In tijden van pixels

Foto internet – themodelhouse

 

 

Het woord

 

Wees bedachtzaam.
En behoedzaam.
Als het voorbij komt.

Sla je ogen neer.
En luister.
Binnensmonds.

Naar haar stem.
Nog voordat ze je oren binnenwandelt.
Een woord ontstaat niet zomaar.

Het wacht.

Soms jaren. Onder de rokken.
Van een meisje dat verdwijnt.
In het behang.

Ongezien en ongehoord.
Ongestoord. En ongewenst.
Onaangeraakt.

Zo’n woord is breekbaar. Als ja. Of neen.

 

 

PS.
En ik denk aan hen.
Zij die ongezien over de Grote Markt wandelen.
Die zelfs niet in de ooghoeken blijven hangen. 

Zij die de terrasjes niet durven betreden.
Omwille van de onverhoedse blikken.
Die meten. En afwegen.

Zelfs te licht bevonden voor het gewicht. Van een selfie.

PS.
Laat het woord even vrouwelijk zijn. En niet genderloos onzijdig.

 

 

verboden lakens

Foto internet… ?

 

 

 

De tuin is al ingedommeld.
Zonder haar voetstappen
voelt hij zich verlaten.

De beukenhagen klagen. 
Het is de geur van haar haren.
Die ze missen. Vooral na de regen.

En de golf van haar snelle heupen.
Het aura van laat gevaar
dat blijft haperen

tussen
de vermetele lakens van een minnaar.
Zij geurt naar rozen op een zachte zomeravond.

 

2010

 

 

PS. 2019
O, kon ik de lakens van toen maar verversen.
Stijf gestreken.
Kraakhelder. Van verlangen.

Maar de jaren vergapen zich.
Aan oude kreukels.
Het geheugen is een krakend bed.

 

 

de idylle van een lezer

 

Ze kreeg het gevoel dat de liefde van de kunstschilder op een misverstand moest berusten en vroeg hem soms waarom
hij eigenlijk van haar hield. Hij antwoordde dat hij van haar hield
zoals een bokser van een vlinder houdt, zoals een zanger van de stilte houdt,
zoals een rover van de dorpsonderwijzeres houdt;
hij zei tegen haar dat hij van haar hield zoals een slager van de bange ogen
van een kalf houdt en de bliksem van de idylle van de daken;
hij zei tegen haar dat hij van haar hield als van een geliefde, geschaakt uit een stompzinnig huis.

Ze luisterde in vervoering en ging naar hem toe zodra ze maar tijd kon vinden.
Ze voelde zich een toeriste die de mooiste landschappen zag maar tegelijkertijd
te uitgeput was om daarvan te genieten. Ze kon helemaal niet van haar liefde genieten,
maar ze wist dat het een grote en mooie liefde was die ze niet mocht verliezen.

Uit: Het leven is elders – pag. 54 – Milan Kundera

 

…                                                 °°°

 

 

 

Lang geleden dat ik het woord nog hoorde of las.
Idylle. Mijn ogen voelden zich zelfs onwennig bij het woord.
Alsof ze het nooit hadden gelezen. Of geschreven. Mijn vingers tikten het fout.

Ik ben verbaasd over de vele betekenissen.
Zelf dacht ik meteen aan een liefdesverhouding.
Zoveel warmer dan het zakelijke “affaire”.
Dat klinkt alsof de liefde een businessmodel is. Met een win-win-transactie.

Geef mij dan maar: romance.

Liefde zoals ze in een roman tot bloei komt.
Speels als een vlinder, maar dodelijk als de bliksem.
Waar gemis onder het stof ligt van de routine.
En verlangen losgeslagen wordt door un coup de foudre.

Literatuur.
Wat het leven je tekort doet, schenken boeken je mateloos. En tomeloos.
Ach, was ik maar een boek. Met een leeslint.

Dat in haar handen lag.

 

 

 

 

PS. 2019.
De tekst hierboven is oud.
Maar voor mij geurt hij nog naar de zomer.
En de inkt van een nieuw boek.

Hoe arm zouden we zijn zonder woorden.
Zinnen om onze dromen aan te kleden.
En een lezer. Die ze wil ontbloten.

enerzijds, anderzijds

Foto – Rik Torfs ©PHOTO NEWS/Pieter-Jan Vanstockstraeten

 

 

Dit is Rik. Ten voeten uit.
Enerzijds, anderzijds.
Een kerkgeleerde met een bos rozen.

Kijkt u in de ogen.
Lichtjes vanuit de hoogte.
Elitair en erudiet. Speels en saai.

Men is voor of tegen.
Hem.
Zalvend en slaand.

Reculer pour mieux sauter,
lijkt wel zijn Credo. 
Een beetje sater en satirisch.

Ongrijpbaar als een orakel.

 

.                    °°°

 

 

‘Denken is eenzaam op de loer liggen. – Rik Torfs’

 

Het is beter een beetje hypocriet te zijn,
een zekere afstand te aanvaarden tussen wat we denken en publiek kunnen zeggen,
dan onze gedachten te onderdrukken en slaafs met de stroom mee te gaan.
Zeg wat u kunt. Denk wat u wilt. Maar blijf kritisch tegenover uw wildste gedachten.

De gedachten zijn vrij – 30 november 2015 | Rik Torfs  – De Standaard

 

 

 

En als het toch zover is…

Foto – De Standaard – copyright rr

 

 

 

En als het toch zover is
laat dan de mensen zwijgen

maar laat de vogels spreken
die ik bij leven
twee lindenbomen schonk
om hen te dragen

en laat de wind mij vertalen
in de beukenhagen
die ik voor hem achterliet
omdat ik zoveel van hem hield

en als het niet anders kan

laat dan de regen huilen
en de zon zich verschuilen, al was het maar voor even,
achter wat bleke schaduw 
van hoge weke wolken

laat desnoods de klokken luiden, maar laat de mensen zwijgen.

 

 

PS.
Met open mond.
‘Tijd is het allerbelangrijkste in een rouwproces’, zegt O VN, die een maand geleden zijn moeder (69) bij hem thuis liet opbaren, in de bibliotheek met grote ramen die uitgeven op de tuin. Haar laatste maand lag ze in het ziekenhuis, ongelukkig met wat haar overkwam…’
‘Het is toch gek dat wij doen alsof een dode niet meer bij het leven hoort? De mensen die haar thuis kwamen groeten, moesten ook vaak over een drempel. Maar zodra die eerste onwennigheid voorbij was, bleven ze hangen, soms twee uur lang. Er is hier zoveel gezegd, uitgesproken, bijgepraat, gehuild, gekeken. Er is maar één koppel geweest dat liever in een andere ruimte ging zitten. Dat hebben we gedaan, uit respect voor de gasten, maar het voelde toch alsof mijn moeder er niet bij mocht zijn.’
Obrecht liet zijn moeder zo naturel mogelijk opbaren, onopgemaakt en met haar mond open. ‘
‘We hadden haar kin gestut, maar het was lastig om de stut goed op zijn plaats te houden. Ik dacht aan hoe ze de laatste dagen in het ziekenhuis had gelegen. Eindelijk lag ze toen met haar mond open, alsof ze bevrijd was. Het voelde fout om haar mond opnieuw dicht te dwingen. Er waren andere mensen die naar haar gezicht bleven kijken en na een kwartier zeiden: het lijkt alsof ze glimlacht.’ …

Uit het Weekblad van De Standaard – 2 november 2019

….                                °°°

‘Tijd is het allerbelangrijkste in een rouwproces’,…

Tijd is het allerbelangrijkste in het leven, zeg ik bij mezelf, wanneer ik dit lees.
Ze woonde vlak bij mij. En was altijd alleen. Nooit heb ik haar met iemand gezien.
Op een bank. Of onderweg.

Ooit moet ik haar aangesproken hebben.
En we hadden wat samen. Bijvoorbeeld Kanunnik Joris.
Die mij de Solfège van Flor Alpaerts leerde. In de vierde Latijnse van het Klein Seminarie.
Helaas. Zonder succes.

Zij werd musicologe. En hij haar directeur in het Lemmens. In Leuven.
Ze was gescheiden van een wereldberoemd koordirigent. 
Misschien was zij wel altijd alleen in het parkje van dat grote OCMW-gebouw,
omdat er daar niemand leefde van haar niveau.

Minder en minder kwam ze buiten. Ze zag nog amper. 
De laatste tijd zwaaiden we slechts nog naar mekaar, wanneer ik passeerde.
Hoe herken je me dan?, vroeg ik haar. Aan je silhouet, zei ze.

Met open mond, las ik dit artikel in De Standaard.
Laat de doden weer binnen, lees ik op de cover.
Ik zou het liever anders zien staan: ‘Laat de levenden weer binnen.’
Vooraleer je ze moet opbaren in je living. Met hun mond open.

En verdwijn met mate

 

Foto internet

 

 

Laat

Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.

Stap trager dan je hartslag vraagt.

Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.

En verdwijn met mate.

Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen –
Laat.

.
uit: ‘Laat alle deuren op een kier’, 2004.
Leonard Nolens

 

.                               – –oOo– –

 

 

 

En verdwijn met mate

als de herfst mij loslaat
de anemonen langs de kerkhofrand
hun bladeren verliezen

en ik jou

als de avond mij overvalt
zoals een ongenode gast
de kier tussen de deuren openbreekt

en jij mij

verdwijn dan
maar zacht
zodat ik je stappen niet hoor sterven

mateloos alleen.

 

 

 

 

PS.
November.
Negeer de dood. En leef.
Regeer nu en hier.

Alsof het al voorbij was.

Laat de chrysanten treuren.
Desnoods wit bevroren.
Maar leef. La vie en rose.

De doden verloren reeds hun dromen. Jij krijgt nog een kans.

 

 

 

en de schilder zag dat het goed was…

Foto internet 

 

 

Oud licht

Dit lange ochtendlicht
dat traag door de woonkamer wandelt.
Het ontroert me.

Het is herfstlicht.
Betast kasten en muren. Het parket.
Legt zich breed op tafel.

Kijkt naar mijn handen.
En bladert door de dichters.
Telkens anders.

Het bidt, het zalft, het troost.
Begrijpt gerimpelde mensen.
Het is oud licht.

.                         °°°

Sommigen verlaten er hun land voor.
Hun liefde en leven.
Voor het onvatbare.
Schilders van licht.

Gevangenen van de lucht.
Dieven van verlangen.
Op doek gehangen.
Gestolen licht.

Dat valt als opstuivend zand.
Tussen het palet
van hun handen.
Verslaafd aan verf.

Op een canvas. Zeeën van licht.

.                           °°°

 

 

Wanneer zeg je nog eens:
‘Liefste, kom
we gaan kijken naar de avond’.

Hoe de dag sterft. Aan de horizon.
De nacht in het licht kerft.
Tot aan de maan en de sterren.

 

 

 

PS. 2019. – Oude teksten.
Ik blader door mezelf. En vind vele soorten licht.
Binnen en buiten. En telkens is het anders.

Van plek tot plek.
Van etage naar etage.
Op de trappen. Achter een raam.