onder de hemel…

Foto – Radio 1

Hoger

 

Ik kwam iemand tegen van vroeger. Zij had me ooit vioolles gegeven. Een droom die ik te laat nog wou waarmaken. Dat had ze voorspeld. De viool is een jaloers ding, duldt geen passies naast zich. Op mijn 17de was mijn focus al te versplinterd. Ze kreeg gelijk.

Ik vraag haar hoe het gaat en ze zegt: ‘Ik ga nog eens verhuizen.’ In drie jaar tijd de even zoveelste keer. Ook nu weer zijn het de bovenburen. Te aanwezig. Elke keer verhuisde ze daarom naar een appartement op een hogere verdieping.

Ze zal er wel te gevoelig voor zijn, zegt ze. Ze vermoedt: omdat ze alleen is. Mensen die je van dichtbij hoort praten en lachen, doen je niet vergeten dat bij jou geen mensen zijn die praten en lachen. Je eenzaamheid weergalmt. Valt niet weg te strijken.

Nu had zij tot overmaat van ramp een gemotiveerde vrijgezel boven haar wonen. ’s Nachts hoorde ze hem niet alleen praten en lachen. ‘Ik gun dat die jongen, daar niet van.’ Maar in het holst weergalmt alles nog zoveel harder.

Ze verhuist nu naar een dak­appartement. Een duplex zelfs. Zo is zij haar eigen bovenbuur. Haar slaapkamer komt bovenaan. Onder de hemel slaap je nooit alleen.

Haar laatste verhuizing, zegt ze. ‘Hoger kan ik niet vluchten.’ Ze lacht en vraagt dan hoe het met mij gaat. ‘Jij was zo’n beetje met van alles bezig, herinner ik me.’

Guinevere Claeys – Uit De Standaard – 20 augustus 2019

.                                                                           °°°

 

 

“Velen voelen zich geroepen, maar weinigen zijn uitverkoren.”

Woorden.
Ze tieren welig. Groeien als onkruid.
Weinige verleiden mij.

Maar nu en dan…
dan maken ze mij blij.
Als een oud jongetje.

Dan sporen ze mij aan.
En ontbloot ik het wit.
Tussen de regels.

 
PS.
Dank Guinevere.

 

Advertenties

vergeten is een stukje sterven…

Oude man op bank – Art Print – uit origineel schilderij door J Coates

 

 

Ik ben al ver gevorderd.
De chronologie van mijn tijd is stuk.
Gisteren of eergisteren, het is onlangs geworden.

Vandaag red ik nog net. Van ochtend tot avond.

Dan verdwijnt het. Na de nacht.
In onlangs.
Nu en dan kan ik het nog oprakelen.

Maar nooit meer in de juiste volgorde. Van tijd.

De onvoltooid verleden tijd.
Ik herschep dus maar.
Oud wordt nieuw.

Een herhaling zonder tijd. Zonder einde.

 

 

 

PS.
Gisteren of de dag ervoor, ik kan het niet meer in de juiste tijd plaatsen.
Vroeger is te ver weg.
Onlangs klinkt zo vaag. Ik verkies dus gisteren.

Dichtbij en toch voltooid verleden tijd. Maar als ik het herhaal dan is het weer wat onvoltooid.

postduif

Foto – HLN

 

 

Duif

Het had geonweerd, en de straat was nat.
het asfalt lag als water aan de oever
van het trottoir, waar plechtig trad
een duif en koerde als een kind, maar droever.

De hemel boven ’t park werd licht,
de bomen stonden groen, afzonderlijk,
en ieder leek een bos, zo vol, zo wonderlijk
en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.

Ik liep te kijken in de korte stille straat
en zag de duif, de kleur van onweer op zijn vleugels
en poten roze als de dageraad.

M. Vasalis (1909-1998)
uit: Vergezichten en gezichten (1954)

• • • • • • • • • • • • • • • • • •

 

 

 

Toen ik het artikel hieronder las, schrok ik.
Vele malen kopieerde ik in dit dagboek (delen van) artikels uit een Weekblad of Krant.
Steeds vermelde ik keurig de bron.

Ik wilde de schoonheid delen. Met anderen.
Een vorm van gratis publiciteit voor de schrijver. Of de krant.
In de hoop dat ze misschien ook wel eens wat aanschaften. Tegen betaling.

Zo kocht ik ook meerdere cd’s enkel uit dankbaarheid en respect.
Voor de zanger.
Opdat hij zou kunnen blijven zingen.

 
PS.
Verwarrende tijden. Dit digitaal-tijdperk.

 

 

Citaat uit : 

Emma Curvers 16 augustus 2019

Het was lief bedoeld van oma. Ze stuurde een mailtje door, met in de bijlage het net verschenen e-book van Otmars Zonen van Peter Buwalda, waarover we het die middag aan de telefoon hadden gehad. ‘Dames en heer, veel leesplezier’, schreef een eerdere ontvanger die het aan haar had doorgestuurd. Het was niet voor het eerst dat oma (in elk ander opzicht een onberispelijke burger) een epub-je van een hagelnieuwe bestseller bij de hand bleek te hebben, maar nu pas zag ik dat ze deel uitmaakte van een wijdlopig netwerk van e-bookcriminelen. Uit de stamboom van geadresseerden bleek dat het bestandje zo al bij 22 boekpiraten was beland: Greetje B., Els de K., Agaath V. – allemaal veelplegers uit het leesclubcircuit. ‘Toevallig had ik deze van Elly net al gekregen!’, schrijft Joke de B. – toevallig, ja.

Peter Buwalda deed er acht jaar over om Otmars Zonen te schrijven, maar het duurde nog geen twee weken voor het in handen viel van deze gewetenloze bende, die met epubs strooit alsof het Albert Heijn-uitjeszegels zijn. Nou doet Buwalda’s boek het prima (hij verkocht zo’n 20 duizend e-books en 90 duizend papieren exemplaren), maar dat lot treft niet alle auteurs: de Volkskrant constateerde in 2018 dat steeds minder schrijvers kunnen leven van hun werk. Dat heeft te maken met een krimpende boekenmarkt, maar ook met illegale e-books.

als bijna iedereen vertrokken is…

Foto – Internet – Herenboeren

 

Later op de avond, als bijna iedereen vertrokken is, raak ik aan de praat met een man die lange tijd in China gewoond heeft. Het is een geleerde, hij kent verscheidene Chinese talen. Hij heeft een papiertje bij zich met een gedicht uit 804 van Bai Juyi. Hij leest het met zachte stem voor aan de varkens, in het Chinees. Ze luisteren aandachtig.

Hij zegt dat hij dat doet omdat het geschreven is in de nacht van de winterzonnewende. Het is een ijskoud gedicht, het moet de varkens via suggestie helpen in hun strijd tegen onze tropische nachten.

 

Je prachtig lichaam mag ik niet meer zien,
De koude deken laat zich niet verleiden.
Hoe kunnen wij, in deze langste nacht,
Beiden gedwongen zijn alleen te slapen?

A.L. Snijders
Uit Het Weekblad van De Standaard – 10 augustus 2019

 

.                                  °°°

 

Ik zie hoe mijn literaire helden
wroeten en worstelen.
Met hun dagelijks brood: het woord.

Ze zuigen aan het alphabet.
Zoals ik vroeger aan mijn pijp lurkte.
Maar het wit laat zich moeilijk overtreffen.

Tussen de regels staat wat ze niet geschreven kregen.

 

 

 

PS.
Ik merk het aan mezelf.
Soms moet je ze laten rusten. Rijzen.
Zoals het deeg.

Het heeft geen zin,
zinnen uit te melken.
Ook de dichter is maar een koe.

Een herkauwer.

PS.
Het is dan ook een verademing
nog eens een heerlijk gedicht te lezen.
Al is dat dan honderden jaren oud.

Zo fris als de zonnewende.

 

steeds maar woorden

.

 

Dit vind ik het wonderlijke.
Aan woorden.
Wanneer zij hun plaats gevonden hebben.

Dan betekenen ze wat. Iets of iemand.

Veranderen ze van plaats,
dan ben ik weer ergens anders.
Iemand anders.

Zo schrijf ik mijn hier en nu. Later kan het weer anders.

 

 

 

PS.
Het is ochtend.

En de dag is nog ogenschijnlijk leeg.
Maar onzichtbaar passeerden al
honderden woorden. In mijn hoofd.

Ik leef dankzij zinnen. Lichamelijk en letterkundig.

 

PS.
De foto verdwijnt na een zekere tijd. 
Misschien blijft hij nu wel in duplo.

Alsof ze de wind groette…

Foto – Internet

.

.

Eergisteren zat ik op het Herbert Hooverplein
te genieten van het spel van een kleuter en Britse scouts.
Zij lieten zich verrassen door een wispelturige fontein.
Waarvan de contouren de oude stadswallen van Leuven volgen.
 

Een oudere dame maakte een jonge scout daar attent op.
‘I know’, antwoordde hij.
Bijzonder toch. Negentig procent van de passanten zullen dit niet weten.

Toen ik daar zo zat te mijmeren, passeerde zij.
Chique opgekleed. Witte hoed over de lange haren.
Maar duidelijk een herenhoed. Soit.

Op de hoek van onze Bib, hield zij hem bevallig vast met haar rechterhand.
En boog haar hoofd lichtjes naar de wind.
Alsof ze hem groette.

.

https://klara.be/bruegel-0

Bruegel | Klara – Blijf verwonderd In de zomer van 1569 overleed Pieter Bruegel in Brussel. Dat is 450 jaar geleden. Zijn schilderijen, prenten en tekeningen doen ook vandaag nog zelfs de meest stuurse mens meesmuilen of grinniken. klara.be

avoir et être…

de onzin van de bucketlist…

&

Schuldig verzuipen

Foto’s uit De Standaard – Het Weekblad – 3 augustus 2019

Poolcirkel brandt als nooit tevoren

 
.                                                                                        °°°

 

 

Mijn bucketlist is leeg.
Nog onbeschreven.
Geen zin. Geen onzin.

Ook in deze materie
ben ik ouderwets.
Lost in translation.

De poëzie van wachtende valiezen.
Ik lees ze niet.
Hun taal is mij onbekend.

De verte van het vermoeden brengt mij dichterbij. Mezelf.