Foto Michiel Hendryckx
In deze tijden van stoeptuintjes en benepen pleinvrees is de pier van Hastings een monument van weidse leegte.
Zeker op deze regenachtige middag. Midden in de zee en de grijze lucht verlies ik elk houvast.
Kom ik in een roes van gewichtloosheid met mezelf als enige ijkpunt in een vacuüm van grootse nietigheid. De reis waard.
Michiel Hendryckx – zaterdag 24 maart 2018 – Het Weekblad van De Standaard
°°°
_
_
IJkpunt
is mijn navel
het epicentrum
van mijn bestaan
en de reis waard
naar wie ik ben
aan de rand
van mijn grootse nietigheid
jij bent mijn enig houvast en zal het bepalen.
_
_
PS.
Gedichtendag.
Donderdag laatsleden, zei ik in de boekhandel:
“Er zijn meer dichters dan lezers.” Niet bijster origineel, maar toch.
Zijn collega van wie ik
het ‘poëziegeschenk’ mocht doorbladeren, stopte mij zijn ‘eigen broedsel’
in de handen.
Ik ben nu al bang voor zijn vragende ogen,
wanneer ik mij nog eens laat verleiden door de vitrines
van de burcht der boeken.
Ik wil géén recensent zijn. Dat clubje van
ornithologen die vogels herkennen aan hun pluimage.
Mààr niet kunnen vliegen.
Momenteel, zit ik nog maar eens in mijn Grote Twijfel-periode.
Waarom en voor wie
het onschuldige wit besmeuren. Met overbodigheden.
Het doet goed te weten
dat hier en daar toch iemand is die er wat aanheeft.
Even weg van de werkelijkheid. En de utilitaire dwingende dingen.
Zich onderdompelen in het nutteloze.
.
De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen 