mes pensées

.
De kranten staan in brand.
‘Bommen en granaten’, leerde ik ooit kennen in Kuifje.
Nu zijn ze ‘dagelijkse kost’.

Mijn weemoed zou voor minder ontbranden.

De vrede van de zee.
Luchten met Picasso blauw.
En een geliefde die slentert over het strand.

Als was het groen gras gezegend met dauw.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Toen het zand
aan je navel likte

wou ik het epicentrum
van je lichaam zijn

maar de middelpuntvliedende
kracht van je gedachten

blies mij
als een zuchtje lucht

naar zee …

PS.
En dan vind je wat. Op een onverwachte plek.
En dan lees je dat. En ontdek je dat het je eigen woorden zijn.

En dan word je een lezer. Van je vreemde zelf.

View original post

Alsof verlangen ooit voorbijgaat

.

Alles gaat voorbij behalve het verleden. – Luc Huyse

Want alles gaat voorbij, maar niets gaat over – Luuk Gruwez

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

.

Hoe zij de ochtend opent.
Met het dichtslaan van de lakens.
De nacht ontfutselt aan m’n trage handen.
Die verdwalen over haar blanke horizon.

Hoe zij de tijd herschikt.
Onherroepelijk stilstaat. Tussen m’n vroege armen.
En mijn verlangen woordeloos ontmaagdt.
Ik wil bloot zijn en beginnen.

°°°

.

.

Vers 6

Ik kan geen postzegels verzamelen

ik kan geen vrouwefoto’s verzamelen

ik kan geen amourette’s collectioneren

en geen wijsheid

ik kan niets meer

ik kan niets meer

Waarom doof ik de lamp niet

en ga ik niet te bed

Ik wil beproeven

naakt te zijn

bloot wie weet wel gevroren purper

en bleekheid

Is zo niet het gans beginnende begin

Ik wil niets weten

Ik wil niet vragen

waarom

ik niet werd een postzegelcollectioneur

Ik zal beginnen mijn débacle te geven

Ik zal beginnen mijn failiet te geven

ik zal mij geven een stukgereten arme grond

een…

View original post 18 woorden meer

Metriek stelsel van verlangen

.

Inhoud en vorm.

Bang van de breuken.
Getallen groeien
als valstrikken.

Noemer en teller.
Zwijgen en spreken.
Schrijven en lezen.

Hoe kan ik mij vasthouden
aan het lover
van mijn dromen.

Als het jonge hout verdort.
En jij kreupel wordt.
Kreupelhout.

In de ondraaglijke lichtheid van mijn bestaan.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Ik tel de ochtend af.
Tegen het telraam
van het licht. Tegenlicht.

Ik meet de wolken.
En de hemel.
Tot hier beneden.

Waar zij straks
tegen mij aan ligt.
Onder het deken. Tepeldicht.

En de tijdheel even een gedicht.

PS.
Het metriek stelsel van mijn kleine wereld ligt weer overhoop.
Met praktische bezwaren.
En des avonds met wat weemoed.

187.037

View original post

Later als ik kan vergeten…

Foto internet Kerknet

 

 

 

Bij Campert was vergeten een doel: wat niet meer weet, niet meer deert.
“Eigenlijk,” zei hij ooit maar ik ben vergeten waar, “zou ik willen dat, als ik doodga, alles precies is opgelost, dat ik geen verleden meer heb. Ik slaag er al aardig in een hoop te vergeten.
Als ik doodga wil ik niets meer hebben om over te tobben. En dat moet kunnen.” Suffend op een bankje, nergens meer van weten en daar dan gelukkig van zijn.

Op het einde van het leven deugen alleen mensen zonder geheugen: zij hebben geen verleden en geen toekomst meer.
Hopelijk denk ik dat op mijn 92ste ook, maar ik schrijf het alvast nu al op want anders vergeet ik het weer.

Uit De Morgen – 9 juli 2022 – Mark Coenen gaat op wandel met de week

 

°°°

 

.

 

 

Maar ik herinner mij nog.
Hoe vader en moeder hun slaap uit moesten
om mijn benen te masseren.

Groeipijnen.

Opdat ik later een grote jongen
zou worden.
Het heeft niet geholpen.

En later is al lang voorbij.

Vader en moeder mogen nu slapen.
Samen. Niet ver van hier.
Tegen de oude muur van een Abdij.

Zij verzorgen nu de madeliefjes. In een wei.

 

.

PS.
Dan lees je woorden.
Uit het leven. Gebeiteld en geschreven.
Met pijn.

En dan kan je enkel maar zwijgen.

voor alle bomen die we achterlieten

.

Ridders zijn wij nooit geworden.
En kuise maagden
hebben wij niet gevonden.

Rovers werden wij.

Van verdriet en eenzaamheid.
Die lagen te wachten.
In het nest.

Van oude meisjes die ooit hoopten een prins te betoveren.

°°°

Il faut embrasser beaucoup de grenouilles avant de trouver son prince charmant

“””

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Aan een boom in het Vondelpark

Er is een boom geveld met lange groene lokken.
Hij zuchtte ruisend als een kind
terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.
Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen,
met slepend haar en met de geur van jeugd
stromende uit zijn schone wonden,
het jonge hoofd nog ongeschonden,
De trotse romp nog onverslagen.

M. Vasalis (1909-1998)

Uit: Vergezichten en gezichten, 1954
Uitgever: Van Oorschot

…

Er zijn gedichten die je nooit vergeet. Hoe dat komt, valt niet te verklaren. Zo is er ‘Aan een boom in het Vondelpark’ van M. Vasalis (1909-1998). Telkens weer klinken de woorden nieuw. Daaraan herken je grote poëzie. Wat een geweldige beginstrofe! “Er is een boom geveld met lange groene lokken. / Hij zuchtte ruisend als een kind / terwijl hij viel, nog vol van zomerwind. /…

View original post 315 woorden meer

Kijk, daar zit de ochtend

.
Vandaag nog
vroeg als een vogel
is de ochtend

mijn koele minnares.

Morgen
zal zij mij misschien
verbranden.

Als een achtergelaten schip.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

View original post

hors catégorie

 

 

08:15 op 12 June 2016  

 

 

Stropers van licht

Hopper hield hartstochtelijk van het licht. In menig schilderij laat hij vrouwen en het licht haast met elkaar de liefde bedrijven.

Haast. Daar gaat het om. Ik denk niet dat we hier moeten spreken van copulatie in de gebruikelijke zin.
Het licht is een minnaar hors catégorie.

Uit ‘Verstrooiingen – over kijken en zien’ – pag. 112 – Bernard Dewulf

 

 

Bron Internet

 

 

 

Hors catégorie

 

Straks zal jij gaan zien

naar de dichters van het doek
hoe zij gemis en verlangen
vertalen in verf

terwijl ik deze ochtend
de houten tafel balsemde
als ware ze het lichaam van een vrouw

zo dadelijk zal ik haar
warm wrijven tot ze glanst
van genot

en dan denk ik aan jou.

 

PS. 2022
Deze ochtend schreef Jacobus, een nieuwe lezer, dit onder mijn dagboek:
“Bloggen is een vluchtig iets, en toch kan ik het niet laten. “

Zelf denk ik daar anders over. En antwoordde:

“Hallo welkom,

‘vluchtig’, schrijf je. Een Blog is gevuld met geschreven woorden.
Niet voor de eeuwigheid.
Maar misschien wel als een herinnering die nu in leven blijft.

Verba volant, scripta manent.”

°°°

Meer en meer besef ik wat dit jarenlange dagboek mij teruggeeft.
Een  herleesbare rente op mijn onherstelbare dagen.
Nooit zou ik geleefd hebben indien ik het niet neergeschreven had.

Dat wat er staat. En zoals het er staat.

…

 

Stropers van licht

 

liever

.

In deze hitsige tijden
kan verbeelding ons even
verkoelen.

Met een woordje als sneeuw.
En dat dan laten smelten
op het puntje van je fantasie.

Omdat mijn zinnen wegsmelten
duik ik de koele kelder in
van mijn dagboek.

Als een conservator van sneeuw.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Foto Pauline Vos

.

.

liever nog dan een gedicht

schrijf ik rozen op je raam
met schuchtere sneeuw
die elk ogenblik kan smelten

onder de warmte van je naam

.

View original post

Dan maar terug een vlinderdasje?

“Ik wil u allen erop wijzen dat ik geen stropdas draag”, zei Sanchez op een persconferentie. “Dit betekent dat we allemaal energie kunnen besparen.” Europa Press 2022

Gisteren kwam de Spaanse premier Pedro Sanchez met een wel zeer opmerkelijke vraag. Hij vraagt zijn ministers, ambtenaren en werknemers in de privésector geen stropdassen meer te dragen en zo koel te blijven. Op die manier wil Sanchez dat er minder airconditioningsystemen moet draaien.

Sanchez zei dat zijn regering volgende week noodmaatregelen zou nemen om de energie-efficiëntie te verbeteren en het verbruik te verminderen. Voor nu blijft het dus bij één maatregel: de stropdas moet uit.

VRT NWS – 30 juli 2022

+++

.

Vermits de Media al genoeg ‘verdriet’ verspreiden, tracht ik in mijn dagboek
Schoonheid te verzamelen. Die ik hier of daar vind.
Als Troost.

De gustibus et coloribus non disputandum est. Je sais.
Wat mij ontroert, kan u koud laten.
En daar is niets fout mee.

Maar vandaag kan ik het niet laten met dit nieuws hier het wit te besmeuren.

Denkt de Premier van zo’n Groot Land, nu écht
met kleuters te praten.
De mannen moeten hun stropdas uitdoen. En de vrouwen?

En dàt moet dan de energiecrisis oplossen. Ik vind dit pure minachting voor de Spaanse burger.

.

PS.
Mijn verontschuldigingen voor het plaatsen van zoveel onzin op deze plek.
Het doet me denken aan die heerlijke slogan:
‘Dankzij Humo staat hier geen andere onzin.’

…

Contramine

.
Zovele jaren
later
houdt zij van de stilte.

En kunnen de hagen slapen
zonder angst
op zondag.

Tijd schenkt inzicht.

.

De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

De wind leest voor
uit het boek der bomen.
Hij sist en lispelt,
ruist en wuift. Uit de hoogte.

Het is zondag.
Namiddag en de stilte slaapt
in hagen.
Tot het intellect zijn domheid verraadt.

Buurvrouw mag dan wel, hap naar adem,
Doctor Burg. Ir. Electronica zijn,
maar zij ontbeert blijkbaar primair inzicht en respect.

Het snerpend geluid van de tuinschaar
vermoordt de slome rust.
Verscheurt de takkentot een beschaafde haag.

Zal ik mij maar afzonderen. Door glazen isolatie.

View original post