O, was ik maar een syllabe
dan zou ik je vastgrijpen
met al mijn lettergrepen
jou onbereikbaar meisje
ik zou aarzelen
op je lippen
en wachten op je rouge
zodat je zou likken aan mijn woorden
en mijn liefde proeven
lenig
als een oude dichter.
PS.
Zij smeult nog na.
Onder mijn zinnen.
Dan dooft ze mij uit.
Als een sigaret.
Ik zit haar in de weg.
Voor straks.
Als de lakens alleen voor haar nog zingen.
hoe zij
aan land gaat
en de bodem kust
pontificaal
met haar hoge hakken
en ze in de aarde plant
die beeft van begeerte
en goddeloos verlangen.
.
.
Maar liefst driekwart van de Vlamingen probeert zijn of haar telefoon minder te gebruiken. Voel jij je ook geroepen om je smartphonegebruik wat bij te schaven? Probeer het eens met deze zes hulpmiddeltjes.
HLN
. °°°
Foto – internet
…
zoals het strand
geen tijd heeft
onder de aanrollende golven
zoals de dijk hijgt
druk druk druk
onder de voeten van passanten
zo wijs is de zee die schuimt als de eeuwigheid.
. °°°
PS.
Schermtijd op een iPhone, iPad of iPod touch gebruiken.
In Schermtijd kunt u realtimerapporten bekijken over de hoeveelheid tijd die u op uw iPhone, iPad of iPod touch doorbrengt en limieten instellen voor de dingen die u wilt beperken.
citaat internet – enzoverder …
Hulpmiddelen om jouw scherm op dieet te zetten. ‘De sluitertijd.’
Foto – internet – Le chignon bohème – FEMME ACTUELLE –
De vrouw heeft een indrukwekkende haarknot. Ze zit ruggelings achter mijn vriend. De vriend zit frontaal voor mij.
Tussen de knot en mij in dus.
Ze moet er jaren voor gespaard en aan gewerkt hebben. Ik wil er dan ook jaren naar kijken. …
De knot is een kathedraal van haar. Samengehouden door schuifspeldjes, spin pins en vlinderklemmen.
Die woordenschat ken ik nu eenmaal. …
De haarknot van haar kant streelt regelmatig zichzelf. Ze herstelt handmatig haar lossende spelden. Intussen spant haar rug zich op.
Als een kurkentrekker in haar wervels.
Ik ben een en al oor en blik.
Ik heb uitzicht op een groot deel van wat mij in leven houdt: vriendschap en zinnelijkheid. Daar wil ik nog minstens enkele jaren
naar kijken. En luisteren.
Dan, ineens, staat ze op. In de rug van mijn vriend. Ze verlaat, met haar gezelschap, ijlings het café.
Ze schudt onderweg haar almachtige haar helemaal los. En giert het uit. Ze blijkt nog waanzinnig jong. De spelden vallen onhoorbaar
op de grond van de avond.
Ik wil ze oprapen. Klein Duimpje en de kiezelstenen. Maar de kathedraal danst al de nacht in.
Een tel zit ik volslagen verlaten in het bevolkte café, nog altijd frontaal tegenover de vriend. Het moet nu acuut koud zijn in zijn rug,
zo zonder de knot.
Uit: Si & la – Knot – Bernard Dewulf – Weekblad De Standaard – 17 februari 2019
. °°°
Ik heb de tekst hierboven chirurgisch herleid tot zijn essentie.
Schrijven is kijken en schrappen. Snijden in je ziel.
Ik vermoed dat dit sprookje van Dewulf niet door iedere lezer
kan aangevoeld worden. En begrepen.
Je moet met het talent geboren zijn. Met de genade van een ogenblik.
Het geloof, de hoop en de liefde.
Voor achteloze schoonheid.
Die zich verschuilt in een vrouw. En verdwijnt nog voor je ze aanraakt.
Daarom moet je een ontdekkingsreiziger worden. Van haar schaduw.
Maar om die op een doek neer te schrijven,
moet je een schilder zijn.
Met een penseel als pen.
En het oog van een amateur. Van amare. Liefhebben.
En wachten. Op le moment décisif.
De clair-obscur van haar verlangen.
De glinstering van haar gemis.
En daarin verdwijnen. Als mist voor het ochtendlicht.
Foto – – DSL
Poëzie schrijven is peilen, telkens opnieuw, want een peiling blijft niet gelden. Anders dan de romancier die een weids vizier heeft, kijk ik in de diepte. Ik heb eenvoudigweg niet de verbeelding om een nieuwe wereld uit te denken. Ik vind mijn wereld zo al te vreemd en niet te verstaan. Hoewel de wereld natuurlijk ook maar de XL-versie is van Zuid-Afrika, met armoede die in bootjes naar Europa komt en daar op grenzen botst.
Ik heb eerlijk gezegd een beetje moeite met al die betogers die zo vurig de klimaatproblemen aan de kaak stellen maar met geen woord reppen over armoede en emigratie. Hoe kan je bekommerd zijn om de aarde als je niet bekommerd bent om de mensen die erop wonen? De aarde is verweven met de mensen en die zijn op hun beurt ook weer met elkaar verweven. Het is moeilijk om daarover te schrijven zonder aan new age te raken of te klinken als een oude hippie.’
Interview Zuid-Afrika’s dichter Antjie Krog – De Standaard der Letteren
15 februari 2019
. °°°
Armen
je kan erin wonen
als ze van liefde zijn
armen
kunnen ook mensen zijn
met een vraag:
moeder, waarom leven wij?
. …
Foto – internet
Het is laat, er valt een kilte over de stad die eraan herinnert dat het februari is. De Romeinse nachten beantwoorden de warmte van de dagen niet, die aan de lente zijn begonnen. Op de Largo di Torre Argentina kan ik een taxi nemen. Er staan er veel. Voor weinig klanten. Sommige chauffeurs slaan een praatje. Een veertiger met grijzende krullen hangt over een open autodeur terwijl een collega nonchalant een sigarettenpeuk uittrapt. Hoe vaak heeft hij dat gedaan, hier en elders in Rome?
Rik Torfs – HLN – 12 februari 2019
. °°°
Alsof de nacht
een koele geliefde is.
En de lente
een krolse minnaar.
Velen hunkeren
maar weinigen worden uitverkoren.
De nacht is zeldzaam zacht.
En het bed soms een genadeloos gebrek.
. …
PS.
Twee zinnen. En Torfs schildert un tableau vivant.
Een clair-obscur.
Van gemis en verlangen.
Foto – Internet
Wilmink zag zichzelf een outcast en schreef vaak over mensen die zich ook zo voelden. Hij durfde openlijk melancholisch te zijn en schaamde zich niet voor effectbejag. Etty laat duidelijk zien dat veel van zijn teksten autobiografisch zijn, vooral als ze over de gevoelens gingen waar hij zo mee in de knoei zat.
Toen ik mijn lessen over de liefde afsloot met het gedicht ‘Sander’, kreeg ik de leerlingen eindelijk stil. En ontroerd. De ondertitel van het gedicht luidt ‘Voor een blinde jongen’. Het gaat over hoe Sander, misschien nog beter dan valide mensen, zal voelen wat liefde echt vermag.
Je voelt een haarlok, aait een oor,
en je tien vingers wachten even
en lopen dan brutaalweg door
tot de twee borsten die daar leven.
Je zult ze zien als ieder ander,
Sander.
En als je wat verdwaald mocht wezen
en niet meer weet waar je moet gaan,
dan moet je ’t brailleschrift maar lezen
rondom de tepels die daar staan.
Je kent dat eigenlijk veel beter dan een ander,
Sander.
Uit: Borsten – – De Standaard der Letteren – 8 februari 2019
. °°°
Aubade
O, laat mij verdwalen
tussen al je hemellichamen
als een blinde passagier
ik ben jouw roekeloze reiziger
tussen huid en haar
inkt en papier
begeerte en de zonde
van plezier
o, laat mij wonen
in je spleten en je kieren
ik zal je splijten, dichten en weer openrijten
en jij zal kreunen als een stervend dier.
. …
PS.
Nooit te oud om brailleschrift te leren.
Is het niet meer met je vingers
dan maar met de ogen van je verbeelding.
Waar de meisjes nog oneindig zijn.
En bereikbaar.
Zomaar voor het grijpen.
Zoals de kersen van weleer.
PS.
“zal jij kreunen als een stervend dier”
was de laatste versregel.
Nogal dramatisch. En pijnlijk.
Toen dacht ik plots aan de lamentaties van mijn aanpalende buurvrouw.
En werd zij een casta diva.
PS.
“en jij zal zingen als een casta diva.”
Ik heb die kuise diva toch maar terug in bed gestopt.
