tussen zon en zee en later…

Foto Daniël Rys – internet

 

Ze vragen of ik een foto wil ­maken. Jong koppel, hij erg trots op haar, daar gaat zij van stralen. Hun selfies vinden ze ontoereikend. Ze willen een totale omhelzing in de branding zien, zij links van hem, zo kan haar lange haar vrijuit wapperen, de voeten zichtbaar in het water, de zakkende zon er links bij. De instructies zijn helder, dit koppel weet wie het wil zijn.

Het is een sympathieke vraag die je niet kunt weigeren. Alleen al daarom krijg ik ze niet graag. Ik vind het een stresserend mandaat, een foto nemen. Een belangwekkend moment dat jou in de handen wordt gelegd, je hebt een zelfbeeld te bevestigen. Je kunt dus ontgoochelen, en ontgoochelingen wil ik graag vermijden. Men heeft me al eens gezegd: te graag.

Ik begin de liefde naar best vermogen te kadreren. Hij heeft zijn arm rond haar middel, zij haar hoofd op zijn schouder. Ze klikken vastberaden ineen. Hoeveel mensen zullen de foto liken? Hoeveel mensen zullen hem geloven? Hoelang zullen zij hem bewaren? Wie het langst? Wanneer zal hij pijn beginnen doen? Wie zal hem zelfs dan niet wissen? Kijkt ooit iemand naar het wapperende haar van haar grootmoeder?

Ik geef ze het toestel terug en vertrek voor ze mijn resultaat checken. Ik wil hun blikken niet zien. Zeker vastberaden liefde wil ik niet ontgoochelen.

 

Uit De Standaard – 24 april 2019 – Guinevere Claeys

.                                                           °°°

 

 

Waar verloor ik je
terwijl wij mekaar nog vasthielden
hier op deze selfie

was mijn arm
niet sterk genoeg
en jouw gemis te groot

blonk de weerspiegeling
van die ander
reeds in jouw ogenblikken

terwijl ik onze toekomst zocht
tussen jouw wapperende haren
en de verte

van onze dromen.

 

 

PS.
Komen en gaan. Ebbe en vloed. Zon en zee.
Liefde.
Verliefd en verlaten.

De tijd is een sluipmoordenaar.

PS.
Het kan zomaar gebeuren op een terras.
Je bent haar kwijt.
Terwijl je wat rondkijkt.

Ze leeft al elders. Ondergedoken.
Onzichtbaar. 
In haar glimlach.

Haar lippen praten nog. 
Haar handen zwijgen.
Ze verstopt haar ogen.

Advertenties

Over een uur ontluiken de rozen…

 

A Cassandre

Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avoit desclose
Sa robe de pourpre au Soleil…

Pierre de RONSARD – 1524 – 1585

 

 

Nog even
leg ik de tijd aan je voeten.
Als een lome hond.

Hij kijkt
je aan met vragende ogen.
Hondstrouw.

Straks verschalken we de dag.
Halen het licht uit de bomen.
Tot de avond valt.

Als een ongeschreven blad.

 

2011

 

 

 

PS. 2019
Wat een titel. Een gedicht op zich.
Zo lees ik dat.
De bundel schrijf je zelf.

Jouw dag. Vandaag.

Jij bent de schepper.
Van het licht dat door de lente valt.
Zie je het nog.

Hoe de seringen naar je toekomen.
Als een bruidsboeket.
Dat wacht op jou.

En attendant les hirondelles…

Pin van Ann Jolie – Pinterest

 

Fragments d’un discours amoureux de Roland Barthes

“Suis-je amoureux? – Oui, puisque j’attends.”
L’autre, lui, n’attend jamais. Parfois, je veux jouer à celui qui n’attend pas;
j’essaye de m’occuper ailleurs, d’arriver en retard; mais, à ce jeu, je perds toujours:
quoi que je fasse, je me retrouve désoeuvré, exact, voire en avance.
L’identité fatale de l’amoureux n’est rien d’autre que: je suis celui qui attend.

 

.                                                               – –oOo– –

 

 

Aprilmeisje

 

Lente, schreef zij
in de lucht
en
zwaluwen nestelden zich
in haar haren

vingers vertakten
tot trossen seringen
en
een geduldige geur
dreef over

inktblauwe troost
voor een
uitgebloeide rijmelaar.

 

 

 

 

PS.
Ken jezelf. En attendant, j’ écris.

Misschien is het nog moeilijker je eigen woorden te valoriseren.
Betekenen ze iets?
Als ik de lezers, hun duimen en hartjes, de zeldzame reacties
als waardemeter moet geloven,
dan betekenen ze niets.

En toch.
Wat zal er met hen gebeuren als de winter, het kan ook zomer zijn,
mij meeneemt?
Blijven ze dan samen met de aarde rond het WWW draaien?

Misschien is er dan wel een satelliet, die me ziet. Graag ziet.
En zegt:
‘Hier wil ik wonen.’
Dat zou mooi zijn. Laat ik dan maar verder schrijven aan een nest.

En attendant.

 

 

 

 

Notre dame…

Met dank aan de onbekende fotograaf

 

 

‘Voor een blinde jongen’

Je voelt een haarlok, aait een oor,
en je tien vingers wachten even
en lopen dan brutaalweg door
tot de twee borsten die daar leven.
Je zult ze zien als ieder ander,
Sander.

En als je wat verdwaald mocht wezen
en niet meer weet waar je moet gaan,
dan moet je ’t brailleschrift maar lezen
rondom de tepels die daar staan.
Je kent dat eigenlijk veel beter dan een ander,
Sander.

Willem Wilmink

 

.                                                               – –oOo– –

 

 

 

Je vous salue, Madame, pleine de grâce. Le seigneur est avec vous…

…

Iconisch. Het woord brandde
op profane lippen.
Het werd een gelispel. Een zomerbriesje.

Dat opsteekt en weer liggen gaat.

Zoals de lust
die brandt. In het vurige verlangen.
Naar de ander.

Le désir de l’autre. Van haar.

Hoe zij wacht.
Achteloos. Als een godin.
Op het gebed.

Van haar geliefde.

Die verblind.
Haar zacht geschrift
herkent.

Alsof hijzelf haar had neergeschreven.

 

 
PS.
De foto hierboven is voor mij iconisch.
De dame is voldoende gekleed om mijn verbeelding aan te wakkeren.
Maar genoeg ontkleed om mij te laten dromen.

Ooit wil ik in haar wonen.

PS.
Meermaals verliet ik verdrietig een Museum.
Ik had er mezelf niet terug gevonden.
Doch pijn gedaan.

Maar bij deze foto word ik Sander.
Ontroerd.
Tot in mijn schroomvolle vingers. Suppoosten van de Schoonheid.

Is zij nog wel een vrouw? Of eerder een Madonna?
Oremus.

 

 

 

het oog van de schrijver

 

Rob Møhlmann schilderde 124 keer een conservenblikje. Hij werkte er elf jaar aan. Alle schilderijen zijn 40×30; het zogenaamde Canto-blikje is altijd levensgroot en staat altijd op dezelfde plaats en wordt onder dezelfde hoek waargenomen.
…
Het blikje is gewoon, alledaags, maar dat is niet waar: het niet bestaande merk werd ‘Canto’ – lofzang op de werkelijkheid; het blikje werd half uitgekleed als model, dat wil zeggen het papier werd er half afgescheurd, waardoor de naam gedeeltelijk zichtbaar was, maar vooral het glanzende, niet geribbelde oppervlak, dat de omgeving weerspiegelde. En daar vond het verhaal een steeds wisselende inhoud. Robs Canto werd een episch gezang in beelden, een verhaal over onze wereld door de ogen van een kunstenaar.

Citaat uit
https://remcoekkers.wordpress.com/2019/04/21/mohlmann-canto-voor-een-blikje-1/

.                                                               – –oOo– –

 

 

O, mijn God,

wat zou ik graag een ogenblik
van haar uitkleden.
Tot op de nanoseconde van haar tepel.

En die dan inblikken voor de eeuwigheid.

 

.                                           °°°

 

Kijken is een daad van liefde. – Rik Torfs

 

 

 

Un désir infini

Zij
is meer
dan een ogenblik

zij
is de eeuwigheid
van verlangen.

Hij bidt
tot haar gemis
opdat het nooit zou eindigen.

Hij wil slechts haar onbereikbaarheid. Un désir infini.

in het schitterende licht van gemis

Vilhelm Hammershøi – Museum Boijmans Van Beuningen

 

“Eén besluit kon ik snel trekken: schilders hebben vrouwennekken verbeeld alsof het halzen zijn. Het tweede besluit was er al even gauw: de vrouwennek is een buitengewoon erotische plek.
Dat laatste wist ikzelf ook al eeuwen, maar zien dat anderen het ook hebben gezien, is delen in de vreugde.
In de bijna bedwelmende hoeveelheid moest ik een scherpe keuze maken. Anders kon ik nog eens uren doorgaan.
Dus: de vrouw heeft kort óf ze heeft lang haar. Dat is de halszaak.
In het eerste, korte geval zien we onvermijdelijk haar nek. In het tweede, lange geval laat ze haar nek vrijwillig even aan de schilder en de toeschouwers zien, bijvoorbeeld onder zopas opgestoken of terloops, heel even weggehaald haar. Voor de gelegenheid.

O dat laatste, dodelijke, zo genereuze, zo onverschillige, zo ijdele gebaar. Het is schitterend.”

Uit De Reflector – Bernard Dewulf – Het Weekblad van De Standaard –  21 april 2019

.                                                               – –oOo– –

 

 

 

Zij wacht.
Ingetogen en gelaten.
Op vroeger.

Hij die nooit kwam.
Tenzij in haar gemis.
En dromen.

Hoe zij hem
nog elke dag levend houdt.
Op haar schoot.

In het licht. Van haar verlangen.

 

 

 

PS.
Slechts in mijn verbeelding kan ik de werkelijkheid zien.
Zij komt en gaat.
Zoals een geur, een herinnering.

Een beeld.
Geschilderd door gemis.
Gekoesterd in verlangen.

Het is de verf van vroeger.
Die wij ruiken.
De wierook van onze weemoed.

Over toen dat nooit later werd.

Kijken is een daad van liefde

Foto internet – met dank aan de onbekende fotograaf

 

Kijken is een daad van liefde.   HLN – Rik Torfs – 11 september 2018

 

.                                                    °°°

 

Ik blijf haperen
aan haar lichte tred.
Zij redt de aarde.

Van haar onverschilligheid.

Zij schildert weemoed
op een strand.
Waar vroeger woont

en zich terugtrekt in mijn oude jaren.

 

 

 

PS.
Notre dame de tous les jours.
Hoe zij oude minnaars geneest.
Van hun vroeger.

En toen nog even oplicht. Als een allumette.

Wanneer zij achteloos voorbij gaat.
Wees gegroet Eva.
Als een laatste gebed.

Nog voor ik naar het Paradijs ga.