaat die voor hen een bijzondere betekenis had.
Opeens kwam een meisje van zeventien aan het woord. Fris en enthousiast. Ze wilde ‘Nights in White Satin’ van The Moody Blues horen. Toen al een oud nummer. Maar o zo romantisch. ‘Nights in white satin/ Never reaching the end/ Letters I’ve written/ Never meaning to send.’
Ze zei: “Vorige zomer aan de rand van een meer in Oostmalle hoorde ik in de verte, ergens vanop de andere oever, die muziek. De avond was loom, ik droomde helemaal weg.” Ze had een licht Kempens accent dat ze op een aandoenlijke manier probeerde te verbergen. Tegelijk sprak ze open en onbevangen. Ik weet niet hoe ze heette of wie ze was, maar haar korte passage op de radio vergat ik nooit. Soms is het vreemd wat we vergeten en wat we onthouden. Vaak vervluchtigt de essentie en overleeft het detail. Maar was het een detail? Heel simpele dingen raken op onverklaarbare wijze ons hart.
Een vlugge berekening leert dat het meisje van toen vandaag een vrouw van ongeveer 57 moet zijn. Met hopelijk nog een heel leven voor de boeg. Ook met een groot stuk ervan dat voorbij is. Dat ze nu al dood zou zijn, wil ik niet voor mogelijk houden.
Hoe zou het met haar zijn gegaan? Hoe beleefde ze de hoogten en laagten van het leven? Behield ze, met misschien wat krassen op haar ziel, haar openheid en optimisme, al was het maar gedeeltelijk?
Daaraan dacht ik gisteren, tussen alle wereldproblemen in, waarvoor wij geacht worden allemaal samen een oplossing te vinden. Terwijl niets opweegt tegen het diepe mysterie van een doodgewoon mensenleven.
HLN – vandaag
°°°
Ik weet niet of Etienne Vermeersch zich zo’n avond zou herinneren.
Hij zou dit voorvalletje voorzeker niet bewaren in zijn ‘Nagelaten geschriften’.
De gave des onderscheids zou een hinderpaal zijn, vrees ik.
Ik hou van mensen die zo’n onbelangrijk detail van de wereldgeschiedenis koesteren.
En niet alleen het jaartal van de Slag bij Zama of de gebroken Vaas van Soissons.
Vele intelligente wezens zullen gniffelen bij het lezen van dit stukje van de voormalige Rector van een Unief.
Misschien zelfs aan de gezondheid van zijn hersenen twijfelen.
Zelf word ik er gelukkig van.
Maar dat is geen garantie voor de fysieke staat van mijn orgaan der gedachten.
Niets bleef over van het oude buiten, van tuinen, van gras waar ooit iets gebeurd moet zijn.
Wil het ooit weer iets worden dan zal ik het zo moeten opschrijven dat ik niet meer hoef te zoeken, maar kan huilen.
Rutger Kopland
. …
Is er een parallel tussen het werk van een dichter en dat van een psychiater?
‘De kunst van een dichter is om het zo op te schrijven dat mensen denken: het is volledig nieuw en toch weet ik zeker dat het zo is. Een goede dichter biedt een lezer iets dat anders is dan anders, maar toch vertrouwd aanvoelt. Op die manier leg je een essentie bloot die al ergens vermoed werd. Ook voor een psychiater is dat belangrijk. Hij moet luisteren en kijken en bij wijze van spreken ruiken, en dat aan die persoon voorleggen zodat die denkt: ja, dat ben ik. Ik wist dit niet, maar het is waar. Pijnlijk waar, soms.’
Uit De Standaard – Na de waan, opnieuw het dichten – Rutger Kopland
| Gretel Van den Broek
. °°°
Ik volg haar zoals een schilder het licht
stap haar verlangen af ik ben een landmeter van gemis
en ijk haar ogen tot de mijne ik leg beslag op haar vlees
terwijl ik haar contouren verzegel zoals een deurwaarder tafel en stoelen
dan leg ik me neer als een heloot aan haar voeten
maar stiekem een dief van haar goddelijke weelde.
2013
PS. 2019 Ondertussen. Is hij al lang dood. Ligt hij tussen de plooien. Van vergetelheid.
De vergeten tijd van vroeger.
Op mijn tafel ligt zijn graf. Gevuld en verzameld. Met zijn gedichten.
