Foto De Standaard – Copyright EPA-EFE
De Oorlog was ver weg.
De doden ongezien opgeborgen. Wegens te dichtbij.
Voor ons Geluk.
Maar vooraan in Het Nieuws
ratelde de Pers.
Over de Belangrijke Dingen van ons Leven.
In Zweden.
PS.
“Het” is Godzijdank weer voorbij.
Zodat Het Nieuws terug plaatsheeft voor het Grote Verdriet.
Op nummer 1.
-
De top Tien van het Verdriet
-
Gebed voor een visser
Gebed voor een godin
Maar alles begint bij de andere.
Hoe dons hard als arduin kan zijn.
Dat verbrokkelt onder jouw handen.
Mijn botten smelten als boter.
Onder je blikken.
Die ik inblik met bevend getik.
Op helder papier.
Wit van gemis.
En rood van verlangen.
Ik leg je te slapen, mijn lief,
in de holte van mijn hoop.
Ik bid als een gelovige.
En fluister god in je oor.
Tot aan het einde van mijn dagen.
Of als het niet anders kan.
Tot morgen.
PS.
Een ochtendwandeling brengt raad en inspiratie.
In woord en beeld.
Onderweg, terug naar mijn geliefd huis,
zag ik plots een zalige visser.
Zou het geluk ‘bijten’, vroeg ik mij af?
-
Intussen bleef alles hetzelfde
Foto Westwing
2017Intussen
spat ik als verf tegen muren
breek ik als licht over rozelaars
word ik de maan die slaapt over dichtersof val ik uiteen
in scherven van wie ik ooit wilde zijn
maar nooit
lijmde tot wie ik wasdie andere ik keek steeds toe als een gast.
PS.
En plots zijn woorden mussen. Op het dak.
Ze vallen er niet af.
Bomen dragen hun bladeren als kinderen op hun rug.Ik zoek me een weg. Tussen de spatten van gisteren.
En het canvas van morgen.
De verf kleurt nu.
2017
-
Vragen worden verdrietig…
Foto Nlverhuist
…Je weet ik heb je ansichten gestuurdย
Terwijl jij zag hoe de mist optrokย
Vol leven een jungle werd blootgelegdย
Vertelde ik je over ons lege huisย
Over de blikken van buren de vragenย
Die langzaam kwamen over hoe onze katย
Dagenlang niet at maar de oren spitsteย
Als ik hardop je naam zei wat is een reisย
Als je niets achterlaat niemand weet waarย
Je bent je kent me ik maak hier niets meeย
Misschien is het goed dat ik zo lang bleefย
Jij mist me ook anders schreef je wel terug
MISCHA ANDRIESSEN
Pieta
Querido, 136 blz., โฌ 21,99 – Uit de Standaard der Letteren – 5 mei 2024
+++
Vragen worden verdrietig van de antwoorden
Neen, ik schrijf je niet terug
deze brief is een vergissing
toevallig vertrokken
toen de entertoets verstrooid was
en mijn vingers te laat
om hem tegen te houden
voor het verdriet dat ik je stuur
als een ansichtkaart
uit een oorlogsgebied
verlaten stranden en opgebrande dromen
Hoe wij toen nog
in het gehucht van ons geheugen
elkaar misten
zoals de lente na een barre winter
maar wij vergaten
de IJsheiligen
en de bloesem bevroor
terwijl wij toekeken
onhandig in het veld van ons bed
waar de verschroeiende verveling
ons blootlegde als naaktslakken
en de kilte onze kwetsbaarheid verlamde
verkleumd door het gemis
en verbrand door een onbestemd verlangen
PS.
Jij mist me ook anders schreef je wel terug
Deze versregel doorkliefde mij middendoor.
Brandhout werd ik.
Voor de open haard. Waarin ik de antwoorden verbrandde.
Maar sommige vragen blijven altijd nasmeulen.
-
Een verloren wonder
John Constable was born in Suffolk in 1776 and is one of Britainโs most famous landscape artists.
.โWe zien iets pas echt als we het begrijpenโ – John Constable
.Dagen en nachten liet ik deze zin rijpen.
Onbegrijpbaar.Alsof ik naar een geliefde keek.
En ik haar pas zou zien vanaf het punt dat ik ze begreep.O, mijn God, wat zou ik haar missen.
Mijn onbekende feest.
Mijn mysterie van alle dagen van de Rozenkrans.Alsof ik een gedicht zou lezen en begrijpen.
Terwijl ik hoop dat er nooit staat, wat ik lees.
Dat het slechts de suggestie is.
Van wat zich tussen de regels verborgen houdt.Het onverklaarbare wit.
Ongrijpbaar voor de begrijpende geest.Laat ons bidden voor het onbegrijpbare.
De verwondering van het ongewisse.Ook al begrijp ikzelf meestal niet wat ik neerschrijf.
Amen.
PS.
Klaprozen langs een berm.
Nooit spraken wij met mekaar. Legden onze problemen aan elkaar niet uit.
Maar beiden bewogen en bogen we op de maat van de wind.
Zo verkies ik de geliefde als een mysterie.
Waarin ik geloof, zonder te weten.
Ook als ik haar niet zie. Of begrijp.
Noch de verte van haar verlangen, noch de diepte van haar gemis.
Ik schrijf slechts wat ik niet zie, niet hoor of begrijp.
In de verwondering.
Voor de wetenschap ben ik een verloren wonder.
.
-
De verleiding
Bekoring
Spijt is een lintworm van de ziel
die je van binnenuit helemaal stuk kan vreten.Uit โAlicja in Letterenlandโ โ De Morgen โ 21 mei 2014
ยฐยฐยฐMeen niet dat het zonder gevaar is.
Op een bank gaan zitten
in de schaduw van het lusteloze lover.
Vooral bij โrokjesweerโ.Voor je het beseft ben je vergiftigd
door spijt.
Dat vileine sentiment dat je vroeger verzuurt.
Alles waaraan je niet durfde beginnen.Je stond erbij en je keer ernaar.
De bloesemende meisjes.
Ongrijpbaar. Geplukt door durvers.
Onbegrijpbaar. Al dat heupwiegend gemis.Spijt sleurt het mee. Tot aan je ouwe dag.
En weer. Blijft het bij kijken. Op een pijnbank.
Op de Grote Markt. Of in het park.De ballast van het onvoltooid verlangen.
Gelukkig begint dan het grote vergeten.
En het kleine geluk.Van een plekje schaduw. En de bijziende bekoring.
PS. 2016.
De grootte van gemis is recht evenredig met verlangen.
Andersom klopt het ook.Morgen zal ik de bekoring helder onder ogen kunnen zien.
En zullen mijn handen blindelings tasten.De textuur van tederheid. De huivering van de huid.
PS.
Tweede oog onder de scalpel. Cataract. Nieuwe lens.279603
PS. 2024
Ondertussen zijn wij (pluralis modestiae), ik en mijn ogen,
acht jaar verder en ouder.
Bekoring en verleiding, ik leerde ze vrezen in de Mechelse Catechismus.
Ze bleven gebeiteld als verboden in mijn gerimpelde ziel.
Dieper dan ooit gebed in spijt, nu Ispahaan dichterbij komt.
-
Vandaag en morgen
PS. 2024
En dan vind je wat in je virtuele map. Onder het stof van jaren.
En je blaast even over je woorden.
Houd het gedachte voor het open raam en laat het vliegen.Het woord vrij als een vogel.
…
-
Over zien en voelen
“Ik wil niet verbluffen, ik wil raken.” Willy Vanderperre
Ook in zijn werk is altijd een wind voelbaar. Een bries. Een ademtocht. Een zachte zeewind die een lok doet opwaaien, een hemd laat ritselen, een jas doet opbollen. Een wind die fluistert over een onbekende plek, waar je heen wilt omdat het er even bloedmooi als bloedยญeng is. Vanderperre praat in zijn fotoโs over verlangen, vrijheid en verdriet. Over kwetsbaarheid, erotiek en ongemak. Over wat er leeft en schuurt in het hartland…
Door Jelle Van Riet – DS Weekblad – 20 april 2024
ยฐยฐยฐEen lok is als een wak in mijn weemoed
Soms waait het in mijn woorden
dan weer regent het syllabes
van verdriet
die verdwijnen tussen de regels
zodat je ze niet ziet
maar kan voelen aan een wak
in het ongeschreven wit
van niet gezegde zinnen
die ik achterhield
om haar ongemak niet te vergroten
op dat strand van gerimpeld gemis
waar verlangen als zandkorrels tegen je leven striemt.
PS.
Toen ik de woorden van Jelle Van Riet las,
kropen ze in mij.
Alsof ze mij niet meer wilden verlaten.
Daarom schreef ik hen hier neer.
Al was het niet meer dan รฉรฉn lammetje dat ik kon redden.
Van het vergeten.
Dan is het toch niet tevergeefs geweest. Voor deze herder.
-
Brief aan Hรฉlรจne
Schilderij mij onbekend – FB Hรฉlรจne Janssen
Dierbare Hรฉlรจne,
Als een olifant in een porseleinwinkel, zo voel ik mij,
wanneer ik uw scripta betreed.
Dom en onbehouwen.Maar ik voel me dikwijls aangesproken,
zonder dat er mij een vraag gesteld werd.
Ik zou kunnen op een duim drukken. Maar wat zegt dat?Ben ik onrespectvol als ik schrijf wat ik ‘zie’?
Zelfs met fluwelen handschoenen.
En aarzeling.Ik weet niet van wie het schilderij is met die zachte welving
en rozenknop.
Maar zelf zou ik een hele Bervoets geven voor een halve boezem.Het is alsof iemand aan het cijferslot draait van een bankkluis.
De tedere code tracht te kraken.
Om binnen te geraken. In haar oneindig heelal.Zelf zou ik het anders proberen. Lippen zijn zoveel zachter.
PS.
Neem me mijn onkunde niet kwalijk a.u.b.
-
Oneindig
Vanmorgen kwam ik het woord oneindig tegen.
De ochtend is dat niet.
Ook niet de avond.
En de liefde?
Eindig. Tiens dat woord kom ik zelden tegen.
Het is variabel.
Zoals het leven.
-
Tastzin
Ik ken haar enkel in mijn armen,
zij houdt mij eeuwig op de tast.
Zij slaapt en wie is zij
die morgen weer in alles past.
Uit: Zij – Bernard Dewulf – pag. 29
Licht dat naar ons tast
ยฐยฐยฐ
Blindelings
tast ik de dagen af
de uren zijn mijn muren
en morgen is veraf
hoe ik haar
uit gisteren distilleer
nog zacht
van huid en haar
mijn handen klaar
om mij aan haar te warmen
ik tast de seizoenen af
van oost naar west
maar gezeten op de horizon
schuift zij voorbij
onaantastbaar naar de maan.
PS.
Ik zal het morgenochtend opschrijven, opdat het
niet onopgemerkt zou blijven.
Pag. 9 – Uit Trekvogels in de mist – Bernard Dewulf – 2011
Voor u die hier toevallig passeert: de zin die u hierboven las,
is mijn adagium.
De reden van het bestaan van mijn dag vandaag.
Dit is alles wat ik heb, dit is alles wat ik ben.
-
Voor mijn geliefde
Mijn tweede huid,
mijn bunker en mijn hunker,
mijn slaap en dageraad
mijn trappen van barmhartigheid.
Mon bel-รฉtage.
Tot in mijn dagelijkse eeuwigheid.
Amen.
-
De verloren bruid
.De lente is nog jong. En de winter reeds vertrokken.
Zopas las ik deze titel: ‘Een vroege bruid’.
En ik voelde mij toegedekt worden. Door de weemoed.Alsof het gisteren nog sneeuwde.
.
-
Alles en niets
Gisteren
Er gebeurde
niets
niets
is heel veel.
Geen windhoos of overstroming.
Geen honger of dorst.
Geen vreugde of verdriet.
Geen oorlog of vrede.
Vele mensen weten niet
hoeveel
in niets gaat.
Totdat het anders wordt.
Dan verandert alles.
En alles dร t is nog meer dan niets.
-
Roerloos
Ets Kรคthe Kollwitz
hoe handen een nest worden
voor verdriet
en woorden een huis
waar herinneringen wonen
-
Toen vroeger nog een zwaluw wasโฆ
Hoe vroeger ook verdween
als een late vogel
in de zomeren jij op het terras
de dagen telde
van al wat je lief was
ooit en toenen hoe je wegging zoals een zwaluw was gekomen.
ยฐยฐยฐPS.
Eรฉn zwaluw maakt de lente niet.
Si une hirondelle ne fait pas le printemps, en revanche,
tout printemps commence par une hirondelle…
.
-
De vlieger
Aquarel op katoen Antonella Michelini.
Schrijf vlieger op papier
en vele oude jongetjes worden weemoedig.
Zonder dat de avond is gevallen.Ik hoor het liedje
van een dode charmezanger.
En zie Nonkel Fonsmet een oude krant en een warme aardappel
mijn dromen aan elkander plakken.
En met een lange staart van bladerenzal ik de aarde verlaten.
PS.
Toen ik nog een kind was, kon ik rond de kerktoren
van mijn dorp vliegen.
Het is nooit geworden wat ik dacht.
Ik vermoed dat ik toen al Icaros was.
.
-
de ontgoocheling van de toenadering
Plots is de betovering verbroken. Ze weet niet hoe het komt maar van het ene moment op het andere heeft ze hem helemaal niets meer te zeggen. Misschien is het de vermoeidheid die toeslaat, of de terugval na de hilariteit met de stroomonderbreking. Of misschien is het de ontgoocheling van de toenadering, nu de fascinatie van de afstand is weggevallenโฆ
Uit โHet onverwachte antwoordโ โ pag. 123 โ Patricia de Martelaere
ยฐยฐยฐ
Het voordeel van de afstandEen foto is niet meer dan het afgietsel
van de realiteit. Even ontsnapt uit de moule
van het ogenblik.Een bevroren beeld. Waaraan niets meer te veranderen valt.
Ogen en handen kunnen slechts aanraken
en betasten, wat er is. De armoede van de werkelijkheid.En dan mag er nog vreugde ontstaan
bij de onthulling van het omhulsel. De tijd verkleint
wat hij gaf. Genadeloos.Neen, niet een beeld onderhevig aan de erosie
van gewenning, moeten wij omarmen.
Maar vechten zullen wij op de barricades van de afstand.En de toenadering verslaan. Als een vileine vriend.
Die achteraf een vijand blijkt te zijn. Een sluipschutter.
Die de betovering van onze verbeelding vermoordt.En slechts een leeg huis achterlaat.
Waarin wij dachten dat het goed wonen was.
30 mei 2013
PS. 2024
Lees maar er staat niet wat er staat. – Martinus Nijhoff
Beeld en verbeelding
Een foto kan een imitatie zijn van de werkelijkheid.
Onbewogen.
Hooguit een herinnering. Die beknot wordt door tijd en afstand.
Jaren later lijkt het een vreemd huis.
Kleiner dan het is in je verbeelding.
Zoals het ouderhuis, waarin je een kind was.
Maar sommige foto’s vertellen een verhaal
dat je zelf herschrijven mag.
Al naargelang je verlangen en gemis.
Toenadering en afstand
ze bezegelen onze liefde. Ze verzegelen ons leven.
Wie wil er na honderd jaar Doornroosje nog kussen?
PS.
Voor alle duidelijkheid: ik kijk naar foto’s
zoals ik poรซzie lees.
Sommige zijn beeldiger dan een gedicht.
Zij die de werkelijkheid vervangen door de suggestie.
En meer zeggen dan wat afgekloven woorden.
-
Ooit vloog er een vogeltje uit de camera
Foto Eddy Verloes – Trust
Fotografie. De literatuur van het licht.
Zoals in de poรซzie
zijn er fotografen die voor de Kunst schrijven.
Academisch.
En gelukkig zijn er ook de andere die een beeldig verhaal vertellen.Zij die ‘le moment dรฉcisif’ verkiezen boven de ‘steriele studio’.
Ooit was het portret voorbehouden aan de rijken.
De schilder kwam langs met zijn ezel en hij bekleedde de Naakte Keizer.Toen kwamen de gebroeders Lumiรจre met het Licht.
En als het vogeltje ging vliegen dan moesten wij ernstig in de lens kijken.De Cheese en de Selfie… tja, die fastfood laat ik aan andere denkers.
PS.
Ik moet mijn portretje hier nog wat fotoshoppen. Maar dat is voor later.
PS. 2.
“Lees maar er staat niet wat er staat” – Martinus Nijhoff.
“Kijk maar, je weet niet wat je ziet.” – Uvi parafrase.
PS.3
De fotograaf doopte zijn foto met de naam ‘Trust’.
Heerlijk.
En vertaalbaar in menig betekenis.
Wie oog voor detail heeft, ontdekt waardoor de fotograaf geรฏnspireerd werd.
Maar zijn ‘doopnaam’
zegt nog zoveel meer. Zoals de zee dat kan.
-
Waarover men niet tjilpen kan…
Foto van Jolijn90 – Zoom Nederland
Brief van een gewone huismus
Woorden zijn net als mensen.
Mijn woorden toch, ik mag niet veralgemenen.
Sommige ochtenden, laat ik hen liever gerust. Ze brommen als een hommel.
Ook al word ik wakker gefloten (gekust)
door een merel in mijn dakgoot.
En door vele andere, in de hoge bomen, voor mij onbekende flierefluiters.
Iemand heeft heimwee naar het concert van Egyptische mussen, lees ik ergens.
Dan begint de hommel in mij te grommen.
Als een kwaaie hond. Ik bijt, euh, steek net niet.
Hoe ontstaat zo’n gedachte, vraag ik mij af.
Zingt zo’n uitheemse mus dan als een nachtegaal?
Of is het ornithologisch gehoor van de toerist vervreemd van eigen bodem.
Ik durf het niet hardop te schrijven,
maar ik lees dat dan als omgekeerd ‘racisme’. Voor onze Vlaamse mussen, bedoel ik.
En, vergeef mij, ook voor deze dakgoot-tjilper.
Groeten van,
uw Passer domesticus.
PS.
Zo klink ik meteen wat chiquer.
Een Romeinse mus aan de oevers van de Molenbeek.
Het was hier geen Stille Donderdag (ochtend) en ook geen Witte.
-
Laat ons morsen…met de liefde
Wees niet zuinig
op je ogenblikken
wacht niet op morgen
misschien reikt die niet verder
dan vandaag.
-
Ternauwernood
Zulke wandelingen en korte gesprekken met andersoortige levende wezens die iets geheel anders aan hun hoofd hebben, maken me gelukkig. Op zulke ogenblikken ben jij nauwelijks meer van belang.
Ik riep: ‘Doornroosje! Je bent ternauwernood meer van belang.
Ternauwernood… Nog net wel. Nog niet helemaal niet.
Uit: Brieven aan Doornroosje – 7 februari – pag. 42 – Toon Tellegen
ยฐยฐยฐTernauwernood.
Zou ik dit woord ooit gesproken of geschreven hebben.
Dubito.
Ik ken trouwens slechts รฉรฉn zin, waarin dat woord past:
‘Zij ontsnapte ternauwernood aan de dood.’
Je zal nergens lezen:
‘Ternauwernood ontsnapte zij aan de liefde.’
PS.
Toon T. is mijn gids, gezel en toeverlaat.
Samen zoeken en tasten wij.
Naar Doornroosje.
Samen ruiken en proeven wij woorden.
Aan de tafel van het Alphabet.
Met dat tafellaken van damasten syllaben.
Nauwgezet. Is nog zo’n woord.
Ik blader door mijn dagboeken en kom
bij een overleden held terecht: Wim Kayzer.
Ternauwernood ontsnap ik aan de wanhoop.
https://uvisite.wordpress.com/2014/03/28/in-het-land-van-de-geur/
-
Voor later
Foto ยฉ iStock
.
En verdwijn met mate
als de herfst mij loslaat
de anemonen langs de kerkhofrand
hun bladeren verliezenen ik jou
als de avond mij overvalt
en zoals een ongenode gast
de kier tussen de deuren openbreekten jij mij
verdwijn dan
maar zacht
zodat ik je stappen niet hoor stervenmateloos verlaten.
PS.
Titel geleend van Leonard Nolens
PS.
Maar ook zonder dichter wacht het leven.
Op het komen en gaan van de dagen.
En uiteindelijk, het verdwijnen.
-
Nog even houdt het wuiven ons bijeen…
…
Vertrek. Nooit is een droom voldoende uitgelegd.
Je plooit je om mij heen als avond om de trein.Vertrek. Nog even houdt het wuiven ons bijeen
en stokt de stad. Maar wij zijn niet de stad. Vertrek.
Zwijg mij weer heel, een terugreis lang.
โฆ
Uit Sentimental Journey – Alsof nog alles moet beginnen – J. Stroobants.
ยฐยฐยฐUren versleten wij onze tijd op een bank.
Onder de moeraseik.
Tegen de Sint Pieterskerk. Op onze kleine Grote Markt.Wij proefden aan elkaars stem.
Het timbre vertelde de kleur van ons gemoed.
En liet ons zwijgen of spreken.
Maar de laatste jaren is de dichter erg bedroefd.
‘Niemand heeft mij nodig.’
Daaraan sterft hij elke dag een beetje.Vanochtend bladerde ik weer door de dichter.
En kreeg heimwee.
Misschien zit hij straks wel op de bank.Te wachten op Godot. Of op mij, misschien.
PS.
Ik had geluk. De dichter kwam, zag en zette zich neer.
En wij verdwenen in een gedicht.
Alsof ons vlees van woorden was.
https://youtu.be/uDFpcSc7IcY?list=RDuDFpcSc7IcY&t=80
-
De lezer
Je kan vele talen leren.
Die van de wolken.
Of de regen.
Die van de bomen.
En de wind.
Het ongeduld van hun bewegen.De taal van ogen.
Ogenblikken.
Vluchtroutes naar verlangen.De taal van aarzeling.
En stamelen.
Stotterende hunkering.Of die vreemde taal
van handen.
Nu eens teder dan weer bezeten door begeerte.Ik spreek ze allemaal. Ik heb ze leren lezen.
+++George Steiner over ‘Le Philosophe Lisant’ van ChardinFilosoof George Steiner over de betekenis van ‘Le PhilosopheLisant’ van Chardin. Fragment uit ‘Van de Schoonheid en de Troost’ (VPRO, Wim Kayzer, 2000).”In …youtu.be
-
De voorwaardelijke wijsheid
Mooie titel, vind ik dit. Wellicht geschreven in 2011.
Als ik de tekst lees daaronder,
tussen ochtend en avond,
zie ik geen enkel verband.
Persoonlijk vind ik dat niet erg.
Ik lees hen als twee afzonderlijke dagboeken.
Komma’s in mijn leven.
Even een pauze in de onmogelijkheid van mijn bestaan.
Ik verlies de Wereld. Ik verlies de Tijd..
-
Zo dadelijk gaat het gebeuren
Foto Wikipedia
De lente is roekeloos.
Binnenkort verschijnen weer de eerste rokjes.
In de stad.
Op de fiets of boven hoge hakken.
Rokjesdag.
Het Feest van de hemeltergende benen.
En dan denk ik aan Martin Bril. L’Homme qui aimait les femmes.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rokjesdag
-
Nog voor de eerste zwaluw komt…
Zoals naar de eerste sneeuw
kijk ik naar een zwaluw
geloof ik in de lente
nog voor ik de eerste zie
ooit legt zij zich in mijn armen
zoals bloesem zich overgeeft
aan de takken van een appelboom.
.
-
Bang voor een wak
Toen ik zopas
onder mijn ochtendgebed stond (warme douche),begreep ik plots
hoe mooi het woordje โzwakโ is.Het is een โwakโ met zachte Z.
In deze ijzige tijd.Je mag ook z-wak zijn, Mies.
Wanneer je wak-ker bentโฆ
+++
Alsof ik een oude priester ben,
zo brevier ik nu elke ochtend.
Niet in de Handelingen van de Apostelen,
maar in de Brieven aan Doornroosje.
Ik bid om in leven te blijven. In mijn onbestaande wereld.
Want voor het bestaan buiten dit huis,
ben ik bang.
Ondanks al mijn jaren.
Of misschien wel juist dร ร rom.
Ik lees dus de brieven om mij te beschermen. Tegen wat is en was. En komt.
PS.
Geluk is zeldzaam. Hoe kan geluk alledaags zijn.
Zopas kreeg ik een primula cadeau.
Een gedachte uit een vorig jaar. Die ik naar iemand schreef.
Z-wak. Zo voel ik mij. Ik verdrink in mezelf.
Als ik durf te schaatsen.
Zomaar door een dag.
-
Het onverwachte antwoord
deltaking
12 uur geledenยทdeltaking.wordpress.com
Brief aan Roosje,
Ik val in herhaling maar Uvi Verzameld Werk moet dringend in de boekenwinkelsโฆ
+++Brief aan de Deeltjesvertrager,
sommige herhalingen zijn zalig en een zegen.
Neem nu de zon en de regen, de wind in de bomen,
een bank onder het lover. De zee en haar meeuwen.Ik verlang naar dagen die zich herhalen.
Als een ritueel.
De ochtend om te lezen en te schrijven.En nu en dan de waardering van een lezer.
Jawel.
Daar hou ik van.Maar al wat ik neerschrijf in mijn dagboek hier, het zijn niet meer
dan wat gedachten. Als ik iemand even de werkelijkheid kan laten vergeten
en die dan een woordje nalaat...Dร n โis alles volbrachtโ.
Want mijn plezier is het schrijven.
Het aarzelen en haperen. Het schrappen.Ik ben u erg dankbaar voor uw compliment.
Maar ik zou graag het papier reserveren voorโฆ
de brieven van Toon aan Doornroosje.Hartelijke groeten,
jouw roerloze briefschrijver
.
PS.
https://deeltjesvertrager.wordpress.com/2024/03/09/nicolae/#respond
-
Brief aan Roosje,
2 januari
Doornroosje,
Ik ga je dus elke dag schrijven. Tot ik je heb wakker gekust.
Al worden het tienduizenden brieven, of maar twee: mijn brief van
gisteren en deze, wanneer ik straks een hoek om sla, je kasteel zie
en de trap naar je zolderkamer op loop.
Wil ik dat het liefst? Je nu wakker kussen?
Of wil ik je alleen maar schrijven?
Misschien is het wakker kussen niet meer dan een excuus om je
te kunnen schrijven.
Of misschien schrijf ik je om het wakker kussen zolang mogelijk
uit te stellen.
Nu denk ik voortdurend aan je en ben je dag en nacht dichtbij je.
…
Uit: Brieven aan Doornroosje – Toon Tellegen
+++
Dag Roosje,
ik schrijf je.
Bijna elke dag.
Maar jij laat nooit iets van je horen.
Misschien ben jij totaal niet geรฏnteresseerd?
Of ben je boos?
Of zijn de brieven niet toegekomen?
Maar dat weet jij dan natuurlijk niet.
Ondertussen blijf ik aan je denken.
Bijna dag en nacht.
En als ik slaap dan droom ik van je.
Jouw roerloze prins.
PS.
Vele keren reeds, ben ik gestopt met schrijven.
Eergisteren nog.
Ik had mijn pen reeds weggelegd. Om gekust te worden.
Door het stof.
Maar vanochtend, kreeg ik een boek cadeau. Voor mijn verjaardag.
Van een oud meisje. En van Toon.
En toen wist ik het weer: waarom.
Waarom ik toch elke keer opnieuw begin.
-
Weilanden
‘Weilanden hebben avond,’ zegt Achterberg.
Maar kun je dat wel hebben? Misschien
zoals je een ziekte hebt: avond.
(Iets met de ogen: alles veel te donker zien.)Maar ook ’s ochtends is het niet voorbij.
Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist.
November. Elke ochtend is een morgue,
elk woord in dit gedicht een kist.En daarboven, zwart op witte lucht,
fladderen de doodsbrieven, die kraaien
blijken te zijn, zo slordig vliegen ze:
god laat z’n correspondentie maar waaien.Herman de Coninck
uit: De hectaren van het geheugen,
Manteau, 1985+++
Deze ochtend liet God zijn correspondentie weer waaien.
Boven mijn open raam.
En ik verzamelde mijn moed en mijn jaren.
En vertrok samen met Herman de Lenige.Naar de weilanden uit mijn mistige jeugd.
-
Oremus
Laat ons bidden
voor de maandag.
De zon en de sterren.
Het licht van deze ochtend.
En het duister
van vanavond.
Voor de mensen. Van hier en ginder.
En alles daartussenin.
-
De recensent
Onderaan dit dagboek, Syllabe, ma rose lontaine…
staat het icoontje
van een dichter. Zijn ganse leven was doordesemd van poรซzie.
Ik voelde telkens zijn ‘like’ aan als het schouderklopje van de meester.
Een aanmoediging in de kantlijn van een opstel.
Zoals ooit in de lagere school.
https://www.tzum.info/2021/06/nieuws-remco-ekkers-1941-2021-overleden/
-
De kleine Keizer
.
PS. 2024
Frankrijk heeft terug een kleine Keizer.
Vechten tegen Rusland, dat moet kunnen.
Ach, in 1812 vertrok Bonaparte ook voor een veldtocht tegen de Tsaar.
Ik hoop dat de huidige Keizer weet hoe het toen afgelopen is.
.
-
Oud en vergeten
Op 4 januari 2012, schreef ik blijkbaar een brief naar iemand.
Totaal vergeten naar wie.
Weet niet meer of het een vrouw of man was,
en wat die persoon mij had geschreven.
Het enige wat mij van die dag rest
en van de mens die ik aansprak,
zijn enkele woorden van mezelf.
Is dit het leven van een verleden?
…
-
In een opwelling
Zoals een bron opborrelt,
zo dus
komen er woorden uit mijn vingers
gesproten.
Zopas was het hier nog volkomen
blank
onaangeroerd en onaangetast
totaal wit, zoals in een lege kamer.
En toch,
leg ik mij neer
over deze ongerepte vlakte.
In een opwelling. Voordien was het een lege plek. Voor iemand.
PS.
Bijna iedere keer,
lees ik een mistroostig zinnetje onderaan mijn
geschreven dagboek.
“Wees de eerste die dit leuk vindt.”
Ach, leuk hoeft u het zeker niet te vinden.
Ik hou niet van dat woord.
Maar misschien iets tussenin.
-
Het leven zoals het is
Tenminste voor dagjesmensen
aan een keukentafel
waar het leven
buiten wacht
als een kwispelende hond
even het blokje rond
en ondertussen is het al weer avond.
.
PS.
Intussen kunnen wij verlangen naar een zachte zomer.
En een plekje schaduw.
Op een bank. Onder het lover.
.
-
Perpetuum mobile
Het verleden ligt in de verte
achter mij, bijna verdwenen
ik bewaar mezelf
in een treincoupรฉ
zo blijf ik reizen.
.
-
avec le temps
van het wit dat stilte heet
en tussen woorden
leeft en zinnen
samenhoudt of ruimte geefthet wit dat tussen lakens
ligt en zwijgt
alsof haar huid
van papier is en ongelezenach, is het niet zo
dat we na jaren schrijven
enkel nog elkaars leegte lezenin het wit dat overblijft.
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s’en va
On oublie le visage, et l’on oublie la voix
https://www.youtube.com/watch?v=Bj3aTZePVQw
28 juni 2012
-
mijn eindeloze bruid
Maar liefde
is als een golfbreker
un brise-lame
une brise-l’รขme
des brise-larmes
het verhaal van de zee en het strand
van jou en mij.
-
Liefde is ‘oefenen in afwezigheid’.
Meer dan over Godfried, de man als ui, leert het kijken van die vrouwen iets over aantrekkingskracht. Aantrekkingskracht heeft niets te maken met elkaar beter kennen, wel integendeel. Aantrekkingskracht ontstaat door onbekend blijven. Godfried verleidt vrouwen niet ondanks zijn mysterieuze karakter, maar net door mysterieus te zijn en afwezig. Afstand doet hunkeren, en gemis maakt liefde van die afwezige nog noodzakelijker, dรกt is de tragiek van alle vrouwen in dit boek. Op het einde van die vorige roman van Patricia de Martelaere, ‘De staart’, staat dat wanneer je hond stervende is, ‘dan is het besluit hem pijnloos te doen inslapen de laatste liefdesdienst die u hem kunt bewijzen.’ De vrouwen in ‘Het onverwachte antwoord’ hebben hun geliefde eigenlijk al verloren, maar hun tragiek is dat ze hun verlangen niet kunnen loslaten. Daarom houden ze het gevoel vast, tegen beter weten in, als een vorm van lijfsbehoud.
Uit een recensie in De Tijd – Helaas, vind ik de naam van de auteur niet.
‘Het onverwachte antwoord’ – Patricia de Martelaere
25 november 2004
+++Plots is de betovering verbroken. Ze weet niet hoe het komt maar van het ene moment op het andere heeft ze hem helemaal niets meer te zeggen. Misschien is het de vermoeidheid die toeslaat, of de terugval na de hilariteit met de stroomonderbreking. Of misschien is het de ontgoocheling van de toenadering, nu de fascinatie van de afstand is weggevallenโฆ
Uit โHet onverwachte antwoordโ โ pag. 123 โ Patricia de Martelaere
โฆ
.
Een foto is niet meer dan het afgietsel
van de realiteit. Even ontsnapt uit de moule
van het ogenblik.Een bevroren beeld. Waaraan niets meer te veranderen valt.
Ogen en handen kunnen slechts aanraken
en betasten, wat er is. De armoede van de werkelijkheid.En dan mag er nog vreugde ontstaan
bij de onthulling van het omhulsel. De tijd verkleint
wat hij gaf. Genadeloos.Neen, niet een beeld onderhevig aan de erosie
van gewenning, moeten wij omarmen.
Maar vechten zullen wij op de barricades van de afstand.En de toenadering verslaan. Als een vileine vriend.
Die achteraf een vijand blijkt te zijn. Een sluipschutter.
Die de betovering van onze verbeelding vermoordt.En slechts een leeg huis achterlaat.
Waarin wij dachten dat het goed wonen was.
30 mei 2013
PS. 2024
Patricia,
ik durf amper uw naam neer te schrijven.
Ik vousvoyeer u nog steeds.
Om de afstand te behouden en u dus zo dicht mogelijk bij mij te houden.
Een leeslint van adoratie over de dood heen.
Het is de navelstreng tussen ons.
U de filosofe en ik de lezer.
Ik zag u maar รฉรฉn keer in mijn leven.
Maar ik zie u nog praten.
En hoe u, als een ijskoningin, een naderende kwaker,
genadeloos, geen blik waardig gunde.
-
Een hopeloze oefening
Een oefening om niet te schrijven.
Het wit te laten
wie of wat het was.
Nog onbeschreven. Het zwijgen tussen de ongeschreven regels.
-
En het Woord werd een Lezer
Ooit was het Woord God.
Een brief die hij naar Zichzelf schreef:
de mens. Zijn Beeld en Gelijkenis.
Maar ook God schrijft
vandaag niet meer.
Misschien zit Hij wel op Tik Tok.
PS.
Staar u niet blind op de titel.
Elk geschreven woord verandert.
Van schrijver naar lezer.
La naissance du lecteur doit se payer de la mort de lโ Auteur. โ Roland Barthes
.
-
Hebban olla vogala
‘Alle vogels zijn nesten begonnen, behalve ik en jij. Waar wachten wij nu op?’
Het oude nest van de eksters
hangt er nog verlaten bij.
Tussen de kale takken van de winter.
Zelf heb ik mijn bouwplannen
reeds lang opgegeven.
Tussen zetel en bed
mijn jeugd en droom verloren.
PS.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hebban_olla_vogala
-
Alles en niets – โAre you happy?โ
07-06-12
Le nรฉant“Alles wat we doen, in de kunst of in het leven, is een onvolmaakte kopie van wat we meenden te doen. Het bereikt geen uiterlijke en ook geen innerlijke perfectie; het druist niet alleen in tegen de regel van wat het had moeten zijn, maar ook tegen de regel van wat we dachten dat het had kunnen zijn. We zijn niet alleen hol vanbinnen, maar ook vanbuiten, paria’s van de anticipatie en de belofte.”
Uit ‘Het boek der rusteloosheid’ – pag. 191
Fernando Pessoa
ยฐยฐยฐMensen, zoals ik, die niets te zeggen hebben, schrijven wel
elke dag wat neer. Zo moeilijk is dat nu ook weer niet.
Je neemt enkele woorden en zet ze dusdanig achter mekaar
dat ze een zin vormen. En zo ga je verder.Voor je het beseft, staat er een paragrafe.
En dan een veelvoud. Pagina’s.
De parasangen van het alfabet.Vandaag sterk geconfronteerd met ‘de leegte’.
Maar niet alleen ik worstel met het ‘niets’.
Nolens, Virginia Woolf, Pessoa, Connie Palmen
ze lijden onder de leegte.Zonder zo pretentieus te willen klinken
dat mijn ‘zwart gat’ het hunne zou overlappen.
Ik vermoed dat het mijne eerder op een inktvlek lijkt.Zou het ‘niets’ voor iedereen ‘iets’ anders zijn, vraag ik me af.
PS.
En toch heb ik me aangepast aan de leegte.
Radio en lezen, het zijn substituten voor de afwezigheid van interessant gezelschap.Zopas nog luisterde ik naar een belegen mopje van Connie Palmen, op Radio1.
Na WO II, zitten twee Joden op een bankje in New York. In het zonnetje.
Vraagt de ene ouderling aan de andere:“Are you happy?”
“Yes, I’m happy,” antwoordt de man: “aber glรผcklich bin ich nicht”.
PS. 2024
De woorden hierboven zijn twaalf jaar oud.
Ze ruiken een beetje belegen.
Wie schrijft er nu over ‘de leegte in zichzelf’.
Ik dus.
Ach, het zal wel een synoniem zijn van dat simpele woord: gemis.
Klinkt minder filosofisch.
Zit mee aan de keukentafel. En ligt naast je in bed.
Ma solitude. Une douce habitude.Pour avoir si souvent dormi avec ma solitude,
Je m’en suis fait presque une amie, une douce habitude.
Elle ne me quitte pas d’un pas, fidรจle comme une ombre.
Elle m’a suivi รงa et lร , aux quatres coins du monde.Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.
Georges Moustaki๎จ Ma solitudeProvided to YouTube by Universal Music Group Ma solitude ยท Georges Moustaki Le mรฉtรจque โ 1969 Polydor (France) Released on: 1969-01-01 Associated Performer, Recording Arranger, Music Director & Conductor: Alain Goraguer Producer: Jacques Bedos Associated Performer, Vocals: Georges Moustaki Composer Lyricist: Georges Moustaki Auto-generated …www.youtube.com ๎
-
de voorwaardelijke wijs
Aan voorwaarden
sterft de liefde
een eenzame dood
in de wachtkamer van het verlangen.
-
Het verzonnen meisje
Het meisje met de lila jurkHet moet ooit waar geweest zijn
dat ik een meisje verzon
in een lila jurkeen libelle
aan de oever
van mijn oeverloos verlangenwaar zij mijn uitzichtloos gemis genas
zodat ik haar
in een doosje stopte
om te bewarenvoor altijd en nu en dan
maar toen ik haar wilde opschrijven
overmoedig als ik wasbleek het doosje leeg.
ยฐยฐยฐ
PS.
Ik moet doseren. Poรซzie lees je met een pipet.De Poรซziekrant barst uit zijn voegen.
Het chique wit geplaagd door opdringerige dichters.
Te weinig adem tussen de bladen.Ik stik.
Maar Toon schreef een gedicht
over een verzonnen meisje.
En toen kwam de Muze op mijn schouder zitten.Ik verloor even mijn evenwicht.
17 januari 2018
-
De geur van een dagboek
Het woord ‘dagboek’ ruikt naar bakvisjes.
Acne en zalfjes. Waarin niet het drama van de dood
maar het lijden van het leven begraven wordt.De rouw van het verlies. Het ontrouwe lief.
En de enige vriend die dan nog wacht op hun kamer
is dan: ‘dag dagboek’.Jongens schrijven geen dagboek.
Zij vieren hun testosteron op straat.
Als een vlieger die ze oplaten. Met kameraden.Dagboeken zijn voor miezerige meisjes
die lijden onder het verlies van een eitje.
En periodieke tranen.Hoewel, Pessoa schreef ‘Het boek der rusteloosheid’.
En Leonard Nolens zijn ‘Dagboek van een dichter’.
Maar er zijn verschillen.Zij graven beiden diep in de hoven
van hun terra incognita, het universum van de ‘cortex’.
Puberale meisjes verdwalen in verdriet.Zelf tast ik elke ochtend af.
Dichters wikkel ik in linnen en leeslinten.
Ik verzamel licht in woorden, en leg het op tafel,
notuleer het phraseren van de winden het gefrazel van hagen,
leg tulpen te slapen,
en verlang naar het komen en gaanvan steeds maar dezelfde dagen.
2011
PS.2023
Bewaken en bewaren.
Alsof ik de suppoost ben van mijn eigen leven.
Nu en dan trek ik een conservenblikje open.
Een beetje vroeger. Een vergeten dag.
Een oud dagboek.
Dat mij weer laat proeven van wat ooit mijn woorden waren.
-
Het bedrog
Foto Creative Fabrica
โDe poรซzieโ, zegt Gorgias, Griekse wijsgeer, en ook hij bedoelt โde literatuurโ, โis bedrog, waarbij degene die bedriegt eerlijker is dan degene die niet bedriegt,
en waarbij degene die zich laat bedriegen wijzer is dan degene die zich niet laat bedriegen.โUit โDe Standaard der Letterenโ โ dd. 23 september 2011
Over โlezen om te overlevenโ
+++Misschien
misschien dacht u al eens
hier staat een gedicht
maar dan bent u misdit is optisch bedrog
misschien lijkt het lichaam
wel op een sonnet
of een ander gebedmaar de werkelijkheid is louter prozaรฏsch
van de keukentafel
naar de hal
over de stofzuiger naar mon plumeauen soms zeg ik dan: bon dit is beau. Comme un corbeau pour une piรจce de fromage.
PS.
Zovele gedichten ongelezen. Hier in dit huis.
Onbekende gezichten als een ver familielid.
Dat je tegenkomt op een begrafenis.Ooit werd je verleid.
Door je verlangen.
Maar je gemis stierf.
En het werd een monument: “Het onbekende gedicht”.
-
Tussen Sartre en de liefde
โSi tu te sens seul lorsque tu es seul, tu es en mauvaise compagnie.โ
Jean-Paul Sartre
Er woont een man in dit huis.
De treden van de trap kennen hem.
Onzeker doorheen de loop der jaren.
De tuin heet zijn gezel welkom. Dagelijks.
En de keuken zorgt voor hem. De tafel staat al klaar.
Het bed is hem trouw. Als een verliefde vrouw.
De spiegel ziet een vreemdeling.
+++
PS. 26-12-09
AvondZal ik de dag maar dichtdoen.
En denken
dat het goed was.Hoe de woorden weer
bewogen. In een boek.
En buiten het nog steeds winter was.Hoe ik zoek
om in mezelf te wonen.Want is er iemand anders
die dat kan.https://podcastluisteren.nl/embed/Poezie-Vandaag-277-Liefde-na-liefde-Derek-Walcott
-
Opgepast overstekende dichters
Foto EPA
De dichter is een koe – Gerrit Achterberg
2018
PoรซzieweekDe dichters staan te trappelen. Als wintervee.
Dat weer in de weide mag.
Wanneer lente de botten aandikt. En zwanger van bloesem is.Prijzen vallen als sneeuwvlokken. Een smeltend aureool rond hun hoofd.
Zij zijn gehaast. Ze gaan de wereld redden.
Met het zwaard van hun woord.
Een kruistocht van zinnen. Over de witte vlakte.Van weerloos papier.
ยฐยฐยฐ
PS.
Ik troost me met wolken. En gerafelde bomen.
Een meeuw die zeilt naar het zuiden.
En witte schapen op weg naar het hoge noorden.Ik wikkel elk woord in een voorzichtige virtuele stilte.
Bang voor de botte bijl.
Van zoveel te veel gebundelde zinnen.
PS. 2024
Ik vermoed dat er meer ‘poรซzie’ geschreven wordt dan gelezen.
Jaren was ik geabonneerd op de ‘Poรซziekrant’.
Prachtige uitgaven. Mร ร r…ik kreeg er een indigestie van.
Nu en dan ga ik naar de Bib om nog eens een exemplaar te doorbladeren.
Meer niet. Uit angst voor overdaad.
Van poรซzieproef je. Die verslind je niet.
-
iets als een zuidelijk klimaat
Beeld: fragment van de cover van โLeven met Reve: het onmogelijke huwelijk van Gerard Reve en Hanny Michaelisโ van Ad Fransen. Uitgeverij Podium
Met dank aan Hetmooiste GedichtMet de jaren
Met de jaren
moet er veel worden weggegooid.
De gedachte bijvoorbeeld
dat geluk mild is en duurzaam
iets als een zuidelijk klimaat
in plaats van een blikseminslag
die levenslang gekoesterde
littekens achterlaat.
Hanny Michaelis (1922-2007) โ Met de jaren
Uit: Verzamelde gedichten. Van Oorschot
ยฐยฐยฐ
Maar schiet er nog iets over?
Ooit gaf ik haar blauwe rozen
doordrenkt van inkt
ze lieten mij denken
aan wat er allemaal kon komen
een huis met tuintje
en een boom met wat ruisend riet
langs een vijver met zich vervelende vissen
en in de verte haar blozende geur en maneschijn
nu ik hier aan een oude tafel zit
tel ik de blauwe plekken
van mijn weemoed.
PS.
Ooit droomde ik ervan om dichter te worden.
Ik was jong en wild.
Tenminste in mijn dromen.
Nu ik die heb weggegooid,
schrijf ik enkel nog voor mijn plezier.
Tijdens het driftig tikken van de toetsen.
En dan lezen wat er staat. En wat ik niet bedoelde.
PS.
En nooit is ‘het’ zo goed,
als ik het in gedachten had.
Zoiets ‘als een zuidelijk klimaat’ in het hoge noorden.
-
Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Voor Rik Torfs in zijn goede dagen.
Toen papier zijn podium was.
En Twitter of Ex en de banaliteit, veraf.
Dank u Rik voor al uw heerlijke columns.
https://uvisite.wordpress.com/2019/01/24/voor-alle-bomen-die-we-achterlieten/๎จ Ik mis je zoProvided to YouTube by IIP-DDS Ik mis je zo ยท Will Tura Tura ’84 โ Jean Kluger NV Released on: 1984-01-01 Music Publisher: Jean Kluger NV Composer: Jean Kluger Lyricist: Nelly Byl Auto-generated by YouTube.www.youtube.com ๎
-
Zij is de route
Huidhonger.
Die zachte zijderoute van een vrouw.
Die nooit eindigende weg.
Van gaan en komen.Ach, wat ik beleef,
is slechts een afkooksel
van wat ik ooit droomde.Haar strand en zee,
haar berg en dal te zijn.
Over haar duinen te surfen.En mij dan te verliezen tussen haar gulzige plooien.
PS.
Het is zondagochtend.
En gisteren schreef mij iemand dat hij nog vol huidhonger zat.
Terwijl ik hier aan een houten tafel
mijn virtueel leven zit te tikken.
Mijn verloren droom ontrafel.
Op een steriel wit blad.
-
En plots mis ik hem…
zoals je de zee kan missen
of sneeuw op een valavond
de zon verdwenen is
en het land wit
van allenigheid. En weemoed.https://www.2doc.nl/speel~BV_101401825~joost-zwagerman-2doc~.html
Joost Zwagerman – 2Doc:Coen Verbraak maakte een documentaire over Joost Zwagerman (1963-2015). Daarin komen vrienden en collega’s van hem aan het woord, onder wie Ronald Giphart, Bart Chabot, Matthijs van Nieuwkerk, Thom Hoffman, Pieter Boskma, Jessica Durlacher, Peter Buwalda en Atte Jongstra. Ook Zwagermans ex-vrouw Arielle treedt in de film voor het eerst in de openbaarheid, evenals zijn muze Sandra – Sammy uit de roman ‘Gimmick’ – op wie hij jarenlang verliefd was. De documentaire bevat daarnaast bijzonder archiefmateriaal, waaronder nooit eerder vertoonde beelden van ‘Hamerliefde’, de theatertournee die hij in 1998 samen met Ronal Giphart maakte.www.2doc.nl
-
Het verdriet van de treurwilg
Foto internet – Fotograaf?
Door de drang mensen te labelen, blijven ze makkelijker steken in een โziekeโ identiteit. De grootschalige psychotrope medicatie zou de kans op dementie verhogen. Bij euthanasie wegens psychisch lijden verwijzen patiรซnten niet zelden naar โdraaideurervaringenโ โ herhaaldelijk verwezen worden van de ene naar de andere instelling โ en lange wachtlijsten. Allemaal symptomen die expliciet de mentale zorg zelf in vraag stellen. Maar psychologie is het terrein dat met alles kan wegkomen, zelfs met het grootste publieke gezondheidsยญfiasco โ want ook dan zijn er nog het neoliberale kapitalisme, de ratrace, de meritocratie en consorten, die met veel publieke bijval de zwartepiet kunnen worden toegespeeld.
Onze patiรซnten tonen dat onze methodes grotendeels niet werken, zelfs contraproductief zijn en allen hebben we grote nood aan theorieรซn die helpen te begrijpen wat ons sociaal-politiek overkomt: waarom mensen in staat zijn langdurig het licht van de zon te ontkennen,…
Uit De Standaard – Ariane Bazan – 18 januari 2023
Misschien is de mens niet gemaakt om gelukkig te zijn
ยฐยฐยฐ
Vermits een boom maar รฉรฉn stam heeft en ik twee benen,
stond ik daar wellicht eerder onbeholpen te wankelen,
zoals een flamingo met fladderende vleugels
die probeerde op รฉรฉn poot rechtop te blijven.
Terwijl ik trachtte een treurwilg uit te beelden. Om mijn gevoelens uit te drukken. Zoals geordonneerd door de psychiater.
Verbijsterd keek hij toe, hoe ik zijn onthullende boom
omtoverde in een wiebelende vogel.
Mijn twee kleine kinderen begonnen te wenen.
Toen nam ik het besluit mij nooit meer neer te leggen op de sofa
of het kabinet van een psycholoog of psychiater te betreden.
De echtscheiding volgde later.
Ondanks het verdriet van de treurwilg. 1980.
Ondertussen, vermoed ik, moeten patiรซnten en rusteloze zielen
hun gevoelens niet meer vertolken via een fantasierijke boom.
Ik weet ook niet of er ook nog letterlijk aan ‘sofa-therapie’ gedaan wordt,
maar sindsdien kijk ik met wantrouwen naar zielenknijpers.
PS.
Ik vind het moedig van Ariane Bazan, hoogleraar klinische psychologie en psychopathologie (ULB en Universitรฉ de Lorraine),
om haar eigen discipline in vraag te stellen.
-
Sneeuwman
๐ธ Sรฉbastien Van Malleghem – Met dank aan de fotograaf voor dit schitterend beeld.
.
Wit is altijd schoon.
Ik leen even de titel van een boek.
Om je naar de sneeuw te leiden.
Hoe zij dichters verleidt.
Alsof ze een Muze was.
Van vrouwen meisjes maakt en mannen kneedt tot jongetjes.
PS.
Vergeet niet te lezen, hierna, wat ik verzwijg.
-
U bent verwittigd
Neen, ik heb het niet over de ‘sneeuwbom’
die eerst wel en dan weer niet,
of toch misschien…
Eerst dacht ik
dat het al vrijdag was. Te zien aan de schoonheid van de film.
Maar het is nog maar woensdag.
Mijn TV-digicorder kan niet wachten.
Hij staat al gespannen klaar.
U bent verwittigd!
Un homme averti en vaut deux, une femme quatre.
PS.
Bij het zien van de trailer, werd ik reeds ontroerd.
Misschien straks ook.
Bij het vallen van de eerste vlokken.
Canvas 22:55๎จ LES PASSAGERS DE LA NUIT – Mikhaรซl Hers – Officiรซle NL Trailer – Nu online beschikbaarVoor meer informatie: https://www.cineart.nl/films/les-passagers-de-la-nuitWord abonnee โบ https://bit.ly/3tucxyIKijkwijzer: 12, sex, grof taalgebruik, drugsI…www.youtube.com ๎
-
In de verte van een huis
on the website of the Regional Archief Alkmaar
Reizen
Een schoorvoetende reiziger
van het bed naar de tafel
die mijn zware armen steunt.
Het papier drinkt de inkt.
De woorden willen wel weg,
ze verheugen zich op roomwitte
geribbelde stranden, op de lichtflits
van een omzwiepende bladzijde.
Wie zullen ze zoenen in het donker,
wie zal hen zien. Reislustig
zijn ze, de woorden, ze verdringen
zich voor de uitgang.
Van het bed naar de keuken
maak ik de kleine rondreis
naar de tuin naar de tafel
Anna Enquist
uit: Klaarlichte dag (1996)ยฐยฐยฐ
Tussen ochtend en avond
Maar jij
bent verder weg
dan de keukentafelik haal je niet in
op de trappen
van vergelijkingwaar ik telkens te laat kom
ook al schrijf ik
je zwart op wit
en tussen de lijnenje ligt al ongedurig
op de laatste pagina in bed
klaar voor het vertrekterwijl ik je amper open bladerde.
PS.
Vele hedendaagse mensen verkruimelen hun tijd over de wereld.
Ze dansen tango in Buenos Aires.
Eten tapas op een druk belegen strand.
En lezen hun leven op de sociale media.Thuis zijn ze nomaden.
Met een keuken die hen aan een fossiel fornuis kluistert.
Kinderen die zeuren.
En mannen altijd klaar om te vertrekken.Ik ben een schoorvoetende lezer. Durf amper een bladzijde om te slaan.
Januari 2018
-
Aan mijn geliefde eeuwen
Aan mijn onbekende geliefde
Zopas nog, liep ik achteloos voorbij
jouw eeuwenlange aanwezigheid.Het patin van je ziel
dat bestoven ligt op jouw poreuze muren.Waarin de tijd zich heeft teruggetrokken,
herinneringen versteend tot een verleden.Ik ben niet waard jouw kasseien te mogen betreden
wegens mijn gebrek aan genegenheid.De dagelijkse onverschilligheid voor zoveel schoonheid.
Vergeef mij, lakse passant,jij, mijn geliefde Alma Mater.
PS.
Je kan zwijgen. Niet schrijven.
De wolken als schapen naar Scandinaviรซ laten drijven.
Zomaar. En ongezien. Ongeschreven.
De wereld zal niet veranderen.
Dat weet ik.
Maar ik wel. Ik word leger.
Dat vertelde de ochtend mij.
Via de hemel.
Blauwe gaten en wiegende wolken.
Midden januari.
Het lantaarnlicht dat weer vroeger uitfloept.
En later aangaat.
De weemoed die trager komt. Des avonds.
https://www.youtube.com/watch?v=9UzY3b-HPzw๎จ Begijnhof LeuvenStille rust midden in de stad Leuven. Impressie van deze prachtige locatie.www.youtube.com ๎
-
Na de dwaling
Dagelijks hebben wij elkaar ontwaard,
nooit hebben wij elkaar gevonden.
Uit Dwaling – Bernard Dewulf
Na de dwaling
Aan tafel
spraken wij gelaten
over de dagelijkse dingen van het leven.
In bed
vergaten wij
wie wij waren.
En raakten wij de verte
van ons gemis.
Voorbij ons verlangen.
Maar wij verzamelden
kinderen, katten en honden.
Om het dragelijk te maken.
Dat wij elkaar hadden gevonden.
PS.
Bestaat er een alternatief?
…
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
——————————————————
uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960)
.
-
-
Bladwit
Pub Temu internet
Dag onvoltooid verleden tijd,
ik ben het wit tussen je regels.
Zwijgzaam als het ongeschreven woord.
Steeds ten dienste van het zwart.Dat mij overkoepelt. Overklast.
Als een ballast, soms.
Maar ik ben je adem. Je rustpauze.Hier bij mij mag je missen. Vergissen.
Bewaren wat je liever niet releveert.
Hier rust jouw bezinning. Als een ver land.Dicht bij het schrappen en vergeten.
PS.
Clair-obscur, zo besta ik. Voor de lezer.
Hij leest het zwart.
En vult het wit aan tussen de regels.
Tot er staat wat hij wil dat er geschreven is.
-
de jongen die nog niet de aarde heeft aangeraakt
Sommigen wonen in de Zevende Hemel.
Je merkt dat meteen.
Ze zweven. Waar jij blijft haperen. Achter een plavei.
En zo al eens per vergissing de aarde aanraakt.
Wegens de wetten van de zwaartekracht.
Die geen rekening houden met je jaren.
Van verstand en discretie. Of de weemoed die je overvalt.
.
PS.
Ik ben slechts de handwijzer naar ‘Le piccole virtรน‘.
-
Vandaag
De ochtend trekt voorbij
mijn venster
als een vlucht uitgeregende wulpen.
Wolken weerspiegelen zich tot mistige weiden
in mijn zolderraam
en ik roep hen nog achterna: ik wil mee.
Maar de winterweide weet
dat in de lente
een oud jongetje zal dromen in haar armen
van schapen, Scandinaviรซ en moeder die met een glimlach weende.
+++
Hoe begin ik er weer aan.
Tussen gisteren en morgen.
De trappen van de tijd.
De knikkers van toen of de krukken van niet langer zonder.
Ik begin aan de ochtend.
Met dagelijkse verwondering.
Over het licht dat weer wakker wordt.
In het Land van de Drie Koningen.
Tussen de takken van de bomen.
Het tikken van de regen tegen het raam.
En hier en daar een mens om van te houden.
En dan wordt het avond. En is vandaag alweer voorbij.
PS.
Zo passeerden mijn trage jaren.
Steeds scheen vandaag het moeilijkste.
Gisteren, achteraf bekeken, makkelijker dan gevreesd.
Maar mijn morgen blijft een twijfelaar.โ
Doch dat is inherent aan de ondraaglijke lichtheid van zijn bestaan.
-
Tot morgen
Sta mij toe
op deze jonge dag
die nog overmoedig isen gek van het geknetter
der nieuwe voornemens
en het gespetter van opgewonden wensen
u even te schrijven
stil
en ontdaan van het lawaai
van Oud en Nieuw.Op mijn vermoeide dag
van bijna 83
staat een mens dichterbij de aarde dan de hemel
kraait of kakelt hij al minder
legt nog amper een eien zeker dat van Columbus niet,
kansen grijpen
laat hij aan de jeugden aan Eva in het Aards Paradijs
en wij weten allen
hoe dat afliep.
Laat mij het sober houden,
maar essentieel,
ik wens u allen:een Gelukkig en Gezond,
Voorspoedig Jaar
vol van Vrede.
Dร t wens ik u allen.
PS.
En nu en dan wat schoonheid en troost.
En voldoende gemis om het verlangen wakker te houden.
En een gedicht met daarin het draagbaar paradijs.
https://podcast24.nl/episodes/poezie-vandaag/261-een-draagbaar-paradijs-roger-robinson-Rpryv87PU
-
L’ important c’est la rose
Guns and roses
Het geweld van geweren beheerst ons mediaal leven.
Heb ik nog wel het recht
om over schoonheid, dromen en troost te schrijven.
Ben ik wereldvreemd.
Heb ik nog wel een geweten.
Moet ik niet de straat op.
Om de wereld te verbeteren.
Vergeef mij, lezer van alle geslachten,
ik geef mij over. Aan mijn weerloosheid.
En uw veroordeling.
En wil u mij daarvoor standrechtelijk executeren,
geef mij dan als laatste wens,
een rode roos in de hand.
Zodat wij samen kunnen bloeden. Voor u en uw toekomst.
-
De overtreffende trap
ยฉ Jan Van der Perre
hommage
Het levenslange oefenen in gemis
Geen betere manier om Bernard Dewulf te eren dan door zijn gevecht voor schoonheid verder te zetten, schrijft Filip Rogiers bij het verschijnen van Dewulfs verzamelde poรซzie.
…
“Er is zoveel sinds zijn verscheiden dat smeekt om zijn oog en pen, zijn ogentroost, zijn gidsend schrijven. Elke dag weer is er gelegenheid te over om datgene te missen waarvoor ook Bernard bij leven al rouwde: schoonheid, waarachtigheid, menselijkheid.”
Uit De Standaard der Letteren – 16 december 2023
ยฐยฐยฐ
De comparatieven van gemis
Wij zouden ons gemis naast elkaar kunnen leggen,
zoals jongetjes
ooit hun knikkers telden.
Broekzakken vol.
Die we konden winnen of verliezen.
Waarvoor dienden ze anders?
En wellicht zou ik winnen.
Van mijn dode held.
Tenslotte heb ik veel meer jaren die ik kan vullen.
Maar de oppervlakte
van gemis
is groter dan later maal aantal keren slapen.
Dat wist ik al toen mijn broek nog boven mijn knieรซn hing.
PS.
Mijn kleine ochtenden van niemendal.
Zij wonnen nooit de Libris. Zijn Kleine Dagen wรจl.
Het licht glipt mij door de vingers.
Woorden zijn als zandkorrels.
Parels voor hen die niet lezen.
Die kijken maar niet zien.
Entre chien et loup.
Zo diffuus schrijf ik mij neer.
Mijn zacht gemis, mijn wild verlangen.
Ik zou niet kunnen leven. Zonder.
-
Celui qui attend
Adรจle Van Reeth : ยซ Celui qui attend est celui qui vit ยป.
‘Wachten is een daad van liefde.’โ Rik Torfs15:07 op 28 December 2013
Tendresse
Hoe ik haar geur opschrijf
in deze witte woorden.
Een poederdoos van sneeuw.Haar rode lippen pluk
als winterrozen.
In een tuin van oud verlangen.Hoe zij mij in haar ogen
meeneemt. Tot aan haar
vroegste uren.En mij dan vindt.
Straks als ik haar sporen zoek.PS.
Nu er geen sneeuw over de tijd ligt, schrijf ik deze vlokken neer.
Opdat ze mij zou vinden.
Tussen de natte dagen van december. En de overvloed.
Aan wensen.
PS. 2023
De algoritmen van Facebook
bewaren en bewaken nauwkeurig mijn herinneringen.
Punctueel en vriendelijk maken ze mij attent
op mijn oud geluk. Verzameld in mijn scripta.
Vele mensen zijn bang van deze wiskundige geesten. Fantomen.
Misschien is het wel omdat ik ze niet ken en omdat ze mij overladen
met mijn vroeger, dat ik hen dankbaar ben.
Ik ken weinig levende wezens die zo voorkomend met mij omgaan.
-
Worรผber man nicht sprechen kann
‘Ecrire c’est se taire avec des motsโฆ’โโ Marielle Macรฉ
La Grande Librairie – 6 december 2023
โWorรผber man nicht sprechen kann, darรผber muss man schreiben. โ
ยฐยฐยฐ
Zwijgen
niet iedereen spreekt deze taal vlot en accuraat.
Maar vandaag
geef ik de ruimte voluit aan het wit.
En aan de suggestie.
Marie Huana schrijft stormachtig.
En gevaarlijk.
Haar woorden vliegen als kogels rond je oren.
Oppassen is de boodschap. Maar lezen ook.
https://mariehuana.blog/2023/12/13/stip-stip-hoera/
โWorรผber man nicht sprechen kann, darรผber muss man schweigen.”
Ludwig Josef Johann Wittgenstein
https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=waruber+man+nicht+sprechen+kan
-
De samenvatting van deze tijd
Foto Stefaan Temmerman in De Standaard – 12-12-2023
U, beste lezer,
mag zelf de samenvatting schrijven.
Is het dit
wat u mist in het leven?
Dร t wat ons samenhoudt.
Waar wij als kind van droomden.
Later als ik groot ben.
Hoe breekbaar
is de Troost van Schoonheid.
Wat rest er ons nog aan tederheid, pudeur en verlangen?
-
Later is nu…
Foto Filip Moers
Nooit gedroomd van onsterfelijkheid.
Die is enkel voorbehouden aan dode dichters.
Met naam en faam opgestegen naar de hemel.
Maar in het heden van het begrijpend lezen,
ligt ze onder het stof van de vergeten tijd.
Of is ze niet meer dan een slecht leesbare naam.
Onder het tedere mos op een weke grafsteen.
Die je niet meer moet studeren voor je examens.
-
Een huis om te leven en te sterven
Zie
zoals de dichter haar
neerschrijft
kan ze niet leven
zonder zijn ogen, zonder zijn woorden.
Zoals
ik hier woon,
kan het huis niet bestaan,
sterven de stenen en de trappen
zonder de lettergrepen van mijn liefdesverhaal.
Zoals papier
dit levenloze wit beademt
met the Kiss of Death
op de ondraaglijke lichtheid
van mijn komen en gaan.
-
Scripta manent…
Blijkbaar veranderen ook woorden.
Zelfs de scripta.
Ze blijven misschien wel onveranderlijk staan,
maar wat ze bedoelen en hoe ze gelezen worden,
is onderhevig
aan de stand van de maan
en de zichtbaarheid van de ogen.
PS.
Ik weet niet meer welke twee woorden
ik in mijn dagboek hieronder zou aangepast hebben.
Is totaal niet belangrijk.
Wat er staat is toch wat de lezer ervan maakt.
-
Stijloefeningen
Foto: Bert Nienhuis
.
Zopas keek ik naar ‘een wanhopige optimist’,
de heer Adriaan van Dis.
Het is alsof ik mijn rug recht. En begin te articuleren.
In deze slordige en achteloze wereld,
heb ik deze man steeds bewonderd.
Hij spreekt en gedraagt zich met stijl.
Een geletterde heer.
PS.
Onlangs vroeg mij een man (met stijl en inhoud):
‘Waarom die gekapte zinnen?’
Vandaag vond ik toevallig, zonder te zoeken, een mogelijk antwoord.
-
Nu ik ouder word, wordt het alleen maar erger…
From Wikimedia Commons, the free media repository
.
Rage, rage against the dying of the light…
(Dylan Thomas, 1914-1953)
.
Je ziet
de liefde nog vlinderen
in haar ogen
en je hoort
het amoureuze lied
van haar hoge hakken
maar zelf
word je vastgehouden
door een bejaarde bank
en aan je voeten pikken duiven aan je dromen.
.PS.
Het duister valt.
Je luistert naar vroeger.
Toen zij je nog liefste noemde.Nu ben je bang.
En denkt aan moeder.
‘Mag het licht aan op de gang?’
-
Code geel
Als het in Vlaanderen sneeuwt
dan wordt de code geel
wij trokken toen onze handschoenen aan
en de slee werd uitgelaten
zoals koeien in de lente.
-
Alsof er nooit iets is…
Foto โ fotograaf mij onbekend
โWij van elkaar โ we weten het โ als uiteinden, maar ook als
bomen van elkaar, waartussen niets, wat onkruid, niets.
We weten het van horen luisteren:
hoe alles luistert, de regen naar het gras, als van elkaar
een vermoeden, dat het was.
Hoe de bomen, buiten adem, wij, onbuigzaam, en het onkruid, en
alles uiteindelijk luistert.
Al is er nooit iets dat zegt.โUit Niets dat zegt Patricia De Martelaere (Meulenhoff, 2002)
ยฐยฐยฐ
En het woord werd een lezer
Niets
is zo helder als het wit
de ongeschreven leegte
waar de lezer schrijft
wat hij verwacht
alsof hijzelf
de woorden was.
PS.
Lire cโest รฉcrire.
Ik weet niet meer waar en wanneer ik deze woorden vond.
Maar ze muteerden in corpus meum.
โIk kan niet schrijven zoals jij leest.โ
Mijn onbetrouwbare waarheid.
Die ik verkondig. Als een missionaris van de โscriptaโ.
Die toch steeds โterra incognitaโ blijven.
Voor de lezer.
En ook voor de schrijver..
-
de revalidatie van het woord
“U hebt gelijk, hoor. Mijn boek gaat over oude tijden en is old fashioned. Ik ben een ouderwetse man die altijd ouderwetse boeken geschreven heeft. (lacht) ‘Ouderwets’ heeft niets met het conservatisme uit de politiek te maken. Het wil gewoon zeggen dat ik vasthoud aan een bepaalde manier van leven waarvan ik geen afstand wil nemen. Ik weersta aan alle veranderingen die me door welke media ook worden opgelegd. Daarom schreef ik een roman over een minnaar van woorden, over iemand wiens hele leven bepaald wordt door zijn liefde voor poรซzie.”
…
“Ach, in deze digitale tijden zijn mensen vergeten wat woorden zijn en wat taal is. Poรซzie is een zeldzaamheid geworden. Dat maakt me enorm triest. Mijn roman komt daartegen in opstand en wil woorden en poรซzie revalideren.”Uit: De Morgen –ย Boeken. Een interview met Pascal Mercier over zijn nieuwe roman en ouderwets schrijven. – Jan Stevens
5 januari 2020
Pascal Mercier – Het gewicht van de woorden, Wereldbibliotheek
.ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ยฐยฐยฐ
.
.
Verzoek tot euthanasie van stervende woorden
Scripta manent.
Neem mij niet kwalijk, maar ik volg de ‘moderne’ woorden niet meer.
Ze zijn te haastig en modieus.Inclusie en Woke.
Alsof mijn versleten alphabet moet geopereerd worden.
Wegens appendicitis van zijn syntaxis.Alsof er moet gesneden worden in het geslacht van mijn lid’woorden.
De kleur van mijn adjectieven.
En de onafhankelijkheid van mijn zelfstandige naamwoorden.Laat ons alles afbreken tot op de sokkel van vroeger. Zo hoor ik in de verte de koren.
ยฐยฐยฐ
.
Leesteken
Jij legt je neer
lichtzinnig tussen de regels
je tippelt over het wit
als een komma tussen de zinnenjij vertraagt het heden
en houdt mijn verleden samen
zoals een herder zijn schapen.
.PS.
Ik houd van leestekens.
Het meest van een ampersand.
Alleen al de naam en de vorm van het teken.Zoals tussen haakjes.
Die op twee armen lijken.
Om een geliefde te troosten.En een vraagteken. Dat geen antwoord verwacht.
-
Toen zij nog een abrikoos was…
Toen ik nog leefde…
Toen ik nog leefde
in het heelal van je armen
en ademde door je huid,
stond het geheimschrift
van de sterren
in je ogen geopenbaard.
De witgouden bal van de zon
rolde de hemel rond
en de maan was een abrikoos
in de schaal van de nacht.Maar nu
drijven sponzige wolken
over de stad. Huizen onwankelbaar
belemmeren het uitzicht.
Langs rechtlijnige straten
slaapwandel ik door de dag
met de regen van nu in mijn haren
en de steen van toen om mijn nek.ยฉ Hanny Michaelis
uit: Water uit de rots,
Van Oorschot 1957
+++
Toen zij nog een abrikoos was
Ooit worden meisjes vrouwen.
En jongens oude mannen.
Het heelal gekrompen tot een bank.
Ooit keken zij naar haar
alsof ze een abrikoos was.
Klaar om in te bijten.
Ondertussen lijden ze aan cataract en slechte tanden.
PS. Uit een oud dagboek.Van het zwak werkwoord ‘abrikozen’.
Het is zomer. Zondagochtend en al warm.
Zij is 44. De bevallige leeftijd van een vrouw
waarin nog het meisje doorschemert.Ik ben ondergedoken in een duplex-studio.
Drie volle maanden zal het duren voor ik terug naar huis kan.
Het huis dat ik al tien jaar ken. En waarvan ik hou.Ik laat mโn huis achter voor haar. Om me los te weken van een ander.
Nu ben ik onderweg naar de Carrefour.
En plots stopt ze naast mij. Ze stapt uit.
In een prachtig beige kleedje.Ze draait zich rond. Als een tol.
Rond mijn opwaaierende bewondering.
Waauuw, zeg ik.Jouw kontje is net een abrikoos.
Zij giechelt als een puber.
Oude verliefde mensen, herken je meteen.Aan dat soort gekke onbetamelijke dingen.
Het verstand verliest weer
zijn redelijkheid. Pure emotie vertroebelt de ratio.Evenals de behoedzame en doordachte dagen
van voordien. Het is louter zinnelijk genieten.
Het genot van aanraken. De huid en het hart.In weken als deze zal ik moeten leren
teren op herinneringen. Die herleven heviger dan anders.
Ze smeken om letters. Om in leven te blijven.Abrikoos, mijmer ik.
Wat een heerlijk woord.
โUn abriโ om in te schuilen. En te minnekozen.Laat ons nog eens โabrikozenโ, denk ik.
Terwijl ik dit schrijf.
En op haar wacht. Ze is laat.De kerkklok slaat tien keren.
-
Zondagsschilder
Zondagsdichter.
Hij opent de ogen.
En haalt zijn ezel boven.
Die lijkt op een leeg blad.
Kijken is schrijven.
En hij veegt wat ochtend over het wit.
Een winterboom ademt amper tussen het kader.
Zijn vingers schilderen
het verlies.
Dat wat je niet (meer) ziet.
Wat je vergeten bent.
Te onthouden.
Het wonder in de verwondering.
Dร t legt hij neer op het heilige canvas.
-
een onbewoond mens
.
Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,
thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.
Er is niets te zien, en dat moet je zien
om alles bij het zeer oude te laten.Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
Herman de Coninck – uit de bundel โSchoolslagโ 1994 – Arbeiderspers
+++
21:49 op 7 January 2021
PS. 2021
Vandaag kwam ik een bijzonder begrip tegen:
โeen onbewoond mensโ.
Ik leen het hier even van de schrijfster.Een manier van kijken – Een onbewoond mens
Het was alsof ik naar een leegstaand huis keek.
Klaar voor de krakers.
Desnoods iemand uit Krakatau.Keek ik langer, dan werd ze een vrouw.
Bewoond door eenzaamheid.
Haar liefde vertrokken naar elders.Naar een man.
Die een bord droeg: niet thuis.
Bewoond maar afwezig.Een thuisloze man. Zodat niemand binnen geraakte.
+++
PS. 2022
Spijtig toch.
Waarom vermeldde ik de naam van de schrijfster niet?
Dan kon ik het artikel terugvinden.
…
Een onbewoonde vrouw
Zij verzamelt liefdeloze lakens
wast ze
om hen een nieuwe kans te geven
misschien komt er iemand langs
een thuisloze man
met schoenen
waaronder het stof van de wereld hangt
en verlangen naar een vrouw.PS.
Ik schrok van de titel: ‘een onbewoonde vrouw’.
Er komt plots meer intimiteit vrij.
Een sacrale wereld die je niet zomaar mag betreden.
Het wordt dan ook meer stamelen dan schrijven.
Pudeur om te kijken.
Alsof je een voyeur bent. Niet zomaar een voyageur.
-
Dit is alles
Alles.
Vier letters, waar veel in kan.
Zou Geluk.
daar ook in passen?
PS.
Vijf zou exacter zijn.
Zoals 1 + 1 = 3.
In de liefde.
Als je alles begint op te tellen,
dan geraak je de tel kwijt.
Zoals ik.
Gelukkig zijn er nog attente lezers.
-
Schaduwmeisje
Helaas, vind ik de naam van de fotograaf van dit heerlijke beeld niet terug.
Gevallen licht
Ik ben haar schaduw
niet meer dan donker licht
volgzaam en veranderlijkkleef ik aan haar
hoge hakken
krimp of rek me uitleg me voor haar voeten
of loop haar achterna
maar steeds kijk ik op naar haaralsof zij wandelt op een lage zon.
14-05-11
PS.
Schaduw is een moeilijk woord.
Het kan verdriet bevatten.
Zoals in de schaduwkant.
Van het leven.
Terwijl hij ook speels en wispelturig
kan zijn.
Zoals in het licht. Dat stoeit met een meisje.
En ook lommerrijk genereus.
Wanneer de hitte dodelijk is.
Als een geliefde.
Die het licht in je ogen meenam.
PS.
Sommige jongetjes zijn de schaduw van een meisje.
-
Kijken is schrijven
Citaat uit De Standaard der Letteren – Basje Boer – 18 november 2023
+++
De onvoltooid verleden tijd van kijken
Het kijken naar mensen dat maakt mij blij… Dat heet dan gelukkig zijn.
Anneke Christy.
Ik hoor haar zingen.
En ik word er gelukkig van.
Voor anderen is kijken voyeurisme.
Alsof je hen iets afneemt. Steelt.
Hun jeugd. Integriteit. Waardigheid.
In het ergste geval: hun ziel.
Kan kijken ook geen compliment zijn?
Zonder woorden. Onuitgesproken.
Is er iets erger in je leven
dan ongezien zijn? En je dus niet bestaat.
…
Rite de passageHoe een oude boom
zich aan de grond vasthoudt
tegen wind en vrouw
hoe hij breed getakt
zijn verleden
ziet ontbladeren
totdat hij slechts een boomstronk wordt
een struikgewas
waarachter jonge geliefden
in de armen van hun verlangen.
-
Filosofie voor slechtzienden…
Foto Eddy Verloes – maar bewerkt. En beperkt tot de handen.
Schrijfvingers.
Ik ben van de generatie die op de toetsen tikt
met slechts enkele van de tien.
Maar zij schreven wel met een griffel op een lei. Tong tussen de lippen.
Later met een kroontjespen tussen de lijntjes op papier.
En toen ik naar het Klein Seminarie vertrok, kreeg ik een Pelikan.
Zij heeft de tijd overleefd. Nog onveranderd te koop. Chique en peperduur.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.