Foto Krant Het Parool
Er zit iets moois in tegenslagen. Na het diepe moment van wanhoop – waarin je twijfelt aan je eigen denken en je jezelf afvraagt of het ooit zal lukken, of het überhaupt niet nutteloos is het telkens weer te proberen – raap je je stukgeslagen zelf weer bij elkaar. Zo is het ook met schrijven: je gaat achter het bureau zitten en waagt nog een poging. Zolang die drang, het streven, of misschien zelfs het belang van het verhaal dat je wilt vertellen er is, ontstaat er, met een beetje geluk, en na nog een aantal keer falen, een werk – een gedicht, een verhaal, een essay, een roman – dat anderen mooi, diep, grappig of ontroerend vinden, of dat alles tegelijk. Die positieve ervaring heeft iets sacraals, en maakt dat je doorgaat als schrijver.
Uit De Standaard – Koester de tegenslagen – Alara Adilow – 4 mei 2023
++++
.
.
Dierbare,
wat ik je vertel is niet belangrijk. Het bevat ook geen sacrale waarheid. Of nuttige kennis.
Als ik wat zon
zou kunnen schilderen. Over een dag met tegenslag. In jouw leven. Of het mijne.
Als ik een zachte leugen
in je oor zou mogen fluisteren. Wanneer je smeekt om moed. En ikzelf het weer niet aankan.
Dan wil ik verder schrijven. Zomaar. Niet om een schrijver te worden.
Maar om van mezelf een toekomstige lezer te maken.
Ooit. Als ik voor het raam zit. Hier of ergens anders.
Ik de wereld nog altijd niet begrijp. En mijn leven ondraaglijk licht.
Wanneer ik dan een zin vind die mij even troost. Als een zomerbriesje. Of een sneeuwvlok.
Een herinnering. Aan toen.
En dat het weer een ogenblik vandaag wordt.
Dan zijn mijn woorden niet voor niets geschreven.
Ik groet je. Tot later.
.
.
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.