dag visserke vis

Foto Aquarium fans

als het komt

vasthouden aan de ribben
keelklanken houtkrullen sedimenten
gal

de bonze-bons de dreun
die het vel van de hemel scheurt eruit gulpt
een mengkleur een verdoving

en roze breekt de rots van ijzerzout
en koper en purper zingt de tik
in het kwarts me in slaap

Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan…

Het gedicht hierboven is geschreven door een m/v/x
die ik niet bij naam noem.
De bundel wordt overladen met laudatio’s.

En meteen ook verklaard. Waarom.
Ik vermoed dat er inderdaad uitleg nodig is om
het meesterwerk te begrijpen.

Alhoewel. Poëzie moet zelfs niet begrepen worden. Zoals muziek.
Mijn inziens bestaan er twee soorten dichters,
onafhankelijk van hun geslacht.

Zij die academisch schrijven.
Voor de Eeuwigheid en voor de Universiteit. De Letteren.
Om studenten te buizen of te honoreren. Summa cum laude.

Graven naar de lagen. De mythen en de sagen.
Voor de archeologen of ornithologen
van de Heilige Poëzie.

Voor de Hogepriesters in Gedurige Aanbidding voor het Tabernakel.

Er bestaan naast deze sacrale soort
ook dagdagelijkse dichters.
Die hun leven (ver)slijten aan keukentafels.

Een gedicht zonder valstrikken schrijven.
Dat je zomaar kan begrijpen.
Waarvan je kan genieten.

Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.

Marc groet ’s morgens de dingen

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn

Dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen…

Foto bij Hélène Janssen

Je kan naar dit overweldigend schilderij in het Rijksmuseum van Amsterdam gaan kijken. Dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen. Ook de gehele achtergrond valt te achterhalen, het is een uitvergroot fragment uit het prachtige ‘De Kruisafneming’ van Rogier van der Weyden. Na een bezoek aan het Prado in Madrid vergeet je het aangrijpend tafereel nooit meer. In de wereld van anime en manga of strips, films en videogames ben ik echter helemaal niet thuis, het valt me dus niet makkelijk om het meisje met de roze sjaal en met het hartvormig hangtasje, waar ook Barbie graag mee zou uitpakken, een thuis te geven. Ik heb getwijfeld aan een eigentijdse versie van ‘Portret van Jeanne Kéfer’ van Fernand Khnopff, maar ik sta feitelijk nog steeds in dubio. Misschien is dat precies de bedoeling, weet je wel, het schilderij dubieus houden. Om te blijven fascineren.

Citaat Hélène Janssen



+++

Omdat ik de Taal van Verf niet spreek,
laat ik mij afleiden. Verleiden.
Door de exegese van het Woord.

Zo word ik gelovig.
Binnen het canvas. Van jouw Alphabet.
Tot aan de Omega. Van je zwijgen.

Zelfs de Iota buiten de lijnen.
Van je kleuren.
Inhaleer ik. Als een dubieuze kijker.

Ja dat zou ik wel eens willen doen…

Jij bent mijn grootste cadeau…

Foto daMusic

.

Vertrouw erop dat je goed genoeg bent. Zo zei hij het. Niet fantastisch, niet geniaal, niet uitzonderlijk. Nee. Goed genoeg. Een prachtig compliment, en exact wat ik nodig had. Hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier ik het vind. Ik ben goed ­genoeg.

Als kind spelen we allemaal. Dan gaan we naar school en groeien we op tot bange, starre volwassenen – een vreselijke ramp. Maar als je geluk hebt, ontmoet je ergens op je pad een Sam, en die toont je de weg terug naar je spelende zelf. Ik wens iedereen een Sam toe.

Vaar wel Sam, op de eeuwige wateren. Voor altijd bedankt.
…

Sam Bogaerts geloofde in mij toen niemand in mij geloofde.
…

Nele Van den Broeck is muzikant en theatermaker.
Als Nele Needs A Holiday doet ze verwoede pogingen om wereldberoemd te worden. Ze schrijft een tweewekelijkse column.

Uit De Standaard – 18 oktober 2021

+++



N

Niemand of iemand.
De n zorgt voor het grote verschil. In een mensenleven.
Op straat. Aan tafel. Of in bed.

In je hoop of wanhoop.

Je liefde. Je geloof.
Alle aktes die je lot bezegelen.
Van lente tot winter.

Is er iemand die je ziet of hoort?



PS.
Iemand, die ook al ben je ‘Niet fantastisch, niet geniaal, niet uitzonderlijk.’
toch tegen je zegt:

Jij bent de beste.
Mijn mooiste, mijn liefste.
Tot in de eeuwigheid.

Amen.

PS.
Hoe dikwijls zei zij mij:
‘Jij bent mijn grootste cadeau’ .
Mijn vingers waren met te weinig om het allemaal op te tellen.

Nooit slapen wij gelijk

.

Want tussen droom en daad staan praktische bezwaren.
En de weemoed die des avonds komt.
En niemand kan verklaren.

Tussen de lakens
zoek ik al lang geen verklaring meer.
Het is eerder aanvaarden. Dan weten.

Er zit craquelé op mijn gemis.
Verlangen lijkt op het vallen van de bladeren.
Ik slaap nog steeds ongelijk. Met haar.

Onze mantels zijn schaduwen. Onze lichamen herinneren zich.

Dagboek van een roerloze reiziger

Nooit weet iemand hoe het met ons is.
Wees gegroet, nooit slapen wij gelijk.
Nooit zullen wij onze mantels verlaten.
Laten wij dus slapen, dan maar ongelijk,
alsof er iets is dat ons mist.

Uit ‘Blauwziek’ – pag. 31 – citaat uit Insomnia
Bernard Dewulf

…

In het zuiden of het noorden,
steeds slaapt zij elders.
Onaantastbaar. Homogeen.

Tegen de wet. En haar geboden.

Maar wetteloosheid is haar eigen.
Haar lichaam. En haar goddeloos genot.
Dat zij neerlegt in verlangen. Enverboden.

Tussen de lakens. Van onze tijd.

PS.
Want tussen droom en daad staan praktische bezwaren.

View original post

Mijn blauwe vrouw

.

Koper is de kleur van oktober.
Herfst
het tijdperk van de herinnering.

Dagboek van een roerloze reiziger

Dag reiziger,

heb je naar haar gekeken, vanochtend?
Hoe ze traagzaam als een oude vrouw
uit de nevels kroop.
Met haar blauwe decolleté. Speciaal voor jou.

Heb je werkelijk even stilgestaan?
Je ogen uitgewreven,
voor je weer zonder verwondering
en achteloos, de dag zomaar in wou gaan.

Heb je lang genoeg gekeken?
Jij globetrotter, hoe ze zich gratieus
op tafel legde.
In haar volle lengte. Helemaal voor jou.

Jij die altijd lyrisch naar het zuiden lonkt.

144.473

View original post

De som van gemis

.

Foto internet

De middelen

Wat helpt is een wonder,
een zintuig is ook een gunst

wat helpt is een tatoeage:
‘liefde is de som van gemis’

wat helpt is de zin van een peer
die openscheurt in de pluk

wat helpt is een dwars kind,
het verandert, het begint

wat helpt is de gift van een vriend,
hij likt zijn schitterende hand

wat helpt is een buigende koning,
hij lekt een traan op zijn land.


Anne Vegter


+++






Kus me
niet, liefste,
want nooit zal je nog veilig zijn

je adem
verlies je aan mij
ik inhaleer je

tot je sterft aan gebrek

geen gemis benadert
nog je verlangen
dat je aan mij verkwanselde

hulpeloos
verzamel je
je lippen

je woorden emigreren

naar mijn vreemde tong
ik richt ze in
als een asiel

nooit zal je nog kunnen vluchten.


2019




PS. 2021

Je verzamelt verlangen.
Zoals de herfst bladeren.

Maar je gemis
sneeuwt als de winter.

Over gemiste paden.
En onherbergzame armen.

Het reservaat

.

Op je keukenstoel gezeten,
is de Olympus en een piëdestal,
een melkwegstelsel van bewondering verwijderd.

Er schuilt gevaar in deze afstand.

Je kan zelf vallen zoals Icaros.
Op aarde.
Je vleugels verbrand aan de schittering.
Van je zonnekoning.

Maar na zovele jaren, bid ik nog altijd.
Op de knieën van mijn tijd.
Voor deze ‘kleine man’.

Amen.

Dagboek van een roerloze reiziger

View original post

de filosofie van een berg

De Olympos wordt onzichtbaar als de reiziger dichtbij komt. Grootsheid dicteert afstand. Ik ben in Karia, de laatste nederzetting op de zuidflank van de berg, verderop wonen de Griekse goden. Hoe machtig de mythe ook mag zijn, het toerisme heeft de berg vergeten. Ik ben de eenzame vreemdeling die zijn doel bereikt heeft en ik ben niet gelukkig. Ik word overmand door het Compostella-gevoel, dezelfde teleurstelling waar alle pelgrims over schrijven bij hun aankomst in Santiago. Het mooiste was het verlangen, de bevrediging van dat verlangen is stilstand. Het is het moment van voorbij zijn, een vorm van dood.

Uit: Twee ezels – pagina 89 – Michiel Hendrycks

°°°





Van Alpha naar Omega.

Pelgrims zijn we. En onderweg.
Naar die eenzame vreemdeling. In ons.
Verlangen en gemis zijn onze metgezel.

Misschien staan we te weinig stil.

En soms is doodstil
een luide kreet.
Zoals zwijgen een dode taal kan zijn.

Van spreken.




PS.
Pagina 89. Het getal doet mij aan ‘de muur’ denken.
Die wij soms bouwen. Rondom onszelf. Uit angst.

Om onze kwetsbaarheid te beschermen.
Een breekbare bunker.

Misschien moeten wij een rozelaar planten.
Zodat ons verlangen kan ontsnappen.

Leve de vrienden van Facebook…

PS.
Stel je voor…

met of zonder taalfouten… ze bestaat

Ik wens u een mooie dag. Met of zonder haar.


https://youtu.be/FDiEGXXL84w?list=RDFDiEGXXL84w

Georges Moustaki – Ma solitudeGeorges Moustaki – Ma solitudeyoutu.be



Ma solitude

Georges Moustaki

Pour avoir si souvent dormi avec ma solitude,
Je m’en suis fait presque une amie, une douce habitude.
Elle ne me quitte pas d’un pas, fidèle comme une ombre.
Elle m’a suivi ça et là, aux quatres coins du monde.Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.Quand elle est au creux de mon lit, elle prend toute la place,
Et nous passons de longues nuits, tous les deux face à face.
Je ne sais vraiment pas jusqu’où ira cette complice,
Faudra-t-il que j’y prenne goût ou que je réagisse?Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.Par elle, j’ai autant appris que j’ai versé de larmes.
Si parfois je la répudie, jamais elle ne désarme.
Et, si je préfère l’amour d’une autre courtisane,
Elle sera à mon dernier jour, ma dernière compagne.Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.
Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.