Het advies van de maan

Tamme kastanje – Inventaris van het Natuurlijk Erfgoed

.

Gemis en verlangen

Schoonheid is als een delicatesse.
Je mag er slechts aan nippen,
je lippen aan de rand van de smaak.

Kaviaar is geen stoofvlees.

Schoonheid leeft van de ascese.
De zeldzaamheid
van het woord, de verf, de noten.

Het is wachten en hopen.

°°°

.

.

PS.
En dan gebeurt het.
Je vond wat je niet zocht.
Zomaar.

Je kreeg een aanzoek.

Van rozen die schreven.
Ze hadden blauw kunnen zijn
maar ze bleven rood.

En je werd verliefd.

Op de sneeuw
die nog moest komen.
Kastanjebomen in de bloei.

Rozengeur en maneschijn. En tijd om te vergeten.

PS.
Maar deze rozen mag je niet vergeten.

Ik heb met de rozen gewed

Mijn oude plaats

Copyright Celine Poppe

.

Ik vluchtte naar het vallend blad en stilte van het schrift, een oord zonder landsgrenzen,
…

Ik plukte rozen van verlies
strooide rode rozen van verdriet tegen het hart van het lege blad aan,
belandde hier. Het wordt tijd dat ik mijn verdiende verdriet vier.

Ik ga, ik ga, ik val, ik val, ik draai, ik draai, ik keer me steeds om naar die oude plaats
waar de schaduwen van mijn spijt in de struiken van alles wat ik in mij kapot heb gemaakt blijft rondfladderen.

Citaat uit: Oord – Voorpublicatie Alara Adilow – De Standaard der Letteren – 18 maart 2023

°°°

.

.

Het geluk van de eenzaamheid

Waar had ik mij te vinden gelegd
in de struiken
van verdriet

onder die huid van gemis

zodat je mij zou zien
ook als je onaandachtig passeerde
en je zou struikelen

over de drempel van mijn verlangen

maar ik vergat mijzelf
zocht tevergeefs
naar die oude plek

en zo vonden wij gelukkig mekaar niet.

.

PS.
Lang geleden
dat ik nog zo’n gedicht las.
Hoe verwarrend jeugdig. Alsof het een nieuwe taal is.

PS.
Het geluk van de eenzaamheid, titel geleend van
Connie Palmen

Het oneindige vertrek

 

 

 

 

Internet – landweggetje op de Veluwe. Nederland, Veluwe 1913

.

 

 

.

Ook in het alphabet
verlang ik vuriger
dan ik schrijf

het wit absorbeert meer dan ik me herinner

de taal van je handen
de letters op je lippen
de bodem van je ogen

de aarzeling van je voeten

ik schreef ze neer
tussen de regels
van mijn vertrek

terwijl ik onwrikbaar bleef.

.

PS.
Hij zette zich naast mij op de bank. Tegen de rug van de kapel.
Hij was op emeritaat. Ik op pensioen.

Zijn leven lang had hij gewijd aan de esthetica van de tanden.
Ik hield mij bezig met de esthetiek van het dagelijkse leven.

Hij had een uitgebreid alaam nodig.
Ik deed het met mijn verwondering.

.

 

Le temps qui reste…

.

‘Daar is de lente, daar is de zon…’

Un certain temps.

Zou ik mijn jas al mogen afgooien.
Of kan ik mij nog kwetsen
aan de vermetele ijsheiligen?

Mijn vel is als het verleden. Bijna vergeten.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Le temps qui reste.
Wordt le futur simple
ook weer als het verleden

un temps perdu?

Vanmorgen hoorde ik op de radio
dat wijs worden,
gelijk is aan alle jassen afgooien.

Die anderen om je heen hebben gelegd.

Ik wil bloot zijn en beginnen,
schrijft de dichter.
Hoeveel tijd heb ik nog?

Maar zal het niet te koud zijn zonder jas?

PS.
Zjef Vanuytsel – Je kunt niet zonder de anderen.

Want als het winter wordt
met wie zal ik me dan kleden
tegen de kou

als jij het niet bent

met je lichaam
van melk en honing
mijn land van de toekomst

dat van verlangen naar het verleden

waar we lachten
en weenden
in steden en zeeën

met alles wat we kregen van het leven.

Bon voyage!

View original post

Weifelende baadster

Weifelende baadster – Lidwien van Wersch

 

Mijn handen zoeken
Een vorm voor mijn dromen
Woorden deinen in een stroom van klei
Op weg naar wat ik eigenlijk zeggen wil.

(J.L.)

++++

Tussen zee en zand

Zie mij
een meisje nog
van prille jaren

en toch vrouw

aan de rand
van jouw bestaan
baad ik mij

in verwondering.

.

°°°

 

.

Het geluk van twijfel

Het panorama van kennis. De verte
en onbeperkte einder van het inzicht.
Het zachte zwemmen in wetenschap.

O, hoe universeel ruimtelijk kan verlangen zijn.
Ik leef weemoedig in de comparatieven.
Binnen de contouren van verwondering.

De twijfel ligt als een zeilschip zonder wind
in mijn haven. Gelukkig hoef ik niet te lijden
onder de trappen van vergelijking.

Geen vergelijk mogelijk. Vermoeden is een zee van vertrouwen.

 

.

 

 

De witte wasem

.
Strijken is schrijven.
En niemand die het ziet.
Of leest.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

“Misschien klopt het wat Julian Barnes zegt: je ontloopt het leven niet door te schrijven, je beleeft het intenser. En als je stopt met schrijven, stop je gelijk met leven.”
Quote van Kristien Hemmerechts – schrijver en docent Engelse literatuur aan de KUBrussel.
Op radio 1. In Touché. 7 augustus 2012.

…

_

_

Strijken als therapie tegen de eenzaamheid.
Ik kan je deze kuur aanbevelen.
Het ritueel: de kruisbestuiving van ogen en armen.

De dansende warmte van sissende stroom,
het egaliseren van kreukels
in je hersenen. Je gedachten platwalsen.

Je denken verdampt. Voor het open venster.
De radio propt je oren vol.
Met de stem van een ander. De overdracht.

Communicerende vaten.
Je loopt vol. En je loopt leeg.
De ratio vergroot. De emotie verkleint.

Het evenwicht tussen doen en denken.

.

PS.
Strijken is een stukje schrijven.
De witte lakens en de kreukels,
ze borduren herinneringen.

Uit de blauwe kamer.

View original post 33 woorden meer

Schrijven hoe doe je dat?

.

Later als ik lezer ben.

Ik zocht naar de regen
in het museum
van mijn vroeger.

Daar waar ik woorden bewaarde. Voor later.

Waar ik ze kon vergeten.
Zonder
dat ze verdwenen.

Want: ‘Verba volant, scripta manent.’ Zo leerde ik dat.

PS.
Hoewel de regen tegen de ruiten en mijn gedachten kletterde,
vond ik wat anders. Later.

In die tijd leken de Blogs nog op paddenstoelen.
Nu zie ik alleen maar zerken.

Op hun eeuwig leven.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Auteursrecht: Marco Ponzi

_

_

“Schrijven is geen hobby of bezigheid;
het is existentieel, een levensvoorwaarde.
Een goede schrijver gaat dood als hij niet schrijft,
zo dramatisch zie ik het.
Schrijver moet je niet willen zijn;
je bent of je bent het niet.”

Oscar van den Boogaard – DSL – 27 augustus 2010

.

.

In deze zinnen kom ik mezelf tegen.
Ik ben een zwerver in het Land van de Taal.
Een schooier bij het alfabet.

Al van m’n eerste studiejaar.
Toen de griffel over een lei kraste.
En ik moeizaam als Dinska Bronska schreef.

Vandaag dankzij de techniek
ontstaan er een pak modieuze trends.
Ik kan ze allemaal niet meer volgen:
Facebook, Twitter en andere “sociale netwerken”.

Niet besteed aan deze jongen.
Maar de transactie van woorden in mijn hoofd
naar m’n vingers, kan ik niet stuiten.
Ik tracht ze te bedwingen.

De ‘Blogs’ schoten de laatste jaren uit…

View original post 29 woorden meer

Voor M. en de anderen

.

Stilaan
blijft nog alleen ‘het schrijvertje’ over.

Tikkend
op dit witte scherm.

Alsof het van papier is.

En later
kan ik dan lezen. Wat ik al wist.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Foto internet

“In deze indrukken, die geen samenhang hebben noch beogen te hebben,
vertel ik onverschillig mijn biografie zonder feiten,
mijn levensverhaal zonder leven. Het zijn mijn Bekentenissen
en als ik daarin niets vertel, komt dat doordat ik niets te vertellen heb.”

Fernando Pessoa – Uit: ‘Het boek der rusteloosheid’

_

Ecrire est un acte d’amour. S’il ne l’est pas, il n’est qu’écriture.
Jean Cocteau

_

“U hoeft me geen bericht te sturen,
ik wil u langs deze weg gewoon bedanken voor al het mooie op je blog.
Thanks!”

_
…

Dag M.,

je zal het waarschijnlijk niet kunnen inschatten
hoeveel je woorden
voor dit oud jongetje betekenen.

Hoe dikwijls ben ik weggelopen
van dit dagboek.
Gestruikeld over de twijfel.

Wat heb ik toch te vertellen?
En dan nog wel aan een vreemde ander.
Erger nog, steeds maar over mezelf.

Dit onwijs ventje uit de verte.

.

.

PS.
Mag…

View original post 39 woorden meer

een wak met zachte Z

Stoer

Soms huilt ze een heel klein beetje

geen pannen van het dak

wikkelt ze wanten om haar handen

worden wangen

wazig

wak.

Mies Madeleine

++++

.

Als liefde
een wak wordt tussen twee oevers
van verlangen

met handen die verkillen

van afwezigheid
zoals tijd
gemis dichtvriest

wacht ik tot jij ze weer ontdooit.

.

Toen ik zopas
onder mijn ochtendgebed stond (warme douche),

begreep ik plots
hoe mooi het woordje ‘zwak’ is.

Het is een ‘wak’ met zachte Z.
In deze ijzige tijd.

Jij mag ook z-wak zijn
wanneer je wak-ker wordt

tussen de stoere grote mensen.

.
PS.
Achter muren en vensters
schuilt er ongezien en ongehoord
verdriet.

Hier en daar
nu en dan
kan je het ergens lezen.

.

https://www.youtube.com/watch?v=Tw-76O6C4OQ

Gorecki Symphony No. 3 Sorrowful Songs – Lento e Largo.flv Bravo Isabel ! http://www.youtube.com



Ik heb met de rozen gewed

Beeld internet – Rozen Floralux

 

 

.

Met de rozen

 

Ik heb met de rozen gewed
dat hij op tijd zou zijn
dat ze hem nog zouden zien.
Ze bloeien heel lang dit jaar.

Ik heb met de kastanje gewed
dat zijn bladeren niet zouden vallen
dat ze niet zouden vergelen
en dat ik met hem kastanjes zou zoeken
en dat hij kwam.

Met de hei met de haag met de bleke steeds blekere zon.

Ik heb met de sneeuw gewed
want daar gaat het toch om
dat mijn voetstap
geen spoor achterlaat waarvan mensen
zeggen dat meisje is altijd alleen;

Ik heb met de sneeuw gewed
dat hij weer terug zou zijn
dat er sneeuw moet zijn
voor wie wil kussen
voor wie wil bezitten.

Stil zei de maan wees stil
je bent hem al bijna vergeten.

Ankie Peypers (1928-2008) – Uit ‘Verzamelde gedichten’ – 1976

 

 

 

 

PS.
Ik wil en kan aan dit gedicht niets toevoegen.
Alleen een suppoost wil ik zijn.
Van zoveel zeldzame schoonheid.

.